Dromen doe je er af en toe over. Weg hier en lekker daar wonen. Veel huis voor weinig, betaalbaar uit eten en zon zon zon. Niet te vergeten de adembenemende Bob Ross live vergezichten waar je niet op uitgekeken raakt. Die acht kilometer rijden naar de eerste supermarkt nemen we op de koop toe. Tenzij je er natuurlijk voor kiest om op loopafstand van de Hollandse Supermarkt in Torremolinos een appartementje te gaan huren. Handig, hoef je ook geen Spaans te leren.
Afgelopen tijd waren we dus daar ergens in de buurt en dan ga je onbewust toch mijmeren. Hoe zou het zijn om je hier definitief te vestigen? Zouden we hier kunnen aarden? Vorig jaar had ik dat al op Rhodos en dit jaar kreeg ik datzelfde gevoel dus in Andalusië. Maar mijmeren is leuk, het echt doen is toch heel wat anders. Je weet immers wat je achter gaat laten en je weet aan de andere kant niet precies wat je ervoor terug gaat krijgen.
Wanneer je in de ochtend je appartementje uitkomt, kilometers ver kan kijken en verwarmd wordt door het ochtendzonnetje aan de rand van het privé zwembad, dan lijkt de keuze niet zo moeilijk. Dan open je je laptop, zoekt naar een plaatselijke makelaar en verlekkert je op de mooiste huizen die tussen de 75 en 100k te koop zijn. Je hebt er zo een stuk of wat gevonden en je kunt zelfs kritisch zijn over ligging en afwerking.
Volgens de mensen die er al langer wonen is er namelijk een verschuiving aan de gang. Twintig jaar geleden waren het vooral de Britten die in bepaalde delen van Spanje massaal huizen kochten. Nu met de Brexit is dat veranderd. Ik heb me niet verdiept in de precieze redenen, maar feit is blijkbaar dat veel Britten hun bezit aan het verkopen zijn. Deze huizen worden voornamelijk gekocht door Nederlandse “ik vertrekkers” die er dan vervolgens een B&B van maken.
Daar kun je het dus binnenkort niet meer mee verdienen. Met een B&B in Spanje. Je zult een nieuw verdienmodel moeten bedenken. Ook de te verwachten extreme hitte in de zomermaanden zou wel eens ongunstig kunnen uitpakken voor de plannen. Nu, in het voorjaar wordt je betoverd door de geuren en de kleuren en de heerlijke aangename temperaturen. Maar over drie maanden is alles droog en dor. Zoek je puffend naar een plekje in de schaduw en is water op rantsoen.
Tegen de tijd dat ik een beetje fatsoenlijk Spaans zou kunnen spreken of voor mijn part Grieks, zijn we alweer een jaar verder. Dan nog zoeken naar een verdienmodel ter plaatse en misschien wel het belangrijkste; alles hier achter laten. Ik heb zo het vermoeden dat het hem niet gaat worden. Ik zal voorlopig die mijmerende toerist blijven die volgend jaar wellicht in Italië ineens heel veel spontane plannen heeft om zich in Italië te vestigen.
Angsthaas ben ik. Beetje stoer doen voor de spiegel in het donker, maar als het licht aan gaat me snel verstoppen. Petje af voor de mensen die het wel gewoon doen! Ik heb er best een aantal gesproken en geen van hen had spijt van de keuze voor een leven in Spanje.
Heb jij al plannen die kant op trouwens?
geplaatst in 
