Marcel van Roosmalen heeft een pareltje gemaakt. De volledige titel is “Van Roosmalen op Reportage”. Afgelopen zondag was de eerste aflevering en ik zappte er toevallig tegenaan. Hij gaat hierbij langs alledaagse evenementjes en bijeenkomsten, waar jij of ik ook wel een keer beland zijn. Het is een soort Frans Bromet 2.0. Hij stelt hele gewone vragen aan hele gewone mensen, al vinden sommige van die mensen zichzelf best heel belangrijk.
Rauw, kaal, kleurloos en vreselijk kneuterig. Nederland op zijn smalst. Het contrast met alle gelikte en geregisseerde Instagram posts van tegenwoordig kan haast niet groter zijn. Laat staan het contrast met de voorbereidingen op ons aanstaande tripje naar de stad van neon, extravagantie, glamour en consumeren in hoofdletters. Even weer met beide voetjes in het echte, bijna negentig procent van de tijd, ontzettend voorspelbare en gereguleerde leven wat het gros van ons nu eenmaal leeft. Vaak ook nog tot volle tevredenheid. Laten we eerlijk zijn, jouw dag zit waarschijnlijk ook vol met vaste eettijden en andere vaste gewoontes en rituelen.
Om aan ons georganiseerde, overzichtelijke en soms misschien saaie dagelijkse bestaan te ontsnappen gaan we leuke dingen doen. Dagjes weg, vakanties, festivals en plaatselijke evenementen. Wij Brabanders vieren bijvoorbeeld carnaval. Een paar dagen helemaal los, even weg van het dagelijks bestaan als brave burger. We verheugen ons er op, sparen er voor en zoeken een leuk pakske om aan te trekken. Zou je hier naar kijken door de ogen van van Roosmalen in zijn Reportage, dan zou je hier ook heel anders naar kunnen kijken. Verklede mensen in bonte kleuren die in grauwe sfeerloze straten, opgeleukt met een paar slingers en ballonnen ondersteund door hoempa muziek, zich volgens traditie in rap tempo vol laten lopen en elkaar op de schouders beuken van plezier.
Je zou bijna denken dat ik, gestuurd door licht cynisme, ons leven wat we lijden probeer stuk te relativeren tot een uitermate saai en doelloos bestaan. Of dat dat misschien de insteek is van het programma waar het over gaat. Niets is echter minder waar.
Althans niet voor mij. Ik denk juist dat het leven wat we leiden vaak zo leuk is, omdat we het met anderen kunnen delen. Dat is denk ik ook de reden waarom mensen naar bijeenkomsten, festivals, carnaval, de camping, plaatselijke evenementen en Las Vegas gaan. Om samen dingen te beleven, om samen dingen te delen. Mensen hebben uiteindelijk toch andere mensen nodig om emoties te voelen. En emoties voelen, dat maakt dat je merkt dat je leeft.
Als ik nu naar buiten kijk zie ik een grijze lucht en naar beneden dwarrelde bladeren. De herfst is begonnen, de truien, lange broeken, shawls en dikke sokken mogen weer uit de kast. De monteur mag de cv weer winterklaar maken en ik verheug me nu al op alle herfst- en winter activiteiten die ons te wachten staan. De Blues playlist mag weer afgestoft worden en wordt het dit jaar fonduen of steengrillen? Het Vieren, Genieten en Buiten wordt langzamerhand weer vervangen door Warmte, Binnen en Gezelligheid. En van Roosmalen op Reportage op televisie natuurlijk. Ik zou er bijna voor thuisblijven komende week. Bijna.
geplaatst in 
