De laatste tijd zijn de oligarchen ruim in ’t nieuws, mensen - met goede relaties met het regiem - worden het gegund om staatsbedrijven uit het communisme voor een habbekrats te kopen.
Ik had daar regelmatig mee te maken in mijn ‘Roemenië-tijd’.
Eerder beschreef ik de verrassing die ik had toen ik door de zetbaas van het Amsterdamse ‘casino’ Femina aan het Rembrandtplein werd gevraagd om eens te komen praten. Deze zetbaas van eigenaar Hauschield was een zekere Elwin van Bebber, en wilde van mij een ingang om zaken te doen in Roemenië. (Aardig was dat bij m’n eerste bezoek aan dit etablissement net Hans van Holten uit het kantoor van Elwin kwam, hij had gesolliciteerd!)
Echter; Van Bebber had hele andere plannen in Roemenië. Een zakenrelatie, opkoper van faillissementsgoederen Jan de Gruyl, zocht voor grote opkopers van schroot ingangen voor zowel de scheepswrakken die in de Donau waren achtergebleven na de Eerste Wereldoorlog, als de enorme hoeveelheid schroot die na de val van het communisme stond te roesten door het hele land, ik noem raffinaderijen, buizen van de stadsverwarming, treinrails en -wagons, locomotieven en ruim 400.000 ton legerschroot! (na het binnentreden bij de NAVO diende ook Roemenië te vernieuwen, het oude spul diende vernietigd en verkocht te worden).
Jan de Gruyl, opkoper van partijen goederen in heel Europa, kwam voor z’n eerste bezoek naar Roemenië met z’n nagelnieuwe Mercedes, topmodel met de nieuwste velgen en banden van zo’n 4 centimeter hoogte.
Ik wachtte hem op bij de grens met m’n Jeep, om samen richting het eerste hotel te rijden, voorafgaand aan een achtdaagse reis door het land, met vele afspraken. Echter, al in de eerste 100 meter knalde één van z’n banden kapot in een gat in de weg. Tja… toen maar de hele reis in m’n Jeep gedaan, de Benz ‘gestald’ bij het hotel. (Was wel grappig, de nieuwe Benz had geen reservewiel, dus hulp geregeld, en daar zat onze Jan in z’n karretje van dik €100.000 achterop een krakkemikkige auto-ambulance).
Nijmeegse Jan was ruim van overgewicht voorzien, volledig kaal, dikke snor en sluw zoals een opkoper dat behoort te zijn. Hij toonde me al vrijwel direct een ‘pak’ uit z’n zak, een dikke stapel biljetten van €500. ’s Avonds maakte hij in het hotel kennis met een dame die hem naar z’n kamer vergezelde (ik had hem eerder wel aangeraden om de dikke stapel even door mij te laten bewaren).
Met relaties in overheidskringen kom je ver, maar de wegen naar het realiseren van bovenstaande business deals waren nogal ‘bochtig.’
Voor het verschroten van legermateriaal maakte ik via m’n relaties een afspraak met vertegenwoordigers van defensie, de ‘schrootboeren’ uit Nederland en Jan de Gruyl.
De Roemeense delegatie was nogal groot, een 20-tal geüniformeerde heren met grote petten en allerlei kleurtjes op de borst, gepaard aan gouden sterren en strepen op hun schouders namen plaats een tafel. Zoals gewoonlijk voerde ik het woord, ontvouwde de plannen. De schrootboer van de fa. Zwanenberg had eerder legermaterieel verschroot, had daarvoor een speciale vergunning. Ook bij onderhandelingen vertaalde ik, notuleerde en bereidde contracten voor (stel je voor, zo’n 400.000 ton schroot zou vandaag een waarde hebben van €340 per ton!).
In de Donau lagen nog altijd scheepswrakken, al sinds de Eerste Wereldoorlog. Alle scheepvaart was bekend met de wrakken, en voer daar al bijna een eeuw omheen. Echter, deze wrakken bevatten naar schatting 150.000 ton ijzer, aluminium en koper! Ook daar de juiste relaties voor aangeboord, een reis per boot over de rivier gemaakt met het gezelschap en documenten voorbereid.
Oude fabrieken, enorme hoeveelheden treinen midden in ’t land op opgeheven rails, overwoekerd en vervallen, gigantische raffinaderijen, waaronder een paar die nooit in werking waren gesteld; kortom, een land vol schroot. Eén van de mooiste ‘producten’ waren de grote hoeveelheden ijzeren buizen met een doorsnede van 40-60 cm, die waren gebruikt voor stadsverwarming in ’t hele land.
Deze buizen worden hier gebruikt om in de grond te trillen, te voorzien van bewapening en te worden volgestort met beton (de opvolger van het heien). Enfin, deze jongen had het weer druk!
Na hun bezoek in Roemenië bracht ik de Nederlandse schroothandelaren naar het vliegveld met de afspraak dat een eerste betaling (€25.000) voor mijn diensten de komende week op m’n bank zou staan... Ik wacht nog steeds..
Men bleek achter m’n rug verder te willen (hetgeen ik definitief voorkwam)...
Continuandum
geplaatst in 
