Het Wereldkampioenschap Snooker is afgelopen weekeinde weer van start gegaan. Op de enorme tafels met groene lakens, gevuld met 22 gekleurde ballen en voorzien van zes gaten (pockets), bestrijden de met giletje en strikje aangeklede professionals elkaar.
De totale prijzenpot is dit jaar ruim 2,3 miljoen pond, met een eerste prijs van 500.000 pond voor de winnaar. Allememaggie wat een bedraggie zou Bassie zeggen.
Elke wedstrijd wordt begeleid door “personeel”. Althans, dat denken de mensen die voor het eerst een wedstrijd kijken misschien. Maar de dames en heren in pak die de ballen terugleggen en de gebruikte hulpstukken terug op hun plaats leggen zijn echter hoogopgeleide scheidsrechters die een vuistdik boek aan spelregels uit hun hoofd geleerd hebben.
De scheidsrechterbrigade staat ook dit jaar weer onder leiding van Jan Verhaas. Een sympathieke Briellenaar die eind jarig tachtig werd opgenomen in het, toen nog, voornamelijk Britse keurkorps der referees.
Helaas is Jan de enige Nederlander die op dit toernooi te zien zal zijn. Toen hij richting het snookerwalhalla op het Britse vasteland vertrok, zaten we hier in Nederland net midden in de snookerhype. Op honderden snookertafels werd naar hartenlust getraind door vaderlandse talenten, die al spijbelend bijzonder veel tijd doorbrachten met keu en krijtje.
We hadden wel een paar toppers met potentie, maar het professionele snooker was eigenlijk nog een soort gesloten gemeenschap. Alle belangrijke toernooien werden in Groot Brittannië gespeeld en het was haast een voorwaarde om die kant op te verhuizen, wilde je enige kans maken om het professionele bolwerk binnen te dringen.
Over het waarom het niet lukte om door te dringen tot de hogere snooker regionen, hebben vele bestuurders en coaches hun hoofd gebroken, zonder resultaat. Feit bleef dat de Nederlandse spelers niet in staat waren aan te sluiten bij de top.
Tegen de tijd dat snooker een echte mondiale sport aan het worden was, met een veel opener structuur en dus meer kansen voor spelers van “buiten”, was de sport in Nederland al op weg naar de vergrijzing. De hype was voorbij en de dure vierkante commerciële meters in de snookercentra werden inmiddels bezet door de veel rendabelere pooltafels.
Er passen meer pooltafels op hetzelfde aantal vierkante meters, en buiten dat is pool veel meer geschikt als recreatiesport met een muziekje en een drankje er bij. Gek genoeg hebben we in pool wel een aantal spelers die tot de absolute wereldtop gerekend kunnen worden.
Snooker wordt, samen met golf, gerekend tot de moeilijkste individuele sporten om onder de knie te krijgen. Buiten een enorme dosis talent moet je ook nog eens beschikken over een enorme goede werkethiek en mentale weerbaarheid. Elke dag zes uur trainen om de variabelen uit je spel te halen.
Immers, de tafel, de pockets, de ballen, de hoeken en het effect dat je de bal meegeeft, zijn allemaal vaste gegevens. Dat geldt ook voor je keu en het leertje dat er aan de bovenkant opgeplakt zit, de pomerans.
De enige variabele ben je als speler zelf. Je houding, de stand van je voeten, hoe je je keu vasthoudt, de hoek van je onderarm en hoe je oplijnt.
Dat laatste wil zeggen dat je je standbeen (als je rechtshandig bent, dan is dat je rechterbeen) precies daar wegzet dat als je in de snookerhouding gaat staan je keu al de lijn van de stoot heeft en je dominante oog ook precies op die lijn zit.
Dat is het fysieke aspect. Daarop train je al die uren en uren. Minstens net zo belangrijk is het mentale aspect. Kun je blijven ontspannen onder grote druk? Niet alleen zit er publiek heel dichtbij, ook staan er constant camera’s op je gericht waarachter, sinds in China snooker ook populair is geworden, honderd miljoen huiskamers meekijken.
Maak je op het juiste moment de juiste beslissingen? Aanvallen? Verdedigen? Kun je teleurstellingen snel vergeten? Geluk accepteren, pech verwerken? Je zelfvertrouwen behouden? Ben je in staat om uren en uren achter elkaar je concentratie vast te houden?
Zoals gezegd in de sport anno nu een veel mondialere sport dan het ooit was. China heeft snooker inmiddels ook omarmd en er zijn vele grote Chinese talenten die kunnen wedijveren met hun westerse rivalen. Toch blijft de absolute top gedomineerd worden door Britten en één verdwaalde Australiër.
Al jaren wordt er gespeculeerd over het moment waarop de eerste Chinese wereldkampioen snooker gehuldigd zou kunnen gaan worden. Ook dit jaar weer doen er een aantal potentiële kanshebbers uit die regio mee. Het kan zomaar gebeuren, maar ik acht de kans wederom niet zo heel groot.
België heeft in tegenstelling tot ons landje wel een vertegenwoordiger in de top. Luca Brecel heet onze zuiderbuur. Een enorm groot talent die werkelijk kan toveren met zijn keu. Ontegenzeggelijk beheerst hij alle technische aspecten van het spelletje om het iedere tegenstander heel moeilijk te kunnen maken.
Het is een attractieve speler die het liefst de aanval zoekt. Dat in het verleden iets te veel deed en daarom te vaak de kans gaf aan zijn tegenstander om hem te verslaan. De laatste tijd heeft hij echter hard gewerkt aan zijn allround game, het zogenaamde matchplay snooker, om meer wedstrijden over de finish te kunnen trekken. Het zou geweldig zijn als hij voor een stunt zou kunnen gaan zorgen.
Uiteraard ben je, net als ondergetekende, nu heel enthousiast geworden over deze gentlemen’s game. Via de BBC en Eurosport kun je bijna alle wedstrijden live volgen. Vooral de BBC is leuk met prachtig klassiek Engels commentaar, verzorgd door legendes uit de sport zoals Stephen Henry, John Parrot, John Virgo en Steve Davis.
Even een uurtje kijken schiet echter niet op. Ook als toeschouwer moet je een lange adem hebben. Vanaf het begin er bijzijn. Meevoelen, kijken naar de spanning op de gezichten, het winnen, de pech, het geluk, het falen en de interviews en korte filmpjes tussen de frames door.
Een uurtje of drie vier per sessie mag je wel incalculeren. Prima te combineren met een tweede scherm op schoot waarop je een klein betje plaatst of zonder turbo, om in de slow motion mood te blijven, de rollen laat draaien op een gokkastje naar keuze.
De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik nog nooit een WK snooker poule heb gewonnen, of zelfs maar dichtbij het geld ben gekomen, maar ik zou al mijn zakgeld zetten op Neil Robertson dit jaar.
Stiekem hoop ik echter dat Ronnie O’Sullivan, een beetje de rebel van de snooker scene, dit jaar de titel mee naar huis mag nemen. Of…..zou er dan toch een Chinese speler met de eer gaan strijken dit jaar? Kijk en geniet!
geplaatst in 
