Met enige trots hierbij m’n ervaringen van alle jaren dat ik speluitleg mocht geven aan zowel potentiële gasten, reguliere gasten, boeren burgers en buitenlui, maar ook prominenten.
Al in 1977, het eerste volle jaar van de casino’s in Nederland werd ik gevraagd om groepen te ontvangen buiten openingstijd in het casino. Later werd ook tijdens openingstijd uitleg gegeven, vanwege grote drukte in het kleine Zandvoortse casino werd vaak gekozen voor de daltijd tussen 5 en 6 ’s middags.
Ik werd hier volledig vrijgelaten, gaf invulling aan de uitleg zoals ik dacht dat het goed was. Uiteraard bereidde ik me goed voor, maakte zoals ik had geleerd als eerst PR-man van Europcar, en later als reisleider bij Neckermann, een checklist met de volgorde van uitleg.
Gelukkig was het belangstellende publiek, of waren de genodigden enigszins timide van de casino entourage, zodat de uitleg meestal rustig verliep. Na een minuut of 20 kon men vragen stellen, waarin een langzamerhand ervarener casino ambassadeur steeds naar behoren kon antwoorden.
De uitleg deed ik regelmatig ook in het Frans, Duits of Engels, hetgeen met name de mensen uit landen die niet zo gewend zijn aan het spreken van vreemde talen verbaasde. Ik herinner me een uitnodiging voor Harold Robbins, de beroemde schrijver van bestsellers als ‘The Great Gatsby’ en ‘The Adventurers’ zou het casino in Scheveningen komen bezoeken!
Of ik speluitleg Blackjack, Franse- en Amerikaanse Roulette wilde geven aan het gezelschap. Rond 11 uur ’s morgens kwam Robbins met z’n gevolg via de prachtige Cor Ruyszaal het casino binnen en zag me daar klaarstaan aan een Blackjack tafel, klaar voor de uitleg. Zegt ‘ie: “I don’t like gambling’’ en draait zich om.
Slim was directeur Hübbe om hem direct een glas whisky aan te bieden. Na wat gemopper ging hij zitten en ik hield m’n verhaal. Robbins dankte me hartelijk, schudde me de hand en vroeg: “How many languages do your speak”. Ik vertelde hem: “Five, including Rumanian”. We weten hoe Amerikanen dan reageren; iets van: “Amazing, unbelievable, you Dutch are unique”...
Ik eindigde met: “The Netherlands are such a small country in the world, so we have a lot of abroad, which obliges us to speak foreign languages”. Genoten van z’n boeken en films. Helaas overleed Robbins al in 1997.
Dezelfde directeur Hübbe was een wat oudere, stevige Duitser, die na de enorme fraude in Scheveningen als casinodirecteur werd aangesteld. De man was pragmatisch en uitte zich in termen als: “Unten geht die Music”, daarbij refererend aan het feit dat hij al de kantoren met functionarissen, assistenten en secretaresses ‘boven’ maar onzin vond.
Of een uitdrukking als: “Immer das Nöschen”, daarbij tikkend op z’n neus. Daarmee z’n spreekwoordelijke ‘fingerspitzengefühl’ benadrukkend. Opleidingen vond hij ook maar onzin. Toen ik met m’n leerlingen stage ging lopen in het casino, waar ze mochten debuteren aan de ‘Bout de Table’, vond hij een bepaalde leerling maar niks, riep hem naar z’n kantoor en vertelde hem dat hij morgen niet meer hoefde komen. Tja, toen ik dat hoorde ben ik maar even langs gegaan in het kantoor van directeur Hübbe.
Collega’s in de andere kantoren dachten dat we gingen véchten! M’n Duits was in m’n jaren als reisleider scherp, en m’n ervaring in conflicten met Duitsers geslepen. We gingen zó tegen elkaar tekeer dat de beveiliging een kijkje kwam nemen. En dan nu de clou: Hübbe nodigde me na de harde discussie uit ‘om het af te drinken’...
Dus, de kroeg op het Kurhausplein in en vervolgens de discussie voortgezet; borreltje-biertje-biertje-borreltje-biertje – tot sluitingstijd van de kroeg (03:00). Omstanders, inclusief beveiligers bleven in de buurt voor... je weet maar nooit... Om die tijd kwam een stafmedewerker melden dat de volgende ochtend (dezelfde dus) een gezelschap registeraccountants van 150 personen naar het casino kwam voor speluitleg. Om 9:00 sharp kwamen Hübbe en ik het casino binnen, keken elkaar aan, lachten en ik begon m’n uitleg voor 150 man (zonder microfoon).
Algemeen directeur van ‘de Stichting’ - zoals we onze werkgever noemden - was in deze periode Joop Kroes, een menselijke en geduldige man. Als er prominente gezelschappen het casino bezochten, vroeg hij regelmatig of ik wilde zorgen voor ontvangst en uitleg. Zelfs tijdens m’n vrije dagen en vakanties werd me dat verzocht, en ik was graag bereid.
Op een dag zouden ruim 60 leden van de Eerste Kamer der Staten Generaal op bezoek komen, we hadden daarvoor de ‘Cercle Privé’ voorbereid. Na een korte introductie door Dhr. Kroes werd ik voorgesteld als ‘een van onze topmensen’. Je kunt je voorstellen hoe ik me voelde...
Ik startte met een stuk casinogeschiedenis, van Blaise Pascal die de 36 nummerige cilinder bedacht voor een perfecte kansrekening, tot aan Napoleon die proclameerde: “La calcul vaincra la Roulette”. Ik maakte er een ruime uitleg van, gelardeerd met stukjes wetgeving en marketinggegevens van de kansspelen in ons land op dat moment (1983).
Onvergetelijk was voor mij de manier waarop na de uitleg vragen werden gesteld door de Eerste Kamerleden. De vraag werd wel 10 minuten gelardeerd met achtergronden, en iedereen zweeg. Da’s lang, geloof me! M’n antwoord was vaak korter, maar riep wel weer andere vragen op. Daar zat je dan, als jochie die was opgegroeid in de Mercatorstraat in Amsterdam, tussen excellenties, hoogleraren en notabelen die ademloos luisterden. Kreeg nadien een applaus en een hand van allemaal.
Alle jaren dat ik gezelschappen ontving vond ik het nodig om na het vastleggen van de opleidingen ook de uitleg te structureren. Een voorstel om deze uitleg een soort basis te maken voor collega’s in andere vestigingen van ons snel groeiende bedrijf. Helaas was ook dit ‘te vroeg’ voor de denkwijze die op dat moment in het casinobedrijf heerste.
Nu, jaren later zag ik dat er in iedere vestiging een speciale hoek is, waar kan worden proefgespeeld en een Ambassadeur uitleg geeft. Gelukkig maar!
geplaatst in 
