In het spel is het fantastisch als je op het beslissende moment nog een troefkaartje achter de hand hebt om de uitslag in jouw voordeel te kunnen beslissen. Je ziet de glinstering al in de ogen van de andere speler. Hij staat op het punt de pot zich toe te eigenen, zijn vingers jeuken al om de winst te gaan oprapen. Totdat jij jouw kaart op tafel legt en het besef indaalt dat de overwinning niet de zijne zal zijn.
Dat is in het spel. Je weet dat je een spelletje speelt waarbij er troeven in het spel zitten. Je speelt binnen duidelijke regels en kaders die vooraf opgesteld zijn. Voor iedereen duidelijk. Vals spelen mag alleen als niemand het door heeft. Alle andere keren volgt daar een straf op.
In het echte leven heb ik zakelijk helaas te vaak meegemaakt dat mijn oprechtheid, eerlijkheid, vertrouwen en naïviteit genadeloos werden afgestraft door een andere partij. Een partij die voor deed komen alsof ze het allerbeste met mij voorhadden, maar uiteindelijk puur en alleen geïnteresseerd waren in het aftroggelen van zo veel mogelijk van mijn geld. Bijna altijd hadden die partijen nog een last minute troefkaartje achter de hand die ik niet had zien aankomen.
Afgetroefd, het heet niet voor niets zo. De andere partij was slimmer, uitgekookter. Daar komt het op neer. Terwijl al jouw kaarten op tafel liggen omdat je graag open en eerlijk zaken doet, houdt de ander iets achter de hand. Niet om jou te helpen, in tegendeel. De kaart wordt altijd achter de hand gehouden om er zelf beter van te worden. Ten koste van jou. Of ten koste van een hele grote groep.
Dat is wat er gebeurde afgelopen week. Na de verkiezingsuitslag leek het vervolg erg logisch en onontkoombaar. De details van de uitslag heeft iedereen wel gevolgd denk ik, dus daar hoef ik niet over uit te wijden. Waar we (bijna) allemaal dachten dat het nu helder en duidelijk was en we benieuwd waren hoe de stem van het kiesvolk, sommigen zeggen liever het electoraat, vertaald zou gaan worden naar de samenstelling van de nieuwe regering, kwam de VVD de dag na de verkiezingen met haar troefkaart.
Walging of bewondering. Daar zweefde ik een beetje tussenin. Waarom nu, in deze tijden en nadat ze zelf mede verantwoordelijk zijn geweest voor de situatie waar nu in zitten, toch weer kiezen voor zichzelf en voor de macht? Het eigen belang voorop stellen, boven het collectief belang van het land. Aan de andere kant een briljante move binnen het politieke speelveld. Second level thinking van de bovenste orde. De vissen aan de onderhandelingstafel meteen even laten voelen wie hier de haai is.
Aan de reactie van de anderen viel af te lezen dat zij hun kaarten al op tafel hadden liggen. Niks meer achter de hand. Reken maar dat er hier en daar flink gevloekt is. De euforie en borst vooruit hadden binnen no time plaats gemaakt voor gefronste wenkbrauwen en hangende schouders. De grootste zal zo gedwongen afscheid moeten nemen van juist die kernpunten in haar programma waarmee ze de grootste is geworden. Of ze op zijn minst afvlakken tot het gebruikelijke polderniveau. Het is wat het is. Vals spel of briljant uitgespeeld.
geplaatst in 
