De dagen voor de opening van casino Scheveningen moesten we allemaal aanwezig zijn om de tafelopeningsprocedure door te nemen. De hele groep stond in de speelzaal aan de ene kant te wachten en te kijken hoe een aantal zaalchefs druk met elkaar in discussie waren over de vraag hoe de dotatie op de tafel uitgelegd diende te worden.
De dotatie neerleggen, bijna wetenschap. Maar achteraf wél leuk om te lachen. (hoewel, het gaf wél "cachet", niet?)... En in het Frans annonceren en aftikken. Eigenlijk wel een mooi ritueel. En als de zaalchef het even niet kon volgen lieten ze je het nog een keer aftellen.
Aan de Franse Roulette was de voertaal uiteraard, Frans. Daartoe kregen we op de cursus een flinke lijst met prachtige Franse volzinnen die we uit het hoofd moesten leren, zoals: “voulez-vous avoir l'amabilité de déplacer votre chaise un peu à gauche s'il vous plait?”
Een zin die ik overigens aan tafel nooit heb gebruikt, de meeste gasten zouden het toch niet begrepen hebben. Uitzondering was tante Liesje die haar annonces altijd in het Frans deed. Ze veranderde haar spelletje nog wel eens en werd dan een beetje boos als je een stukje verkeerd plaatste.
Maar niemand kon zo mooi als zij het l'avant-dernier carré zeggen.....
Tante Liesje en 'madam Rose'.. Deftige douairières die leefden in een tijdsbubble. Madame Rose verbleef regelmatig gedurende de zomer in een suite in het Kurhaus, en bezocht dagelijks het casino. Ze sprak graag Frans, net als ik.
Haar trakteren op een vroeg aperitief was een genoegen in mijn tijd als zaalchef in Scheveningen; op een dag ontwaarde ik een gat tussen de vingers in haar nette handschoenen, waar haar middelvinger uit stak... Ach, ze was over de 80, maar toch blij dat ik haar er op wees...
De procedures in het begin van de casino’s in Nederland waren een erfstuk van onze Oostenrijke know-how partner, de Österreichische Spielbanken (Ötspag). Die stuurden een aantal mensen, die de opleidingen verzorgden, leiding gaven, maar ook de procedures van afhandeling bepaalden.
Zo moest de gehele startdotatie van iedere tafel worden uitgelegd in tientallen jetons bij elkaar.
Met name de Blackjack-medewerkers waren niet gewend aan jetons, die werkten altijd met chips. Het uitleggen van de dotatie was dan ook een moeizaam karwei. Vooral ook bij het sluiten, waar een nog onbekende hoeveelheid geldwaarde in jetons helder zichtbaar moest zijn voor de 3 disciplines die de documenten invulden (Zaalchef, Kassier en Pitboss).
Later, toen de Amerikaanse Roulette haar intrede deed, werd met chips gewerkt, en met kistjes werd het allemaal gemakkelijker.
Bij de Franse Roulette werd uiteraard uitsluitend met jetons gewerkt, die zoals te zien is op de foto werden uitgelegd. Na sluiting was er natuurlijk een volledig ander bedrag, en moest na het door 3 disciplines vastgestelde totaal de verschillen met de startdotatie aan jetons per waarde worden genivelleerd.
Dat deed de kassier, die met de overschotten naar achteren verdween en terugkwam met de aanvullingen, zodat de startdotatie klaar was voor de volgende speeldag. Dit alles gevolgd door het tellen van de cash die in de cashbox was gedropt gedurende de speeldag. Pas na het vaststellen van deze waarde werd het resultaat per tafel bekend.
Dit vond plaats in de rekenkamer achter de kassa, door een daarvoor dagelijks aangewezen tel-equipe of door het team dat de tafel had bemand. Hoe sneller men telde, hoe eerder aan de borrel!
Al deze omslachtige procedures werden in de loop der tijd efficiënt gewijzigd, zij het vaak na járenlange strijd tussen de disciplines. Pas nadat mensen ‘uit ons midden’ de afdeling speltechniek in het hoofdkantoor gingen besturen werd alles langzamerhand anders.