Dat heb ik gedaan afgelopen vrijdag en zaterdag. Als stadsmens mocht ik van dichtbij meemaken hoe saamhorigheid, vriendschap, biljartballen, een biertje en dorpsgezindheid samensmolten tot een warm bad waarin het oprecht prettig toeven was. Gewoon genieten met twee grote zachte G’s.
De Theaterzaal. Een prachtige zaal met houten vloer, een groot podium en alle benodigde techniek. Daar ging het gebeuren. Het jaarlijkse biljarttoernooi stond weer op de agenda. Het was voor mij de eerste keer dat ik dit hier ging meemaken, dus ik was zeer benieuwd. Vooral ook omdat ik zelf in het verleden heel actief ben geweest als organisator binnen de snookersport. Maar dat was in de stad.
Op vrijdag om 09.00 uur in de ochtend was het verzamelen. Eerlijk gezegd zat ik, totaal bevooroordeeld, op een paar oude mannetjes te wachten. Hijgend en zwoegend zouden ze dan met stoelen en tafels sjouwen. Een paar telborden plaatsen en de rest overlaten aan de biljartleverancier. Ik had al gehoord dat er meer dan zestig deelnemers waren en automatisch aangenomen dat dat ook meteen de gemiddelde leeftijd zou zijn.
Hoe ver ik er naast zat bleek al snel. Vier fitte veertigers kwamen binnen lopen en onder het genot van “een bakske” en een grote doos vol worstenbroodjes werden de taken voor de dag verdeeld. Ze hadden er alle vier een vrije dag voor opgenomen. Al snel begreep ik waarom en na dit weekend meegemaakt te hebben zou ik het er de volgende editie ook voor over hebben. Grappen en grollen vlogen over en weer door de Theaterzaal, maar ondertussen werd er hard gewerkt volgens een vast draaiboek.
De mannen die de biljarts kwamen plaatsen deden hun werk en ondertussen verbaasde ik me over de voortgang van de opbouw. Niet alleen werden er zonder hijgen en puffen vele tafels en nog meer stoelen verplaatst, ook werd er professionele verlichting opgehangen, werd er in no time een tribune gebouwd, schermen opgehangen waar de scores digitaal op bijgehouden zouden worden, planten binnen gebracht voor de aankleding, een jury tafel gecreëerd, players seats neergezet, friet met een frikandelleke gegeten en geproost met het eerste biertje van het weekend.
Zo veel enthousiasme kon ik niet weerstaan, dus kon ik niet anders dan vrolijk mee sjouwen. Om 15.00 uur was het klaar. Alles aangesloten, alles getest, de garderobe klaar om de eerste jassen te mogen ontvangen. Keurig op tijd, want om 16.00 uur begon het toernooi. Mijn dienst zat er op en ik verheugde me al op de zaterdag. Terecht zou de volgende dag blijken.
De jongste deelnemer was ergens achter in de twintig, de oudste ergens begin negentig. Het niveau verschil tussen de verschillende deelnemers werd gecorrigeerd middels een handicap. De slechte speler hoefde dan veel minder punten te maken om te winnen dan de betere. Alleen mensen uit het dorp, of die bij een biljartvereniging in het dorp speelde, mochten meedoen. De organisatie kende dus haar pappenheimers en kon zo het niveau per deelnemer aardig inschatten.
De sfeer die de hele dag in het tijdelijke Biljartpaleis hing, was te vergelijken met die van een geslaagd familie weekend. Iedereen was gelijk en iedereen werd in zijn waarde gelaten. Wie hij of zij ook was. Hoe iemand er uit zag, hoe zijn biljartkwaliteiten waren, wat het beroep was, of hij of zij nu rijk of arm was. Het maakte niet uit. Winnen wilde iedereen, maar tegelijkertijd werd verlies zonder morren of klagen geaccepteerd. “Zet hier nog maar wat weg” was de meest gehoorde bestelling aan het adres van de constant rondlopende vriendelijke bediening.
De gesprekken gingen natuurlijk over zaken die in het dorp speelden, familie aangelegenheden en de grootte van de bierglazen. Maar vooral over links effect, tegen effect, hoeken, caramboles, de loting, het speelschema, hoe de banden van het biljart reageerden en dat er de volgende editie ook een maaltijd aangeboden zou kunnen worden. Gewoon precies zoals de gesprekken op een dergelijk toernooi zouden moeten gaan.
Ooit hoorde ik op radio een interview met de hele Hollandse schrijver van een boek over carnaval vieren in Venlo. Zijn stelling was; als je werkelijk carnaval wil meemaken zoals de Venlonaren dat doen, dan moet je niet alleen komen halen, maar dan moet je ook wat brengen. Met die stelling in de gedachten heb ik die vrijdag en zaterdag geprobeerd om, binnen de bescheiden mogelijkheden vanuit mijn functie op dat moment, ook wat te brengen.
Of de stelling klopte? Ik heb die vrijdag acht en een half uur gewerkt en die zaterdag elf en een half uur, maar ik heb die twee dagen het gevoel gehad de pas aangetrouwde zwager te zijn die warm welkom werd geheten in de familie. Gewoon genieten met twee grote zachte G’s.
geplaatst in 
