De vraag van een vriend

Tegeltjeswijsheid

Even voor de goede orde; mijn moeder zei altijd: “overal waar te voor staat is slecht voor je, behalve tevreden”. Die jaren-vijftig-tegeltjeswijsheid heb ik altijd in acht proberen te nemen.

Dus als het even kan is het altijd beter voor je om juist géén verslaving te ontwikkelen. Helaas moet ik tegelijk constateren dat mijn moeders tegeltje bij mij ook wel eens van zijn haakje is gepleurd.

Die vriend had eerst advies aan zijn vriendin gevraagd. Ze was in het begin totaal niet gecharmeerd van het hele idee. Hij kon haar echter duidelijk maken dat het in de toekomst bijna onontkoombaar zou zijn dat hij toch ergens hopeloos aan verslingerd zou gaan raken.

Gelukkig was zij een pragmatisch type, die dan toch op haar eigen manier probeerde mee te denken met mijn vriend. Zo had ze een lijstje gemaakt waarmee ze dacht wel te kunnen leven als het dan zo ver zou zijn.

Shoppen, stofzuigen, strijken, vakanties, IKEA, de hond uitlaten en sparen. Hij bedankte haar uitgebreid voor het meedenken en belde mij vijf minuten later op.

Schrappen, schrappen, schrappen

De shortlist reduceren was een wat intensievere en moeilijkere klus, omdat het allemaal echte kanshebbers waren.

Bowlen viel als eerste af. De aanloopkosten waren vrij hoog (bal, tas, schoenen, baanhuur). Als hij dan geen talent zou blijken te hebben, dan was het toch een soort kansloze missie.

Hardlopen was de volgende, evenals mountainbiken. Op zich wel sociaal wenselijk en maatschappelijk breed geaccepteerd. Helaas vielen deze opties ook af na het passen voor de spiegel van een hardloop-outfit en een lycra wielertenuetje.

Chips-cola-dipsaus was de laatste definitieve afvaller. Als uitzondering hadden we ook een pakket-aanbieding samengesteld. Na twee weken proefdraaien viel deze mogelijkheid uiteindelijk ook af. Ondanks de variatie in smaken was het al snel enorm saai en bovendien zorgde het lawaai van de malende kaken er voor dat hij niks meer kon verstaan van wat er gezegd werd bij Vandaag Inside.