Toen ik nog in mijn pokerfase zat, niet professioneel of succesvol, was er een bekend gezegde: "Leave your ego at the door". Vertaald betekent dit: "Laat je ego thuis". Met andere woorden, laat je trots en ego je niet in de weg staan.
Neem beslissingen niet omdat je boos bent of omdat je iemand anders wilt laten zien dat je hen de baas bent. Voor poker is dit heel duidelijk, maar zou je dit niet altijd moeten en kunnen toepassen in het leven?
Valt het je wel eens op als je aan de live pokertafel zit dat het vaak de stille spelers zijn die de muntjes voor hun neus hebben liggen? Ik denk vaak dat dit komt doordat zij hun tijd niet verspillen aan het laten zien hoe goed ze zijn of anderen willen laten merken wat ze allemaal wel niet weten. Nee, zij laten hun kaarten en inzetten voor zich spreken. Ze observeren hun tegenstanders en weten precies welke zetten ze moeten doen.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen, zoals Phil Hellmuth, die je altijd hoort en toch vaak veel muntjes heeft. Of komt dat misschien omdat er camera's op hem gericht zijn? Ik heb helaas nog nooit met hem aan tafel gespeeld.
Vaak zit je aan tafel met mensen met korte lontjes. Dit zijn de mensen die hun ego niet thuis kunnen laten. Als je een grote pot van hen wint, nemen ze dat heel persoonlijk, en dan hebben we het nog niet eens gehad over wat er gebeurt met hen als je ze uit een hand bluft. Stoom komt uit hun oren en ze zullen er alles aan doen om je terug te pakken.
De rustige, analytische speler zal hier juist gebruik van maken. Hij weet namelijk dat poker op de lange termijn gespeeld wordt en niet bedoeld is om iemand terug te pakken. Sterker nog, hij weet dat poker een lange sessie is en dat je soms van tafel stapt met een verlies, ongeacht hoeveel beter je ook bent.
Ik geef direct eerlijk toe, ik was nooit die stille speler. Ik was altijd degene met zijn mond open en irriteerde mensen (die mij nog niet goed kenden) en heb waarschijnlijk de zin "good catch moron" vaker gebruikt dan nodig was.
Toch hield ik mijn ego redelijk buiten het spel. Ik heb nooit de intentie gehad om iemand terug te pakken. Wel had ik liever gezien dat ik de stille speler was die zijn tegenstanders kon lezen en elke keer meer leerde.
Ook buiten de pokertafel kan het heel handig zijn om niet altijd haantje de voorste te zijn of constant te laten zien wat je allemaal weet. Ten eerste sta je soms voor paal, omdat de "profs" direct doorhebben dat wat jij weet niet veel is of allang achterhaald is.
Denk aan een cursus die je moet doen of een nieuwe collega op het werk die ook veel weet van bepaalde onderwerpen. Soms is het beter je ego thuis te laten, stil te zijn en te leren.
Soms moet je gewoon keihard je ego helemaal opzij zetten en toegeven aan jezelf dat je iets niet kan en dat je hulp nodig hebt. Bijvoorbeeld als het gaat om je kinderen. Als ouder denk je altijd dat jij het beste weet wat goed is voor je kinderen.
Maar soms zijn er omstandigheden waarin het helemaal geen schande is om de hulp van een professional in te roepen. Er zijn namelijk veel professionals die gestudeerd hebben en jou kunnen helpen door de juiste handvatten te geven. Dat is absoluut het moment om alles wat je denkt te weten los te laten en je trots opzij te zetten. Je wilt immers het beste voor je kind, toch?
Eerlijk is eerlijk, als ik het heb over ego's aan tafel of in andere situaties, denk ik bijna altijd aan mannen. Waarom is dit toch zo? Waarom willen mannen altijd laten zien wat ze weten en kunnen?
Waarom willen vrienden elkaar altijd aftroeven of het laatste woord hebben? Ze noemen het volgens mij wel het "grote piemel syndroom". Iedereen wil maar laten zien dat hij de grootste piemel heeft van allemaal. En omdat we allemaal verplicht zijn een broek te dragen, zal dit wel de manier zijn om het met je broek aan aan te kunnen tonen, of juist een hele goede bluf te maken.
Als we het zouden onderzoeken, gaan we vast terug naar de oermens die de vrouwtjes won door de sterkste te zijn of het beste te kunnen jagen. Tegenwoordig doen we dat niet meer, dus moet het maar via zwetsen en bluffen.
Nu zijn we zo'n kleine 20 jaar verder en poker ik niet meer; ik ben een brave huisvader geworden. Toch merk ik, als ik met vrienden samen ben, dat het oude haantjesgedrag snel naar boven komt. De ene grap is nog spitsvondiger dan de ander, en iemand is nog niet uitgesproken of een derde komt er alweer met een grap overheen.
Zal het ooit veranderen? Waarschijnlijk niet. Maar waar we vroeger alleen maar grapten, kunnen we nu ook over serieuze zaken en emoties spreken. We kunnen tijdelijk onze ego's buiten laten staan en ons blootgeven. Niet te lang natuurlijk, want boys will be boys en een avond met de mannen moet geen therapiesessie worden.
Alhoewel biertjes, voetbal, darts en een beetje kaarten ook een prima therapie kunnen zijn natuurlijk.
En nu? Niks. Mensen veranderen niet snel. Hoewel ik al jaren niet aan een fysieke pokertafel heb gezeten, denk ik dat ik niets veranderd ben. Ik zou wel willen dat ik stil aan tafel kon zitten en alles in me opnemen. Maar ik weet ook dat zodra de kaarten geschud zijn, ik toch weer losga met mijn praatjes en iedereen uitleg wat ze verkeerd doen.
En ondanks dat ik nog nooit van GTO (Game Theory Optimal) heb gehoord, geen polarized betsize kan maken en waarschijnlijk nog steeds te klein zal openen, zal dat me niet weerhouden mezelf een paar uur voor lul te laten zitten aan de tafel. Gelukkig heb ik buiten de tafel om wel geleerd om soms niet te veel te zeggen, te luisteren en te leren.
Nb: Dit verhaal gaat over spelen aan de fysieke tafels. Als je online poker speelt en anderen vertelt wat ze verkeerd doen, praat je tegen een scherm ;-)
geplaatst in 
