Toen ik eind 2009 bij de reorganisatie Holland Casino had verlaten wist ik even niet hoe verder te gaan. Het was even wennen aan een leven zonder de mensen bij HC met wie ik bijna 25 jaar lief en leed had gedeeld. In die periode heb ik als manager Security & Risk Control natuurlijk de meest bizarre dingen meegemaakt.
Het voert te ver om hierop in te gaan want dan wordt dit een ellenlang artikel. Kort na mijn uitdiensttreding werd ik benaderd voor een pilot bij de politie. Men zocht gepensioneerde oud rechercheurs die vroegtijdig de politieorganisatie hadden verlaten om onderzoeken te doen in zogenaamde cold cases.
Men zocht per se geen gepensioneerde politiemensen maar oud politiemensen die hun sporen in het bedrijfsleven hadden verdiend. Zo ontstond er een groep van acht gedreven mannen die zich onder leiding van een officier van justitie richtten op enkele onopgeloste zaken. Wij kregen de beschikking over de dossiers, eerst fysiek en later ook digitaal. We werden gesplitst in vier groepjes van twee en kregen een specifieke taak toebedeeld. Denk hierbij aan het forensisch en het tactisch onderzoek zoals het nalopen van tijdlijnen etc. Een arbeidsintensief karwei maar wel heel leuk om te doen. Elke week kwamen we bij elkaar om wat we hadden ontdekt uit te wisselen en te toetsen om vervolgens weer met de feedback verder te gaan in het onderzoek.
Omdat er aan het begin een geheimhoudingsverklaring moest worden ondertekend, we waren immers geen opsporingsambtenaren meer, kan ik inhoudelijk geen enkele mededeling doen. Vast staat dat wij leuke resultaten wisten te behalen maar helaas werd om budgettaire redenen, ondanks het feit dat wij slechts alleen een ambtenaren reiskostenvergoeding kregen, de pilot na enkele maanden afgebroken.
In de tussentijd was ik eind 2010 na een gedegen opleiding aan de slag gegaan als vrijwilliger bij Slachtofferhulp Nederland. In de daarna volgende periode heb ik nog allerlei vervolgtrainingen gekregen en deed ik naast mijn “Algemene Dienst” profiel ook nog een training voor de “Juridische Dienst”. Slachtofferhulp Nederland is dé hulpverleningsorganisatie die met zo’n 900 vrijwilligers en 500 betaalde krachten gratis hulp biedt aan slachtoffers en nabestaanden van misdrijven, verkeersongevallen maar ook aan nabestaanden van een suïcide.
Wat heel veel mensen niet weten is dat wij naast de psychosociale en juridische ondersteuning slachtoffers ook vaak de weg wijzen in het woud van hulporganisaties en fondsen die voor hen in het leven zijn geroepen. Zo is er bijvoorbeeld een Schadefonds Geweldsmisdrijven. Hierop kunnen slachtoffers die lichamelijk of psychisch letsel hebben opgelopen een beroep doen. Ik heb mij laten opleiden tot een zogenoemde Schadefondsspecialist.
Wist je bijvoorbeeld dat als je bij een misdrijf wordt bedreigd met een mes of een vuurwapen je een aanvraag in kunt dienen die, als voldoende aannemelijk is geworden dat je slachtoffer werd (een aangifte is voldoende) resulteert in de uitkering van € 2.500. Bij aanvang dus zeggen dat je geen hulp nodig hebt van Slachtofferhulp kan nadelig uitpakken. Het komt best vaak voor als mensen in eerste instantie een aanbod weigerden dat ze later alsnog onze hulp inroepen. Dan hoor je bijna altijd “Goh als ik geweten had dat jullie mij hierbij zo goed konden helpen, dan had ik wel eerder bij jullie aangeklopt.” Dat geldt ook bij de psychosociale opvang direct na een ingrijpende gebeurtenis.
Wij leggen dan aan slachtoffers uit dat zij “normaal reageren op een abnormale gebeurtenis.” Dat inzicht zorgt bij heel veel mensen voor rust want velen denken dat ze “gek” aan het worden of al geworden zijn. In het verwerkingsproces is het belangrijk om te horen van anderen dat deze hetzelfde hebben mee- en doorgemaakt. Ik kan vaak uit eigen ervaring spreken maar de aanvullende informatie die ik heb opgedaan van reacties van andere slachtoffers is minstens zo belangrijk.
Niet iedereen is geschikt om dit werk goed te kunnen doen. Uiteraard moet je over een goede dosis empathisch vermogen beschikken maar je moet ook goed weten waar de grenzen liggen en niet in de valkuil van “redder” trappen. Daarmee bedoel ik bijna alles uit handen van het slachtoffer nemen. Dat is niet in het belang van het slachtoffer want die moet geholpen worden bij het streven om de draad van het leven weer op te pakken. Wij ondersteunen dus alleen maar en wijzen de weg.
Het allermooiste van dit werk is dat je bijna alleen maar successen boekt. Ik heb in de tien jaar dat ik dit werk nu doe inmiddels bijna 1000 cliënten gehad. Omdat ik behoor tot de groep oude rotten en veelal de meer ingewikkelde zaken, zoals moord/doodslag, zelfmoord, dodelijke bedrijfs- en verkeersongvallen toegewezen krijg is een aantal van bijna 1000 best veel.
Slachtofferhulp Nederland zoekt nog altijd vrijwilligers, dus als je denkt dat is iets voor mij laat dan van je horen.
Oh ja, ik ben ook gedichten gaan schrijven en inmiddels zijn er drie bundels van mijn hand verschenen. De laatste “Troost, liefde en allerlei” verscheen in 2016 ISBN:079-94-022-3124-6. Verder bezoek ik nog driemaal per week de sportschool, ben ik een dag in de week oppasopa, doe ik nog aan mountainbiken en stap ik af en toe ook nog op de skeelers. Kortom ik verveel mij niet en mijn motto is: “Ga vooral door met leven want je kunt nog heel lang stilliggen.”