Slecht winnen, slecht verliezen

Mijn obsessie met winnen

Met terugwerkende kracht heb ik veel respect voor de mensen die toen dichtbij mij stonden. Je zou dat gezeur en gezever van mij maar elke keer aan moeten horen als ik weer eens verloren had. Bloedfanatiek in alle spellen en sporten. Van Ganzeborden tot voetballen, van gokken tot snookeren. Van jongs af aan was dat al zo. “Voor de gezelligheid spelen” was er niet bij. Met het mes op tafel was de regel.

Verloor ik op zaterdagochtend een snooker wedstrijd die ik voor mijn gevoel had moeten winnen, dan kon het zo maar zijn dat ik daar tot zondagmiddag chagrijnig over was. Best zonde van je tijd eigenlijk. Monopoly en Risk, dat soort spellen, daar kon je me beter ook niet voor uitnodigen. Ik kon het gewoon niet hebben wanneer anderen slimmer waren dan ik in het spel. Of een verbondje sloten. Ach, als ik er aan denk hoe ik dan tekeer ging. Het prototype van een slechte verliezer

Het was nooit mijn schuld

Anderen hadden ALTIJD geluk en ik had ALTIJD pech. Als ik verloren had dan natuurlijk. Als ik gewonnen had was dat omdat ik gewoon beter was. Wanneer de 32 viel bij de roulette in het casino was dat omdat ik mijn inzet precies goed getimed had. Viel hij tien keer niet en was mijn geld op, dan was dat uiteraard de schuld van de croupier, van de tafelchef en van het hele casino. Ik wist natuurlijk wel dat het gewoon aan mij lag, maar dat was best moeilijk om te accepteren.

Anderen of omstandigheden de schuld geven van mijn verlies was veel makkelijker dan in de spiegel kijken en zoeken naar de eerlijke reden. Maar zodra je dat kan, wordt verliezen er niet echt makkelijker op. Dan wordt het je eigen schuld dat je dat bedrag hebt verloren op een gokkast. Dan ligt het aan jezelf dat je die snookerwedstrijd niet hebt kunnen winnen. Dan ben je zelf niet slim genoeg geweest om de juiste beslissingen te nemen tijdens het potje poker. Dat is best confronterend in het begin.

De spiegelconfrontaties

Naarmate de tijd vordert levert het echter voordelen op. Ik leerde mezelf een stuk beter kennen. Zo kwam ik er achter dat al dat fanatisme en het slechte verliezer zijn voortkwamen uit een (aangeboren?) gebrek aan zelfvertrouwen. Dat probeerde ik wanhopig te compenseren door zo veel mogelijk te winnen. Dat als bewijs voor mezelf dat ik er echt wel toe deed en zelfs beter was dan anderen. Ook al had ik daar soms wat gemene trucjes en manipulatief gedrag voor nodig. Het werkte wel, want winnen deed ik regelmatig. Een beter mens werd ik er alleen niet van.

Na de spiegelconfrontaties ging het langzaam beter. Ik leerde mijn beperkingen en mogelijkheden accepteren en waarderen. Sindsdien kan ik oprecht veel meer genieten van het spelen van een spelletje of het sporten. Ook al verlies ik kansloos, het chagrijn duurt misschien een minuutje of zo en dan is de lucht weer geklaard. Gemeen en manipulatief ben ik ook niet meer. Beetje saai wel af en toe. Maar het is er voor mij, en vooral voor diegenen die met mij spelen, een stuk gezelliger op geworden.

De adrenaline rush

En toch. Toch mis het nog wel eens. Dat bloedfanatieke. Dat de adrenaline niet stroomt, maar giert. Van mijn kleine teen tot in mijn kruin gespannen zijn. Mijn tegenstanders willen opvreten, vernederen, ze niks gunnen, een hekel aan ze hebben, ze alle pech van de wereld gunnen, mind games met ze spelen, wachten tot ze breken en gaan vloeken en tieren om dan uiteindelijk bij de winst juichend van binnen maar cool van buiten ze de hand te schudden. “Jammer man, goed gespeeld maar het zat je niet mee”.

Helaas. Ik kan het niet meer. Het gaat te goed met mij. Ik ben te oud. Ik vind iedereen te aardig. Ik wil nog best graag winnen, maar dan op eigen kracht. Ik wil vooral niet meer slecht verliezen. Zo zonde van mijn tijd en goede humeur.