Je kon er niet omheen. Bijna alle zenders lieten de beelden zien. PSV vierde het kampioenschap. Heel Eindhoven was weer even de gekste en Guus Til het meest dronken. Leuk om al dat enthousiasme te zien. Zo’n feestende massa op het plein in de stad heeft wel wat. Zou het deze zomer kunnen gebeuren dat het op alle stadspleinen van Nederland groot feest wordt? De laatste keer dat dat gebeurde was 1988. Lang geleden alweer.
Hoe lang is het eigenlijk geleden dat ik zelf ergens kampioen in ben geworden? Ook heel lang geleden alweer realiseer ik me nu. Vroeger was ik heel fanatiek. Als klein manneke al. Eerst probeerde ik met knikkeren kampioen van de buurt te worden. Dat was geen groot succes. Ik werd wel kampioen, maar dan in slechte deals maken. Binnen de kortste keren had ik me laten verleiden door een paar jaar oudere, glad pratende, slimme, later ongetwijfeld zeer succesvolle commerciële types, en was mijn zak vol bonken van de bovenste kwaliteit getransformeerd tot een waardeloos zooitje glazen bolletjes. Wel met hele mooie zeldzame kleurtjes zeiden ze.
Voetballen was mijn grote passie. Al vanaf dat ik kon lopen rende ik achter een bal aan. Het was alleen zo jammer dat er nog tien anderen nodig waren om een elftal te vormen. Die wilden allemaal ook wel een keer tegen de bal aanschoppen, maar dat had ik liever niet. Zodra die bal bij mij in de buurt kwam, was hij van mij. Overspelen? Waarom? Hoezo? Als het had gekund had ik alle voorzetten op mezelf gegeven, alle hoekschoppen zelf genomen en ook zelf ingekopt. Alle vrije trappen in de kruising gepoeierd en het liefst ook nog mijn eigen teamgenoten door de benen gespeeld. We zullen vast wel een keer kampioen zijn geworden, maar waarschijnlijk was ik toen chagrijnig dat ik geen topscorer was geworden dat seizoen. Kan me er dus niks van herinneren.
Bij de individuele sporten ging het een stuk beter. Geen idee achteraf waarom ik toch op voetbal bleef, want met hardlopen, hoogspringen, verspringen en speerwerpen kwam ik wel snel in de buurt van medailles. Waarom loopt iedereen zo langzaam? Ik kan me die gedachte nog goed herinneren. Het was tijdens de traditionele hardloopwedstrijd op Duveltjesdag. De plaatselijke favoriet had de benen genomen en was al uit het zicht. De rest en ik sjokte in looppas door de straten. Totdat ik dat gesjok beu was en besloot de uitdaging aan te gaan om de favoriet weer te achterhalen. Op wonderlijke wijze bleek mijn conditie zo goed dat ik vlak voor de eindstreep die “uitslover” te pakken had. Gebrek aan ervaring en tactisch vernuft leverde uiteindelijk de tweede plaats op. Bijna kampioen.
Hoe lang is het geleden dat ik zelf ergens kampioen in geworden ben? Dat was de vraag. Na lang nadenken moet ik, helaas, tot de conclusie komen dat dat ook in 1988 was. Later heb ik nog wel kampioenschappen meegemaakt in teamverband, maar de laatste keer dat ik geheel op eigen kracht ergens kampioen in ben geweest was in dus in 1988. Na een cyclus van meerdere ranking toernooien mocht ik mezelf Snooker Kampioen noemen. Inclusief beker, prijzengeld en een nieuwe keu. De beker zal vast nog ergens rondslingeren. Het prijzengeld zal ongeveer de bar rekening gematcht hebben. De nieuwe keu is inmiddels een bejaard stuk hout geworden waar ik nog steeds mee speel.
Misschien wordt het wel weer eens tijd om ergens kampioen in te worden. Best leuk om op die hoogste trede te staan. Als het Nederlands elftal nu eens het goede voorbeeld geeft, dan ga ik mij richten op een 60+ competitie waar voor mij nog wat te halen valt.
geplaatst in 
