Het verhaal is als volgt. En ik (Corinne) was erbij dus ik kan het weten... Nicoxxxxx heeft (....een keer... op een feestje, staand op een tafel, in een bepaalde staat) zijn broek naar beneden gedaan en zijn blote billen aan de omstanders getoond...
De andere loewietjes marqué hadden rode of blauwe kruizen. Deze marqué'tjes noemden wij al 'blote billetjes' en zo is het dus gekomen.
Monsieur Louis behoorde ook tot een van onze gasten die het predicaat 'bijzonder' verdiende.
Hij was een rondborstige Belg die in het vroege begin van de casino's in Nederland een trouwe gast was. Als zijn nummers niet vielen maakte hij in sappig Vlaams zijn ongenoegen kenbaar. Maar hij was de goedheid zelve.
Tijdens het spel had hij meer stress dan een kalkoen met Kerstmis. Hij rende van tafel naar tafel om zijn 'zéro-spelleke' te plaatsen. Een combinatie van nummers die hij op de Franse roulette bij het casino had geïntroduceerd. Voor die tijd had nog niemand ervan gehoord. In de hele Europese casinowereld niet. Nu is het zéro-spel niet meer weg te denken uit de casino's.
Een speler in het Casino Municipale in San Remo speelde deze week acht uur lang op een gereserveerde BJ-tafel en won €100.000.
Zoals gebruikelijk in Italië, annonceerde de pitboss 'Resa' (overgave) en legde hij een zwart kleed over de tafel met een witte orchidee erop als symbool dat de speeltafel 'dood' was en de gast niet verder kon spelen.
Is hier sprake van een mooie romantische traditie of een grote gemiste kans omdat men de speler niet liet doorspelen om de kansen voor het casino te laten keren?
Een zaterdagavond met een opgeschoten clubje studenten waarvan er één op een zeker moment zijn autosleutels (duidelijk Alfa Romeo) op zwart legt.
Met een stalen gezicht pakt de croupier de sleutels op met zijn rateau en geeft ze terug aan de gast: "sorry meneer, de minimum inzet aan deze tafel is 10 gulden".
In de jaren tachtig waren er regelmatig personeelswisselingen. Door promotie en deels door het openen van nieuwe vestigingen. Het was een komen en gaan van collega’s; het ging soms om meerdere mensen tegelijk, vaak van buitenlandse afkomst. Engelse, Belgische en ook Oostenrijkse croupiers of tafelchefs deden hun intrede in Valkenburg.
Wie kent tafelchef ”Holly“ niet in Valkenburg. Deze man was een kabouterplop figuur, dit is een uitspraak die ik doe om een ieder een idee te geven hoe deze man eruit zag. Statige, gedrongen man die altijd bezig was met zijn uiterlijk.
Zo was hij in het bezit van een snor die meer aandacht kreeg dan dat hij in zijn leven aan een vrouw kon schenken. Boven in de kantine was hij dan ook nauwelijks te vinden, meneer stond vaak voor de spiegel.
Holly was diabeet en moest regelmatig spuiten. Zo ook met regelmaat eten, en dat gebeurde dan ook écht met regelmaat. Zo kon hij het voor elkaar krijgen om de gehele equipe wat pauzes betreft totaal op z’n kop te zetten, met als gevolg discussies onderling over wie er nu aan de beurt was om pauze te nemen.
Veel collega’s waren het er niet mee eens, maar ja; hij was tafelchef en gooide het altijd op zijn gezondheid.
Tussen tafel 4 en 5 stond een hele grote bloemenbak met palmen erin. Deze hingen half over de tafel heen. Zo ging er al geruime tijd een gerucht rond om Holly een poets te bakken. In samenwerking met ondergetekende gingen we aan de slag.
Ik had een pluchen aap in de palm geplaatst en met Betsie van de kantine afgesproken dat ik een tros bananen bij haar kon kopen. De bananen gekocht en verdeeld over de palm op 3 plekken. Na verloop van tijd ging de tafel open met als chef Holly. Iedereen aan tafel wist wat er voorafgaand gebeurd was aan voorbereidingen.
Tafel geopend en het spel begint. Alle collega’s waren gespannen en in afwachting van Holly’s actie. En ja hoor, hij moest en zou naar de kantine om een banaan te eten. Waarop alle vier collega’s en ik zelf hem vertelden dat hij wel aan tafel kon eten. Ik plukte hem een banaan van de boom af en gaf hem die. Hoogst beledigd wilde hij afgelost worden waarop iedereen hard begonnen te lachen.
Na die dag is Holly nooit meer extra naar de kantine geglipt om een banaan te eten en wacht zo zijn tijd af tot hij aan de beurt was om pauze te nemen.
Lang leve de Chiquita banaan.
- Henk Vinck
Robert Bal: “Samen met collega Hans Bitter ging ik ooit naar een directeur van een bank. Hans stelde zich voor "Bitter" en ik kort daarna, "Bal".
"Goed", zegt die man, "Ik ben een zak patat."
geplaatst in 
