Hey Lei, Zero!
Verhaal door een collega over een hilarische situatie in casino Valkenburg in de vorige eeuw.
geplaatst in 
Verhaal door een collega over een hilarische situatie in casino Valkenburg in de vorige eeuw.
Ut Jodele Bertha werd ze genoemd in haar geboortedorp. In haar jeugd heeft ze last gehad van een hersenvliesontsteking en als gevolg daarvan heeft ze de ziekte van La Tourette overgehouden: het ongecontroleerd uitroepen van gedachten die in iemands hoofd opkomen.
Dit ziektebeeld kan voor de omstanders lachwekkend overkomen maar voor de patiënt is dit zeer vervelend. Het was een schat van een vrouw maar door de jaren heen best wel verbitterd want ze werd altijd uitgelachen en hoe triest het ook allemaal was, wij als personeel van HC Valkenburg konden ons soms niet inhouden van het lachen met betrekking tot de dramatiek die zich in de speelzaal afspeelde.
Let wel, het speelde zich af in de tijd dat de Oostenrijkers het nog voor het zeggen hadden. Aan tafel was men serieus, gedisciplineerd en lachen was niet echt erlaubt.
Het bezoek aan het casino was voor haar het hoogtepunt van de week en ze kwam dan ook altijd in gezelschap van haar man: Der Lei. Ze speelde het zero-spel met de zero, dus je begrijpt als de 0 viel had ze de hoofdprijs en dat nummer speelde haar de hele dag door het hoofd en door haar ziekte kwam dit woord dan ook te pas en te onpas uit haar mond.
Ze had een rauwe zware stem en zo gauw ze de zaal betrad riep ze keihard: Hey…. Lei…. ZEROOOO en wij wisten dat we ons moesten inhouden.
Henk Vinck, chasseur, liep dan door de zaal en als hij ergens de 0 zag op de borden (we hadden toen nog 13 Franse Roulette tafels, waar is die mooie tijd, en AR bestond nog niet), riep hij keihard door de speelzaal : ‘ZEROOO!’- waarop meteen de echo volgde van de andere kant van de speelzaal: Lei, Zero... en dat spel herhaalde zich dan de hele avond.
Mevrouw loerde meteen om zich heen om te zien wie daar zero geroepen had, triest maar o zo hilarisch.
Op een zaterdagavond zit ik (toen had ik nog ravenzwart haar) op tafel 3, minimum 5 aan de cilinder aan de manque kant en ik heb de kogel. Mevrouw staat naast me, heeft het zero-spel met de zero gespeeld en wacht in volle spanning af totdat er kogel gegeven wordt.
Ik wist dat ze erg gespannen was als er gedraaid moest worden en ik rekte het kogel geven een beetje. Ik zag aan haar gezicht dat de spanning ondraaglijk werd… ik nam de kogel… haar ogen werden groter… zette de kogel tegen de rand en wilde net de kogel geven toen mevrouw zich niet meer kon beheersen en keihard riep: DRAAI, DU SCHWARZER ZIGEUNER!
Seconden van ondraaglijke spanning tikten voorbij… de kogel kwam naar beneden, haar ogen vielen bijna uit de kassen van de spanning, tik…tik…tik… en voordat ik kon annonceren schreeuwde mevrouw in staccato de eerstvolgende gedachten die door haar hoofd speelden;
Hey….Lei….ZERO…. SCHROOTJES….PRAXIS !!!!
Toen brak de hele tafel, gasten en personeel. Iedereen gierde het uit. inclusief Ut Jodele Bertha. De chef lag onderuit in de stoel, zaalchefs stroomden toe en begrepen de hilariteit.
Een herinnering om nooit te vergeten.
- Geschreven door Norbert, der schwarzer Zigeuner.
