Na vele jaren hopen en wensen mag ik dan eindelijk weer eens lekker gaan jetlaggen. Fijn gewoon weer een keer een hele lange dag in een vliegtuig zitten. Beetje huppelen in het gangpad, proberen de jet lag te verslaan door een hazenslaapje te doen en mezelf gruwelijk vervelen op de terminal. Jullie willen niet weten hoe veel zin ik daar in heb. Want het uiteindelijke doel is natuurlijk Vegassssss. Yeah baby!
Al weken lang zit ik in de verloren uurtjes naar de Vegas webcams te gluren. Die staan op verschillende plaatsen op de Strip en DownTown opgesteld. 24 uur lang kun je meekijken naar de mensen die langs lopen, oversteken of poseren voor het Welcome to Las Vegas sign. Elke keer heerlijk mijmeren dat ik het ben die daar voorbij wandelt. Handje achteloos in de broekzak de grote stapel dollars omklemmend die ik net per handpay uitgekeerd heb gekregen. Op weg naar het volgende casino of naar weer een overweldigende attractie.
Een week is eigenlijk veel te kort, maar aan de andere kant ook wel weer lang genoeg om totaal uitgeput te raken. Zeker als je er niet naar toe gaat om in het zwembad te liggen. Misschien dat je mij daar een uurtje zult vinden, maar na dat uurtje zal ik toch wel weer heel onrustig worden. Zo veel te doen, zo veel te zien. Ik ga er niet aan ontkomen denk ik om toch iets van een planning te maken. Normaal gesproken leef ik tijdens een weekje vakantie van dag tot dag en zien we wel wat we gaan doen. Deze week op deze locatie wordt het toch anders. Het woordje vakantie heeft in Vegas toch een andere betekenis dan wanneer je bijvoorbeeld een Grieks strandje hebt geboekt.
Als ik niet oppas krijg ik nog prioriteiten stress ook. Alles meemaken wil je natuurlijk, maar er kan in een weekje maar heel weinig van het reusachtige aanbod op de agenda gezet worden. Uiteraard staan er een aantal zaken met uitroeptekens op de to-do lijst. Een pokertoernooitje spelen bijvoorbeeld, even een reminder aan mezelf dat ik de regels van het spelletje weer even moet doornemen en misschien een trainingspotje moet inlassen in mijn plaatselijke casino. Shoppen bij de Outlet. De Pawn Shop staat ook op dat lijstje. Al was het alleen maar om met eigen ogen te kunnen zien dat het inderdaad klein is, totaal niet interessant is en de tv personality’s in geen velden of wegen te bekennen zijn.
Van de fonteinen van het Bellagio door naar binnen om een beetje decadent te gaan zitten brunchen, waarna we meteen even gaan controleren of het Botanische tuintje er een beetje netjes bij ligt. De group pull uiteraard. Hoef ik eens niet op een schermpje mee te gluren, maar kan ik gewoon live, waarschijnlijk kansloos, proberen uit beeld te blijven. Misschien dat ik mezelf kan overtuigen dat het toch wel een goed idee is om aan de zipline boven FreeMont Street te gaan hangen en zo nog honderd dingen die ik wil doen of zien. Last but not least zal die ene rare man in dat gekke pak vast nog wel een toertje organiseren waarin we de achterkant van de glitter en glamour te zien zullen krijgen. Dat hoort er ook bij uiteraard!
geplaatst in 
