Goed voorbereid. Dat waren we. Sommige mensen, ik ken er een paar, die slingeren wat in hun tas en doen er nog een ditje en een datje bij totdat de tas vol is en zien dan verder wel. Dat is helaas aan mij niet besteed. Bij Procent wordt iedere vierkante centimeter van de koffer optimaal benut. Ha, als ik het zo doe kan er nog meer bij. Dus gaat er nog meer bij. Je zou maar eens niet genoeg hebben aan tien t shirts voor tien dagen.
Boardingpass op tijd gedownload en uitgeprint. Natuurlijk ook uitgeprint ja, je telefoon zal maar op het moment suprême dienstweigeren. Hier in het Brabantse zeggen ze dan “Ge wit ut dikwels nie eeij”. Dus goed voorbereiden die reis. Parkeerplaatsje geregeld in Eindhoven, tijdschemaatje gemaakt inclusief half uurtje “onvoorziene vertraging”, nog even de app controleren of er nog laatste ontwikkelingen zijn en we kunnen gaan. Trui en winterjas aan, want het is koud als we gaan en koud als we terugkomen. De koffer van 19,8 kilo in de kofferbak, daar schijnt ie ooit voor ontworpen te zijn, en gaan.
“Goh, het weer valt eigenlijk best mee hè” zegt mijn reisgenote. We hebben inmiddels met het grootste gemak alle ongemakkelijke procedures doorlopen en zijn ook al door de gate. We lopen nu als volwaardig getrainde kuddedieren bepakt en bezakt, met precies aan alle maximale maten voldoenende koffers en tassen tussen de dranghekken richting het wonder met vleugels dat ons naar de Spaanse zon moet brengen. Haar woorden waren nog niet koud of de eerste donkere wolk nestelt zich precies boven ons. En de tweede, en de derde, gezellig, en de vierde.
Tegen de tijd dat het mijn beurt is om de 150 meter naar de achterste trap, bij de echte budgetmaatschappijen moet je zelf naar het vliegtuig rennen door de buitenlucht en dan heb je de keuze uit twee trappen, af te leggen vindt Wodan dat het weer mooi genoeg is geweest. Hij besluit zijn eigen ding te doen in de vorm van een uit het niets komende enorme windvlaag, vergezeld van nietsontziende grote aantallen hagelstenen. Juist achter mij werd het hek gesloten en mocht er niemand meer door vanwege de veiligheid. En dat allemaal terwijl ik helemaal alleen, eenzaam maar wel strijdlustig, het gevecht met de elementen aan het voeren was op die koude betonnen vlakte.
Eenmaal aangekomen in de Spaanse zon was ik net een beetje opgedroogd en klaar voor deel twee van de reis. Ook hier gingen de procedures als vanzelf. Vliegtuig uit, bus in, koffers al op de band, naar buiten, zebrapad oversteken naar het station, transfer van de autoverhuurder stond al klaar, laatste gegevens invullen, handtekening, betalen voor de auto en klaar. Rijden maar. Toch? Nee. Nee? Nee.
Ondanks uitgebreid online onderzoek, tips van ervaren Spaanse zon gangers, navragen en reserveren bleek het niet mogelijk om zonder creditcard een auto te huren. Sta je daar kansloos te zijn met al je voorbereidingen, koffers, uitgeprinte papierwerk en drie woorden Spaans. Het wordt al donker en we moeten nog 59 kilometer het binnenland in.
Dertig graden is het vandaag. De taxichauffeur had het gisteren twee keer gevraagd. “Willen jullie echt daarnaartoe? Nu?” Ja mijnheer, zeker. Wist die beste man veel dat wij al drie uur met koffers en al rond aan het rennen waren langs alle, maar dan ook alle autoverhuurders ter plaatse. Moegestreden hadden we uiteindelijk maar besloten dat er nog maar één optie over was. Een taxi nemen. Hij deed de koffers in de kofferbak en startte de meter die pas stopte bij 93 euro. Kan ons het schelen, vandaag is het dertig graden en het zwembad helemaal voor ons alleen.
geplaatst in 
