Pe2aab vertelt: mijn eerste keer Vegas

De eerste keer Las Vegas: CES 2019

De eerste keer dat ik naar Las Vegas, en überhaupt de USA ben geweest was januari 2019.
Een kenner zal zeggen: januari? Niet doen want dan is het superdruk vanwege een grote beurs genaamd CES. Dat was exact mijn reden om naar Las Vegas te gaan. De CES of Consumer Electronics Show.

Mijn naam is Rick Wesselink, 41 jaar, woonachtig in Aalst-Waalre, getrouwd en twee kinderen. Op het forum heet ik PE2AAB; ik heb een hobby zendamateur en dit is mijn geregistreerde callsign.

Ik ben werkzaam in de tech-branche en ben daarvoor zakelijk naar de US afgereisd om de CES te bezoeken. Toen eenmaal duidelijk was dat ik naar Vegas ging begon de voorpret en ook het zoeken naar reis en accommodatie. Dit was een zakelijke reis dus moest dat niet al te gortig worden.

Mijn eerste schreden op de Onetime website waren dan ook naar aanleiding van een zoektocht van wat nu precies ‘The Strip’ omvatte. Ik begreep ook wel dat dat één van de populaire spots zou zijn in Vegas en daarmee dus ook dure huisvesting. Nadat ik wist waar The Strip exact liep en welke hotels daaraan grensden kon ik het zoekgebied verplaatsen naar off-strip hotels en kwam zodoende uit bij het Orleans Hotel & Casino.

Grote voordeel leek mij al meteen dat ze alles in huis hebben. Restaurants; voor elk wat wils zoals een bar om ’s avonds nog wat te kunnen drinken (ik reisde alleen) en uiteraard nog wat vermaak in de vorm van een casino en mogelijke shows.

Mccarran — Aangekomen op McCarran Airport

De reis: een epische vlucht voor een vliegliefhebber

Het boeken van de vlucht werd voor me gedaan door een Travel Agency die voor ons de boekingen en reserveringen doet. Met behulp van een profiel wordt dan rekening gehouden met de persoonlijke wensen. Zo kwam ik op de eerste directe KLM vlucht naar McCarran International Airport terecht in een prachtige Boeing 747-400.

Ik ben tevens vliegliefhebber en ook bezig met het behalen van mijn PPL dus kun je me geen groter plezier doen dan een reis met de ‘Queen of the Skies’. Een nostalgisch vliegtuig voor een epische vlucht gaf de purser aan door het PA systeem. Daar had ze absoluut gelijk in. De eerste rechtstreekse KLM vlucht naar de gaafste stad van de wereld.

Door corona zijn helaas inmiddels alle passagiertoestellen van het type 747 van de KLM uitgefaseerd dus is dit achteraf gezien ook meteen mijn laatste vlucht met dit type vliegtuig geweest. De 10 uur durende vlucht verliep voorspoedig en rond het middaguur lokale tijd, landde ik in de Verenigde Staten.

Na het doorploegen van een haast oneindige rij voor customs, stelde een norse douanier de standaard vraag aan me: business or pleasure? Nou voor business dus. “Oh wat voor business dan?” vroeg hij. Ik legde kort uit wat ik deed, de CES ging bezoeken en waarom. Zijn antwoord, voorzien van een kleine lach: “Good luck to your feet and welcome to the United States Sir.”

Ik bedankte vriendelijk en mocht doorlopen. Eenmaal bij de bagageband aangekomen was mijn koffer snel ter plaatse en ben ik de aankomsthal van het vliegveld in gewandeld. Eerst maar even de USA Sim kaart in mijn telefoon stoppen zodat ik een Uber kon regelen naar mijn hotel. Helaas bleken er wat problemen met de SIM dus ben ik met een reguliere taxi naar mijn hotel gegaan.

Orleans Hotel & Casino

Wat me als eerste opviel toen ik daadwerkelijk was aangekomen in het casino was de grootte. Wat een drukte en reuring! Ik was wel eens een aantal keren in Holland Casino geweest maar dit kende ik niet. Ik kwam er al vrij snel achter, terwijl ik met mijn koffers en laptop tussen de fruitautomaten door sjokte, dat bewegwijzering en routes nogal onduidelijk waren. Overduidelijk geënt op het binnenhouden van spelers.

Na even zoeken had ik de receptie gevonden en kon ik inchecken. Nog te blue om meteen de ‘Twenty Dollar trick’ toe te passen kreeg ik een kamer op de 10 verdieping aangeboden. Prima in mijn ogen. Lekker hoog, vast een mooi uitzicht. Inderdaad bleek dit zo te zijn.

Eenmaal via de lift boven aangekomen (nadat ik weer een doolhof door moest met diezelfde koffers aan de hand en laptop om de nek) vond ik mijn kamer. Een ruime diepe kamer met twee Kingsize bedden. Wat me meteen opviel: koud! Het was ijskoud op de kamer. De AC stond volle bak te loeien en eenmaal bij de thermostaat aangekomen stond dat ding in Fahrenheits uiteraard. Dus even converteren op de telefoon om een normale temperatuur in te stellen.

Na het uitpakken van de koffers en plaatsen van de laptop (met vooraf aangeschafte US plug power cord) eerst maar eens even gecheckt hoe het met de WiFi stond. Prima. Goed signaal. Verbinding kwam vlot tot stand na invullen van kamernummer en naam. Dit ging prima en was zeer bruikbaar voor het werken dat ik tussendoor ook nog moest kunnen doen.

Vervolgens ben ik naar beneden gegaan om de boel maar eens te verkennen. Vooraf in het vliegtuig had ik op mijn gemak de menukaarten van de diverse restaurants al gecheckt dus ik ging op jacht naar mijn eerste welverdiende biertje en een bijbehorende snack. Ik zou prima uit de voeten moeten kunnen bij de inpandige TGIF sportsbar en vond deze inderdaad relatief snel.

Ik ging aan de bar zitten, bestelde mijn biertje en liet alles eens even rustig op me inwerken. Wat een ervaring was dat. De geluiden, het binnen roken, de mensen; sowieso het in Amerika zijn, én uiteraard nog een vermoeide kop van de vlucht waren een indrukwekkende combinatie. Na wat gegeten te hebben heb ik nog wat rondgelopen op de casinovloer en ben ik vervolgens naar mijn kamer gegaan; zeker weten doe ik het niet meer maar ik viel vrijwel direct in slaap.

Op ontdekkingstocht naar de Strip

Volgende dag, maandag, was voor mij een vrije dag. De CES zou dinsdag beginnen en ik had een dag om wat zaken voor te bereiden voor het beursbezoek en uiteraard kennis te maken met Las Vegas. Het Orleans Hotel & Casino ligt zo’n 2,3 mijl lopen van The Strip af. Wat is nou 2,3 mijl? Nou dat is bijna 3,5 km en daar loop je een klein uurtje op.

Op dat moment kwam ik er wel achter dat de US is geen land is dat ingericht op voetgangers. Vreemde types die je onderweg tegenkomt, rare onderdoortjes en oversteken (je moet de snelweg oversteken door middel van een brug boven- en onderlangs), en best wel vaak oversteken om van de ene naar de andere stoep te kunnen komen.

Goed; eenmaal aangekomen bij the Strip, ter hoogte van hotel New York, New York voelde ik het toch wel redelijk aan de voeten. En toen moest de week nog beginnen.

Over de Strip

Mijn bezoek was niet het typische Vegas bezoek want het was buiten vrij koud voor de tijd van het jaar. Een winterjas moest wel aan dus.

Wat me opviel was dat het relatief rustig was op straat. Ik stond natuurlijk al om 8:00u beneden in het hotel vanwege de jetlag dus wellicht was het ook nog veel te vroeg voor het reguliere ‘leven’ maar dat was opmerkelijk.

Nadat ik de gehele Strip ben afgelopen richting Stratosphere en via het Luxor naar het Las Vegas Sign stonden de blaren toch wel op de voeten; ik had inmiddels de SIM kaart aan het werk dus ben ik met een Uber weer terug gegaan naar het hotel.

Eenmaal in de auto kwamen de chauffeur en ik in gesprek en hij vroeg uit interesse of ik ’s ochtends met de gratis shuttle naar de Strip ben gegaan of met een andere Uber/Taxi. Ik zei: ‘nou eigenlijk heb ik gelopen’. Zijn antwoord was duidelijk; “You’re stupid because: 1. It is a big walk, 2. Drugs addicts under the bridge could have robbed you and 3. You’re stupid.” Duidelijk verhaal; dat stuk naar de Strip lopen was niet het devies.

Een rondje casino

Eenmaal terug in het Orleans Hotel & Casino ben ik dan daadwerkelijk de casinovloer eens opgegaan. Nog steeds dat welbekende doolhof maar ik begon mijn route een beetje te vinden. Receptiebalie, naar de hotelkamer en de diverse restaurants zaten inmiddels een beetje in mijn systeem.

De aankleding is grappig; helemaal in Mardi Grass stijl, inclusief de bediening. Leuke dames met bunnypakjes. Zeker geen onprettige aanblik kan ik je verzekeren; het is duidelijk wat de sollicitatiecriteria zijn. Ik ben vervolgens achter een $0.01 fruitautomaat gekropen.

Nou dat heb ik geweten. Uren ‘lol’ voor een dollar. Toen kwam ik er ook achter dat de drank, mits je aan het gokken bent, voor niks is. Uiteraard blijkt een fooitje voor de dame in kwestie wel de bedoeling. Dat leer je zo want als je niets geeft kijken ze je toch een beetje aan van; komt er nog wat van?

Ik heb een avondvullend programma genoten met echt maar enkele dollars te vergokken. Uiteindelijk heb ik er in mijn hele week Vegas nog geen $50 doorheen gedraaid; ik ben dan ook geen echte gokker.

CES

De opvolgende dagen stonden volledig in het teken van mijn werk en het bezoek aan de CES. Ik heb daar hele gave dingen gezien en me verbaasd over al die mensen die overal vandaan zijn ingevlogen voor deze beurs. Echt vanuit alle uithoeken van de wereld tref je mensen op de CES.

Hoogtepunt voor mij was om nog even een informeel babbeltje te kunnen maken met Prins Constantijn van Oranje, die zich met zijn bedrijf Techleap inzet voor de Nederlandse start en scale-ups in de tech-industrie. Voor mij was het een hele nuttige beurs waar veel te zien was en waar het voor mij zakelijk gezien ook het nodige heeft mogen opleveren.

Als het volgend jaar weer kan en er is weer een fysieke CES dan zou ik wel een hotel op de Strip kiezen omdat dat mijn reistijd in de ochtend aanzienlijk verkort. Dat scheelt me dagelijks vroeg vertrekken vanuit mijn hotel naar het Venetian/LVCC of Westgate Hotel waar de beurs wordt gehouden (en volgens mij zijn ze in de buurt van de Circus Circus een nieuw convention centre aan het bouwen dus dat zal in de toekomst ongetwijfeld gebruikt gaan worden).

Aan al het goede komt een eind

Aan alles komt een eind dus zo vertrok ik aan het einde van de week weer naar huis. Zelfde vliegtuig, zelfde plek en met een flinke tailwind verliep de terugreis nog voorspoediger dan de heenreis. Eenmaal in Nederland aangekomen ben ik met de trein en bus naar huis gegaan vanaf Schiphol.

Dat doe ik volgende keer wel anders. Je zou toch zeggen dat treinen die vanaf Schiphol rijden rekening moeten houden met het feit dat ze niet alleen reizigers maar ook koffers moet vervoeren. Ik zie dit in veel andere landen wel. Daar zijn de bussen, metro’s enz. uitgerust met flinke bagagerekken. Zo niet bij de NS…

Maar als dat alles is 😉

Ik hoop aankomend jaar mee te kunnen gaan naar Vegas met Onetime en het lijkt me supergaaf om met zo’n grote groep gelijkgestemden de stad te ontdekken; ik heb hier tijdens de zakelijke reizen te weinig tijd voor gehad.

Tot dan!
– PE2AAB