Column: Hij leve lang hij leve lang

Hijgend de trap op

We mochten er niet te licht over denken, het probleem moest wel degelijk heel serieus genomen worden. Op jaarbasis zou het zo maar 200 onnodige overlijdens kunnen voorkomen. Wat? Een heel artikel lezen over de ribbels van je sokken die na een tijdje nog zichtbaar zijn op je kuiten. Dat je, wanneer je tussen de veertig en vijftig bent, eigenlijk fluitend een trap op moet kunnen lopen. Dat alcohol, roken en ongezond eten een hele slechte invloed heeft op het kloppend middelpunt van je lichaam. Dat je lekker de rest van je leven medicijnen kan slikken want die helpen zo goed. En dat allemaal voor 200 onnodige overlijdens?

Het lijkt wel of tegenwoordig niemand meer dood mag gaan. Heel bijzonder, want ik schijn toch te weten dat er niemand meer leeft die in 1889 geboren is. Waarmee ik maar wil zeggen dat op het moment dat je geboren wordt er twee dingen zeker zijn. Het eerste is dat er twee mensen op aarde rondlopen die dat veroorzaakt hebben. Het tweede is dat je ook weer een keer dood gaat. En dat laatste kan op elk moment gebeuren. Je kunt er zelfs op gokken via een levensverzekering. Je rendement is het hoogste wanneer je zo kort mogelijk premie betaalt. Overlijden is ook helemaal niet erg. Voor jezelf dan. Het is wel heel verdrietig voor de mensen die je achter laat, dat zeker wel.

Tot in de eeuwigheid

Maar om nu alles in het werk te stellen om zo lang mogelijk mee te gaan? Ik weet het niet. Er was eens een interview met een ouderen arts en die vertelde dat hij heel veel mensen in zijn praktijk had die hoopten tot de laatste dag gezond en fit te zijn om de volgende morgen met een grote glimlach het hier voor het hiernamaals te hebben verruild. Vaak genoeg moest hij deze mensen teleur stellen. Over het algemeen gaat namelijk iedereen last krijgen van één of meer chronische aandoeningen die uiteindelijk fataal blijken. Ook krijgt iedereen, een enkele uitzondering daargelaten, te maken met min of meer ernstige slijtage verschijnselen. Uitstel is geen afstel.

Te vroeg, te jong

Helaas heb ik de afgelopen jaren te vaak een te jong iemand afscheid van het leven zien nemen. Niet omdat ze zelf die keus maakten, maar omdat de keuze voor hen gemaakt werd door een onoverwinnelijke ziekte. Vreemd genoeg, en dat viel me op, was geen van deze mensen boos. Eerder gelaten en berustend. Soms zelfs vredig. Bij leven en welzijn zou je denken dat je, wanneer jou dat overkomt, je wild om je heen gaat slaan, met spullen gaat gooien, mensen uitschelden waar je al lang een hekel aan had maar nooit durfde te doen, een hele dag vol gas langs alle flitspalen scheuren die je kunt vinden want je hoeft die boetes toch nooit te betalen. Dat soort dingen. Maar niks van dat alles.

Daarom en om bovenstaande heb ik besloten me er niet druk over te maken. Net zoals die filiaalhouder van een McDonalds of New York Pizza of welke fast food tent dan ook die ook geen waarschuwingsborden in zijn zaak ophangt. Leef je leven zoals jij dat wilt, want als je dood gaat ben jij ook de enige die op dat moment stopt met leven. Wel kijk ik vanaf nu elke ochtend even of de ribbels van mijn sokken nog te zien zijn op mijn kuiten, want het zou zo maar kunnen zijn dat ik er één van de 200 ben.