Heinz Rakuschan was de man die door de speltechnische partner uit Oostenrijk was gedetacheerd naar Nederland om de ‘Nationale Stichting tot exploitatie van casinospelen’, geleid door Nico de Rooij op gang te helpen.
Op de foto zien we ‘Herr Rakuschan’ bij z’n afscheid in 1980. Hij heeft nog jaren in Oostenrijk gewerkt als casino directeur, na z’n jaren als hoofd opleidingen in Nederland en als directeur van casino Zandvoort en Valkenburg.
Herinneringen aan oudejaarsavond, als de 0 viel, werd dubbel uitbetaald. Iedere inzet op het volle nummer werd dus 70X uitbetaald! Alle tafels open, Heinz (zeg maar Heinz) had de regie midden in de zaal. Tegelijk draaien was z’n opdracht. De laatste 3 draaien (“au trois dernières”), werd aangekondigd aan álle tafels tegelijk.
Wij hopen dat de volgepakte zero's niet zouden vallen... Äu deux dernières” klonk... Geen ZERO. Er werd werkelijk een soort Manhattan door de spelers op alle ZERO’s geplaatst. En ja hoor, “á la dernière” ”Rien ne va plus”. Uit mijn mond klonk: “ZERO!” Zaten we nóg tot half vijf 's morgens te betalen..,
Op een avond kwam er een man en een vrouw de speelzaal binnen. Duidelijk een stel.
Hij, rijkelijk van tattoos voorzien, zijn haar in een paardenstaartje, een oorring in beide oren, een patserig zijden maatkostuum en een blik in de ogen van 'de eerste die mij een oor aannaait moet nog geboren worden'.
Zij, hoogblond, felrode opgespoten lippen, een voorgevel die te duur betaald was, een net te kort rokje voor haar leeftijd en op hakken zo hoog dat alleen al er naar kijken hoogtevrees gaf. Bij de Franse Roulette bleven ze staan.
“Hé Harrie*, dat zijn die goktafels waar James Bond ook altijd op speelt in die films!” Harrie knikte en voelde gelijk een beetje ‘007-gevoel' door zijn aderen stromen. Hij greep in zijn zak en pakte er een rol bankbiljetten uit.
“Heb je nog een goeie tip om te zetten voor mij?” De croupier aan de bout de table, keek hem aan. Een vlugge inschatting zei hem dat hij te maken had met een beginner met teveel geld, die indruk wilde maken op zijn liefje. “Wel meneer, omdat het waarschijnlijk de eerste keer is dat u vanavond op de roulette speelt zou ik zeggen: Begin met het begin: de zero, de nul.”
Harrie begreep de logica en pakte vier briefjes van honderd gulden. “Zet dit er maar op!” Een tikje verbijsterd schoof de jonge croupier het geld naar zijn collega.
Het geld werd gewisseld in jetons en die werden midden op de zero geplaatst. De kogel werd gegeven. Tergend langzaam rolde de kogel over de cilinderrand… begon plots te stuiteren en plofte toen een vakje in. “Zero!” annonceerde de croupier die gedraaid had met een lichte trilling in zijn stem. Croupier Michel aan de kop van de tafel kreeg een schok.
En een stomp van Harrie. “Ik heb gewonnen… ik heb gewonnen!” Harrie sloeg met een paar flinke klappen Michel vanwege het gouden advies enthousiast op zijn schouder. “Maar wat heb ik nou gewonnen?” Michel zat nog bij te komen van de vreugdeklappen en stamelde: “Veertienduizend gulden meneer.” “Da's geen kattenpis,” zei Harrie. Even later bekeek hij vol bewondering de fraaie plak van tienduizend en propte hij de jetons en plakken in zijn zak. “Wat gebeurt er met mijn vierhonderd gulden op die nul?”
“Die kunt u laten staan of…,” hier aarzelde Michel even, “… of het als tip aan het personeel geven.” Harrie keek de jongeman aan alsof die net een onzedelijk voorstel had gedaan. “Tip? Tip?” De blondine fluisterde Harrie in zijn oor: “Je mot die jongens altijd een dikke tip geven als je wint Harrie, dat hoort zo heb ik gehoord.” Harrie gromde iets onduidelijks en wendde zich opnieuw tot de jonge Michel.
Hij wilde zich niet laten kennen. “Ik laat die vierhonderd staan en als die nul nog een keer komt mag jij dat rood-wit-blauwe plakkie hebben als tip. Deal?” Michel grijnsde. Hij begreep dat dit de enige manier was om eventueel nog employée binnen te halen.
“Collega, de vierhonderd blijven op de zero staan. Als hij nog een keer komt is de plak van tien voor ons!” Met het zweet in zijn handen gaf de collega aan de cilinder de kogel. Michel naast Harrie sloot zijn ogen.
Opnieuw kreeg Michel een stomp en een paar klappen op zijn schouder. “Harrie je hebt wéér gewonnen!” schetterde de blondine. Toen de betaling richting Harrie werd geschoven, keken zo'n zestig paar ogen van personeel en gasten mee.
“Alstublieft meneer, veertienduizend gulden,” zei Michel en keek voorzichtig omhoog. “Gezegd is gezegd, dat plakkie van tien is voor jou maatje!” Overlopend van enthousiasme tikte Michel een aantal malen met de plak op de troncbus.
“Dix mille pour les employés! Tienduizend voor de employees!” riep hij zo hard hij kon.
De plak van tien moest door een collega in kleinere plakken gewisseld worden want hij paste niet in de gleuf van de troncbus. Harrie gaf zijn blije croupier nog een klap op zijn schouder.
“Jij ook bedankt voor de tip maatje!” Samen met zijn blondine liep Harrie druk pratend richting bar. Vol ongeloof over zo'n sterk staaltje mazzel. Michel slaakte een diepe zucht en voelde zich apetrots.
Hij had met zijn ‘employée’ zojuist geschiedenis geschreven aan Franse Roulette…
Veel geluk in het nieuwe jaar!
Met dank aan Anton Kruining, zie z’n blog met casinoverhalen.
geplaatst in 
