Ter herinnering aan Werner...

De secretaresse, Marianne Breeuwer, typte alles uit wat op de band stond, stuurde het naar ons en wij repeteerden samen tot er een samenhangend geheel ontstond. Ik zou willen dat we dit scenario nog hadden.

Zonder camera's

Eén van de onderwerpen was Roger Eloy, een Engels sprekende zaalchef met Frans accent. De zaalassistent haalde hem in Scheveningen op, en moest zo'n halve kilometer lopen, hetgeen flink wat moeite kostte, Roger had een rug- en heupprobleem. Bij de tafel aangekomen luisterde hij naar de tafelchef, vervolgens de dame die claimde, daarna de claimende heer.

Roger hinkte terug naar de tafelchef en sprak z'n oordeel uit: "Payer á Monsieur"... Waarop de dame woedend reageerde, Roger liep naar de dame en met de armen wijd gespreid verkondigde hij: "Madame, the discussion is ovér!" De dame bleef protesteren. Roger: "Madame, I SEE with my EYES the gentleman play the number". Zo ging dat, nog zonder camera's.

Te vroeg gestorven, maar wél ten volle geleefd. We zullen Werner nooit vergeten en net zoals er velen onder ons hem konden waarderen, waren er ook die hem minder graag 'zagen'.

Anekdote vanuit de tijd in het Kurhaus in Scheveningen, waar Werner 's nachts bij de personeelsingang netjes door bedrijfsbeveiliging op video werd gezet toen hij de liefde bedreef met een onbekende dame (en nadat hij later met de beelden werd geconfronteerd zei: "Jezus, dat ben ik"...)

Anekdotes

"Zwarte Lena", een Schiedamse helingdame, kwam regelmatig spelen in het Hilton. Ze was zó dik, dat ze per bil een kruk of stoel gebruikte. Ze droeg altijd een fikse boodschappentas bij zich, vól met “ongesorteerd” geld.

Op een dag had ze een geel zwart horizontaal gestreept jurkje om haar voluptueuze lijf. Werner: "Mevrouw is vandaag in het wesp gekleed". Barman Christian verraste haar eens op een enorme schaal met twee grote stokbroden en een krop sla: "Broodje gezond voor mevrouw"..

Werner keek op een dag in de speelzaal tegen een getrokken en geladen pistool aan... Hij bleef kalm, en zei: "Hé, ik heb hetzelfde model, laat 's kijken?" Hij pakte zo het pistool bij de loop af, de agressor verbluft verrassend; Werner kreeg van z’n werkgever een 14-daagse vakantie als dank.

Leo

Op een middag werkten Werner en ik in de zaal toen Haagse Leo het casino Rotterdam (had EV in Scheveningen) bezocht, en ons wenkte met de mededeling: “Sjaantje weet ’t niet, denkt dat ik brood aan het halen ben, maar ik waag effe een meiertje”.

Leo en z’n Sjaantje zijn het best te vergelijken met Rinus en zijn Ramona, maar dan 30 jaar ouder. Nu was zo'n bezoek normaal van korte duur, maar wat wilde het toeval, Leo had een voltreffer op de 17. Tja, als Leo de “flow” had, dan ging hij los ook! Binnen de kortste keren was het “hoeknummers met de buren” met 50-ers.

Een paar plaques waren al in z’n zak gegleden. Dat ging een uurtje zo door, en eigenlijk beleefde iedereen daar plezier aan. Zo tegen een uur of vijf klampte hij Werner aan: “Luistâh, ain keâ luk ut, mâh ik mach het nie hebbâh”. Werner vroeg of hij alles weer kwijt was. “Jonguh, wait je nâh wat het ergste is? Ik ging van heùs om een half witje te halen, en daar hep ik nâh ook geen geld meer voor.” Even later zag ik Werner door de zaal schuiven met een half witje...

Spanje

Werner woonde z’n laatste periode in Torrevieja, Spanje. Hij had daar een nieuw appartement gekocht in een complex met tuin en zwembad. Hij kreeg tijdens een bbq een hartaanval en na reanimatie nog een aanval... Rust zacht Werner, we zullen je nooit vergeten.