Ja, het gaat over Oranje. Niet over het spelletje zelf. Daar moeten die 17 miljoen andere bondscoaches maar over filosoferen. De systemen, driehoekjes, opkomende backs en wie wat waar. We gaan het zien. Ik heb het liever over de beleving, over het gevoel. Het onderbuik gevoel om precies te zijn. En dat zit wel goed, althans bij mij dan.
Precies uitleggen waar dat goede gevoel nu vandaan komt is lastig. Om te beginnen hebben we een onafhankelijke bondscoach die gewoon zegt wat hij denkt. Geen diplomatiek gezever, omdat hij misschien nog een baantje wil na dit EK voetbal. Hij is inmiddels ook gepokt en gemazeld als coach. Daarbij wordt hij bijgestaan door zijn broer, waarvan je eigenlijk hetzelfde kan zeggen. Ik heb zo het idee dat die twee elkaar enorm versterken en aanvullen. Voor de spelers bijzonder prettig en het schept duidelijkheid.
Ik zie ook de glinstering in de ogen van de spelers. Misschien heb je het zelf ook wel eens meegemaakt, in welke sport dan ook, dat je je echt verheugd om met bepaalde spelers een team te vormen. Omdat met die spelers om je heen het spelletje soepeler, makkelijker en leuker wordt. Wanneer ik naar deze spelersgroep kijk, heb ik sterk het gevoel dat zij dat ook zo voelen nu. De uitstraling is ook heel anders dan voorheen. Er worden geen vijanden gecreëerd, geen boycots ingesteld en er wordt duidelijk toenadering tot de fans gezocht. Niet zij en wij, maar samen.
Ik zie ook de glinstering in de ogen van de spelers. Misschien heb je het zelf ook wel eens meegemaakt, in welke sport dan ook, dat je je echt verheugd om met bepaalde spelers een team te vormen. Omdat met die spelers om je heen het spelletje soepeler, makkelijker en leuker wordt. Wanneer ik naar deze spelersgroep kijk, heb ik sterk het gevoel dat zij dat ook zo voelen nu. De uitstraling is ook heel anders dan voorheen. Er worden geen vijanden gecreëerd, geen boycots ingesteld en er wordt duidelijk toenadering tot de fans gezocht. Niet zij en wij, maar samen.
Gezien mijn leeftijd inmiddels, kun je wel stellen dat ik al best wat eindrondes van grote toernooien heb mogen aanschouwen. Een begin twintiger was ik toen de EK titel in 1988 veroverd werd. Wat een onvergetelijke en onovertroffen ervaring was dat. Nooit daarvoor en nooit meer daarna heb ik zoiets meegemaakt. De gezamenlijke euforie, het donderend gejuich van een volgepakte binnenstad, de uitzinnige collectieve vreugde van punkers tot advocaten. Iedereen was iedereens vriend en we waren allemaal kampioen.
Ik gun het de nieuwe generatie van harte dat ze dat ook een keer mee mogen maken. Natuurlijk is het mooi en een groot feest als jouw cluppie promoveert of kampioen wordt, maar als het Nederlands Elftal kampioen wordt dan is dat toch een andere dimensie. Hoe dat gevoel dan is, is heel moeilijk om onder woorden te brengen. Voor heel even telt dan links, rechts, midden, woke, afkomst, beroep, bankrekening, woonplaats, midden- of zijscheiding, Gucci petje, Crocs, biologisch of pizza niet meer. Dan is iedereen gewoon Oranje.
Veerman die in de finale de bal uit een vrije trap precies op het hoofd van van Dijk laat ploffen, die vervolgens de winnende binnenkopt. Mijn onderbuik zegt dat dat zomaar kan gebeuren.
geplaatst in 
