Hustlers Gamblers Crooks

Er is een tijd geweest dat ik heel veel keek naar Disco Very Chanèl. Zo noemde zoonlief deze zender steevast toen hij nog heel iennie miennie was, maar al wel veel interesse toonde in alles wat met techniek te maken had. We keken naar Mythbusters, Dirtry Jobs en American Choppers als ik me de titels goed herinner. De introductie van deze zender binnen het beschikbare zenderaanbod van die tijd was een zeer welkome aanvulling. Inmiddels kijk ik bijna niet meer. Het zoveelste seizoen van Goldrush of Deadliest Catch kan me niet zo veel meer boeien. Tot ik deze week een nieuwe titel ontdekte.

geplaatst in Casino Spellen door Procent
op 6 maart 2024

Belhamels en Schobbejakken

Kijk, dat vinden wij leuk. Belhamels, boefjes, schobbejakken en kwajongens die er een missie van maakten om het spelletje “Beat the System” te winnen. Het gaat over kaartentellers, illegale wedkantoren, valsspelers, poolhosselaren en oplichters. Eigenlijk mag je dat natuurlijk helemaal niet leuk vinden, maar stiekem is het wel vermaak. Op het ongelofelijke af zelfs. Had die man echt schoenen met een ingebouwd computertje? Had die gokker serieus 30.000 dollar in zijn broekzakken en is het feit of fictie dat dat ongeveer het maximale bedrag is dat je volgens hem in een spijkerbroek kan proppen? Kan die kerel echt zo snel en zo goed kaarten in volgorde schudden?

Uren en uren oefenen

In volgorde schudden inderdaad. Precies het omgekeerde van wat je zou verwachten. Hij kon de kaarten zo snel tellen dat hij precies wist waar wat zat in het deck. Ik kan nog steeds maar moeilijk geloven dat dat echt mogelijk zou kunnen zijn. Aan de andere kant vertelde hij dat hij al van jongs af aan vele vele uren had geoefend. Jarenlang elke dag een paar uur. Zou het dan toch waar zijn? Bij iedereen die ik tot nu toe gezien heb viel wel op dat het geen ééndagsvliegen waren. Het begint uiteraard met talent, maar daarna gaan er heel veel uren oefenen en perfectioneren in zitten.

Zoals de kaartenteller. Uiteindelijk blijkt het systeem zo simpel dat ik het zelf had kunnen bedenken. Gelukkig blijk ik weinig talent te hebben voor oplichten, liegen en bedriegen, want ik heb het niet zelf bedacht. Als ik zelf een potje speel met een full deck, dan streep ik in gedachten de kaarten door die ik voorbij zie komen. Zo hoef ik alleen maar te onthouden welke kaarten er nog wel in het spel zitten. Richting het einde van het spel hoef ik dus steeds minder te onthouden in plaats van steeds meer. Voor mij werkt dat prima bij spelletjes waar het relatief langzaam gaat. Bij hele snelle spellen zoals bijvoorbeeld Blackjack is dat lastiger en ook niet echt van toepassing.

Zo eenvoudig kan het zijn

De professionele kaartentellers hanteerden een andere methode. In de basis veel simpeler. Kleine kaartjes worden gewaardeerd met “min één” grote kaarten met “plus één”. Hoe verder onder nul, hoe groter de kans op een grote kaart. Hoe verder boven nul, hoe groter de kans op een kleine kaart. Dat was de basis. Maar dan ben je er natuurlijk nog niet. Die basis gegevens moeten nog uitgewerkt worden in een tactiek. Je moet rekening houden met de bank. Je mag niet te veel opvallen, dus meestal werkten ze dan samen. De kaartenteller speelt rustig met beperkte inzetten, maar geeft ondertussen signalen aan de toevallig aanwezige enthousiaste gokker aan tafel.

Guilty pleasure

Oplichten, liegen en bedriegen. Het zijn al eeuwen veel gebruikte technieken om er zelf beter van te worden. Eigenlijk moet je het keihard veroordelen. Dat doen we ook als het om het bedriegen of oplichten van naïeve burgers gaat, maar zodra iemand een manier vindt om “het systeem” op te lichten vinden we dat toch stiekem spannend. In films, maar zeker ook in waargebeurde verhalen. Die guilty pleasure is nu beschikbaar op Disco Very Chanèl. Enjoy.