Het klotst steeds minder…
Het journaal kijken. Misschien niet het beste plan als je de avond vrolijk wil beginnen. Toch doe ik het zo nu en dan per ongeluk.
geplaatst in 
Het journaal kijken. Misschien niet het beste plan als je de avond vrolijk wil beginnen. Toch doe ik het zo nu en dan per ongeluk.
Eigenlijk weet ik al een beetje wat ik te zien en te horen ga krijgen. Een opsomming van de meest nieuwswaardige oorlogen her en der, aanslagen, overstromingen, economische bespiegelingen, landelijke en internationale crisissen en klein leed of geluk. Beetje gechargeerd natuurlijk, maar u begrijpt vast wat ik bedoel. Vaak ver-van-mijn-bed nieuws, soms dichtbij.
De laatste maanden merk ik dat ik toch wat regelmatiger wel wegzap of de journaals bij voorbaat bewust vermijdt. Een beetje een kop-in-het-zand-techniek natuurlijk, want ook zonder het laatste nieuws te kijken op mijn televisiescherm ontkom ik niet aan de toestand in de wereld. Via de andere beschikbare kanalen komt het echter wat verspreider binnen en kan ik kiezen wat ik kijk en/of lees.
Maar linksom of rechtsom, veel vrolijker word ik er de laatste tijd niet van. Ik krijg zelfs een beetje een unheimisch gevoel van. Een beetje een jaren 80 gevoel. De oudere lezers weten dan wel wat ik bedoel. Crisis.
De terrassen zitten nog vol, ondanks de soms exorbitante prijzen voor een eenvoudig glaasje bier. De vliegvelden kunnen de stromen reizigers die allemaal op weg zijn om “herinneringen te maken” nauwelijks aan.
Tussen u en mij gesproken, wat een slecht argument is dat; herinneringen maken. Alsof je dat kunt plannen. Of bedoelen ze drie uur zoeken naar de meest geschikte plek om de meest fantastische Instagram-foto te maken? Als er op de heenweg richting je herinneringen walhalla twee rijen voor je een paar uur lang een baby ligt te krijsen, dan herinner je je dat wel hoor, al was dat niet de bedoeling. Sorry, moest het even kwijt.
Ferrari beleeft toptijden, ondanks dat ze gemiddeld ‘maar' 100k winst maken per verkocht exemplaar. Het geld klotst tegen de plinten horen we al een hele tijd. Het kan niet op. Nederlanders hebben nog nooit zo veel gespaard als tijdens de coronaperiode en nu die periode achter ons lijkt te liggen mag het rollen.
Iedereen met een beetje tuin heeft inmiddels zijn gammele schuurtje laten vervangen door een mooie houten overkapping inclusief lounge banken, sfeerverlichting, een opblaasbare jacuzzi en buitenkeuken waarop je met gemak voor een mannetje of tien vegetarische burgers kunt bakken. En ik gun het ze allemaal.
Het is nog maar een paar maanden geleden dat het echte water tegen de dijken klotste. Zandzakken werden massaal aangevoerd als waren het de plinten van de dijken.
Maar kijk nu eens. Het peil zakt uur na uur en ineens komen de vaarroutes in gevaar, de oogsten en de natuur. In plaats van fijn onbeperkt water gebruiken en afvoeren wanneer het tegen de dijken klotst, horen we nu geluiden dat we de tijden van overvloed beter moeten managen. Dus sparen en bewaren voor mindere tijden.
Helaas een mooie beeldspraak voor hoe ik denk dat de nabije toekomt er uit gaat zien. Het prettige geluid van klotsend geld tegen de plinten en van de bubbels in de jacuzzi zal op steeds meer plaatsen verstommen en plaats maken voor de echo van de leegte.
Vanaf komende september, als de scholen weer begonnen zijn en voor veel mensen eigenlijk het nieuwe jaar begint, verwacht ik langzaam de omslag. Eerst de besparing op de luxe, gevolgd door de besparing op de noodzaak.
Ben ik dan van een rasoptimist en dromer een doemdenker geworden? Nee hoor, want ik hoop ik van harte dat ik over pakweg een jaar mag concluderen dat dit mijn slechtste column ooit was.
