Grensverleggende perikelen

Ambassador Casino Voorkant 1024X768 — Praag

Herinneringen aan ritjes naar Karlovy

Een land binnen komen was ondanks de prachtige afspraken die we nu binnen de EU hebben niet altijd zo makkelijk. Herinneringen aan ritjes naar Karlovy Vary (Karlsbad) en Praag, met gewapende vopo’s op torens bij de Duits-Tsjechische grens. Lange rijen vrachtwagens, kris kras door elkaar staande en rijdende auto’s die het land binnen gingen of verlieten. Met collega’s Jan Bon en Jon Foster meermaals dit ritje gemaakt, vaak aangevangen na een vroege dienst. ’s Nachts aan de grens een totale chaos.

Met de heren aan boord de file zo ver mogelijk voorbij gereden en vervolgens de kluwen auto’s die verschillende richtingen uit wilden op de éénbaans grensweg binnen gereden. Deze jongen z’n groene jas aan en het verkeer regelen, met strenge hand. De heren gierend van de pret in de auto. Na korte tijd de chaos geregeld, en we konden door. Dit tafereel herhaalde zich jaren. Aan het eind van de jaren ’90 kwam er verbetering in de chaos, niet in ’t minst vanwege het toetreden van Tsjechië in de EU. Een land verlaten evenmin:

Een land verlaten

Naar Roemenië met de auto, 2400 K naar Brasov met perikelen aan de Oostenrijks-Hongaarse grens, ook tweebaans, met over de Hongaarse grens ‘de 24/7 markt, langzaam rijdend verkeer langs duizenden kraampjes en wat er zich daar aanbiedt.. Jarenlang met verbazing langs deze uitwassen van ongecontroleerde commercie gereden, hetgeen door de aanleg van een solide 4-baans weg eindigde na het binnentreden bij de EU. Vervolgens altijd een lastige rit door Hongarije, dwars door Boedapest al die jaren, vervolgens door dorpen en trieste steden.

Aankomst bij de Roemeense grens was altijd een gespannen moment, ik zorgde altijd goed gekleed in schoon gepoetste auto te verschijnen, zodat de douaniers me snel doorlieten. Meestal werkte dat, vooral omdat ik de taal spreek. In de achterbak wat flesjes deodorant, paar pakjes sigaretten en pakken koffie in een open doos. De douanemensen tastten naar hartenlust toe, en ik was meestal snel over de grens. Recente beelden, stel je voor dat dit tweebaans is:

Nog geen 100K snelweg in ’t hele land

Tweebaans wegen zonder strepen aan de kant, en kuilen er naast. Als het regende waren de kuilen vol met water, en je zag niet hoe diep. Vooral ’s nachts levensgevaarlijk. Vrachtauto’s aan de tegemoetkomende kant gebruikten ¾ van de weg, dus je móest door de kuilen! Vervolgens door het land, veel dorpen met slechte weg, modder en mest. Door de bergen voor iedere bocht claxonneren om frontale botsingen met gehaast tegemoetkomend verkeer te voorkomen.

Benzinestation Frankrijk — Benzinestation

Geen benzine te koop

Geen benzine te koop, lange rijen bij benzinestations. Dit overkwam me verschillende keren. Zelfs een paar keer toen ik me moest haasten terug te komen in Nederland, had volgende dag late dienst!

Ongelooflijk dat nu mensen in Frankrijk in de rij staan voor de pomp! Het was een keer in 1993 dat het hele land (bijna) zonder benzine zat. Lange rijen bij iedere pomp, ik in pak 1 in m’n prachtig gepoetste MB lángs zo’n rij, vooraan stoppen en de slang er in hangen. Mannetje of 10 om me heen, wilden me slaan. Mensen die me kennen weten dan wel dat deze jongen juist op deze momenten er in slaagt de gemoederen te bedaren, met ik weet niet meer welke verhalen en argumenten, maar één doel: verder!

Op weg naar Nederland

Terug naar Nederland, bij de grens Roemenië-Hongarije op een moment ergens in de jaren ’90: een dubbele rij al zo’n 60K voor de grens. Uiteraard een verrassing, nergens info te krijgen. Wat te doen, het was later in de middag, moest een late dienst draaien de volgende dag, had gehoopt die nacht nog thuis te zijn. Diep ademgehaald, met 120K/U langs de dubbele rij, knipperlichten en groot licht aan en claxonnerend. Tegemoetkomend verkeer vlóóg aan de kant, inclusief politie. Bij de grens aangekomen uit de auto gesprongen, naar de Kolonel van dienst. Handdruk ‘avec’.. En weer op weg.

Samen met een angstige investeerder in mijn auto

Een andere terugreis, samen met een angstige investeerder in m’n casino in Rimnicu Vilcea, Roemenië in de buurt van Würzburg stopte het verkeer compleet op de 6-baans autobahn die over lange, glooiende hellingen loopt. De motregen bevroor direct op het wegdek! Ik reed nog stapvoets toen vrachtauto’s achteruit gleden van de helling..

Kon maar net ontsnappen aan gecrushed worden door de auto naast de vangrail in het midden te manoeuvreren. Naast, voor- en achter ons een chaos, crashes enz. Na korte tijd helicopters er boven, we besloten in de auto te blijven. Met draaiende motor, het was ijskoud. (gelukkig vol getankt).

Ik weet niet meer hoeveel tijd was verstreken, maar toen ik de ogen opende was het licht. En beweging, takelwagens, politie, ambulances, brandweer. Na enige uren konden we verder, en kwamen tegen de avond aan in Den Haag. Douche, schone kleren en op naar een late dienst.. Moest ik bij de directeur komen, was de dag er voor niet op m’n werk verschenen.. officiële waarschuwing! (Had gewoon een hele dag ‘gemist’).

Wordt vervolgd (met douaneperikelen in Afrika)