Aan de bar, ik gebruik het vaker, heb je soms hele leuke gesprekken. Vooral als het is met mensen die normaal gesproken niet in jouw eigen bubbel zitten. Vroeger zeiden we gewoon “kringetje”, maar tegenwoordig moet dat bubbel zijn geloof ik. Wij hadden ook nog kringverjaardagen. Dan zat iedereen in een kringetje. Heb je tegenwoordig dan ‘bubbelverjaardagen”. En wat moet ik me daar dan bij voorstellen?
Als afdwalen met je gedachten een beroep zou zijn, dan hoefde ik dertig jaar geleden al nooit meer te werken. Waar was ik gebleven? Aan de bar natuurlijk hoor ik je denken. Afgelopen week sprak ik twee heren op leeftijd die ondanks dat nog steeds iedere week trouw hun potje badminton spelen. Duidelijk iets ouder dan ik, vroeg ik hen hoe het was om zo vlak na de oorlog op te groeien in een land in opbouw. Waar waren ze tevreden mee? Waar speelden ze mee en hadden ze in hun latere jeugd ook gehoord bij de hippies? Of waren ze nozems geweest?
Er volgde een geanimeerd gesprekje en terloops kwam Den Haag aan bod. Mijn familie komt er vandaan en toen ik vroeger ging logeren bij mijn opa en oma waren mijn ooms in de hippie leeftijd. Geweldig interessant vond ik dat als klein jongetje uit de provincie. De zoon van één van de heren woonde nu in Den Haag en het huisnummer 1056 viel, ter aanduiding dat het een lange laan was waar die zoon woonde. 1056? Er ging een grote bel rinkelen bij mij. Ik kon me niet inhouden en vertelde een anekdote over het grote toeval. Een anekdote die ik nooit meer zal vergeten.
Ooit, lang geleden, leerde ik mijn vrouw kennen. Ze had een zus en die had gestudeerd in het Haagse. Daar een vriendje gehad vertelde mijn vrouw. Hij heette Henk Spoens**. Spoens? Spoens? Toen ik die naam zo twijfelend herhaalde keek ze mij ongelovig aan. “Ken je die?” “Waar woonde die Spoens?’ vroeg ik? Melis Stokenlaan 1056 zei ze. Ze had er wel eens gelogeerd ook. Je kunt je voorstellen dat mijn mond open viel van verbazing, want mijn opa en oma woonden op nummer 1054. De familie Spoens waren dus de bovenburen en die kende ik dus ook van het logeren bij opa en oma. Belangrijk om te melden is hierbij dat ik destijds in Breda woonde en mijn aanstaande uit een dorpje naast Venlo kwam. Velden om precies te zijn.
De heren hadden aandachtig naar mijn verhaal geluisterd. Uiteraard had ik het iets uitgebreider beschreven dan in de alinea hierboven. “Velden zei je?” zei de jongste van de twee. Ik beaamde dat. Helemaal verbaast was hij dat dat dorpje überhaupt ter sprake kwam. Zo veel mensen was hij in zijn leven nog niet tegengekomen die Velden kenden, laat staan iemand die er ook daadwerkelijk iemand kende. “Heel mijn familie komt daar vandaan” zei hij. Gekscherend noemde ik de achternaam van mijn vrouw. Het zou toch bijna niet kunnen dat hij die familie bedoelde. Enigszins beduusd antwoordde hij; “Ja, die”.
Je kunt je voorstellen dat het even een paar seconden helemaal stil was bij ons aan de bar. Kom ik via het huisnummer 1056 uit bij een onvergetelijk toeval uit de tachtiger jaren en daarna bij een misschien nog wel bijzonderder toeval in 2024. Stond ik ineens op een dooie druilerige doordeweekse dag oog in oog met een volle neef van mijn vrouw. Iemand die haar hele (deels toch wel dramatische) familie geschiedenis kent en met wie ik nog wel uren en uren door had kunnen babbelen. Wat een verhaal. Ik ben er nog steeds een klein beetje ondersteboven van.
** Henk Spoens is niet de echte naam.
geplaatst in 
