Plus 7,5

Horeca-oren

Zielig? Vroeger wel, maar sinds ik contact heb gemaakt met de lens is alles anders. Toen was ik af van die lelijke zware monturen en zware glazen waardoor je ogen twee keer zo groot leken. Af van het constante gevecht met dat hulpstuk op mijn neus.

Maar niet al te beste ogen hebben, heeft ook zo zijn voordelen. Je andere zintuigen, inclusief het zesde, zijn beter ontwikkeld dan gemiddeld. Je moet immers toch op tijd gevaar kunnen herkennen. En als je het niet kunt zien, dan moet je het wel ruiken, horen of (aan)voelen.

Met name het horen is wel interessant. Ik kan namelijk echt mijn oren spitsen. Horeca-oren noemen wij dat ook wel.

Ook al is het enorm druk met veel geluiden, op een vol terras bijvoorbeeld, dan kan ik mijn richtmicrofoons aanzetten en een gesprek twee tafeltjes verderop letterlijk volgen. Dat levert soms hilarische, ontroerende of verbazingwekkende sound bites op. Vooral omdat je de mensen naar wie je luistert niet kent, geen context weet, maar alleen dat korte gesprekje mee krijgt.

Hieronder zal ik vier voorbeelden geven die me bijgebleven zijn. De teksten zijn misschien niet meer helemaal letterlijk in mijn geheugen opgeslagen, maar het komt aardig dicht in de buurt.

Ze fietsen voorbij

Een groepje scholieren op de fiets. Gemiddeld een jaar of veertien schat ik. Een flinke groep wel. 

Met veel lawaai kondigen ze zichzelf al twee straten van tevoren aan. Breeduit over de smalle straat fietsend, als veertienjarige is de wereld er natuurlijk speciaal voor jou, verplichten ze automobilisten om stapvoets achter ze te blijven rijden.

Tussen al het gekakel en gejoel door hoor ik één meisje roepen. “Hey Lindsay en Jennifer, luister.” “Ja, wat?” roepen de meiden terug. “Nou, als jullie nu allebei een stukje van jullie borsten aan mij geven, dan heb ik ook wat. Dan ben ik ook blij.”

Al lachend, kakelend en joelend fietsen ze verder, met de volgauto’s op hun hielen. Ik had mijn earcandy van de dag weer gehad.