Steeds meer ergerde ik mezelf aan mijn telefoongedrag. Ik predikte een vrije denker te zijn met een vrije geest, maar ondertussen slachtofferde ik mezelf dagelijks steeds meer uren aan het algoritme. Mijn schermtijd liep steeds op en ik betrapte mezelf er op dat mijn weerstand tegen cookies het verloor van de haast om zo snel mogelijk de onzinnige informatie tot mij te nemen.
Heel lang heb ik oude mobieltjes gebruikt, tot grote hilariteit van mijn moderne kinderen. Apps installeerde ik niet, hooguit Whatsapp en Maps in verband met de te verrichten werkzaamheden door het hele land.
Mijn pc was voorzien van Word, Excel, Facebook en een paar pokersites. Een stuk of tien icoontjes op het bureaublad en dat was het. Lekker overzichtelijk en lekker rustig. Wanneer ik ergens informatie over wilde, dan moest ik wel achter de pc kruipen om het op te zoeken.
Ik lachte een collega uit die zonder het te vragen bericht kreeg van zijn telefoon dat zijn bus, die hij regelmatig gebruikte, er over zes minuten zou zijn. Dat hij op moest schieten, want de bushalte was vijf minuten lopen vanaf zijn huidige locatie. “Geef jij niks om je privacy?” en “je kunt hopelijk toch nog wel zelf een beetje nadenken” waren mijn reacties.
De jongere generatie zat een paar jaar geleden al hele dagen op hun mobieltje. In één of ander onderzoek had ik gelezen dat daardoor de kinderen niet meer zelf leerden nadenken, maar alleen reactief waren. Ze bedachten zelf niks meer, maar reageerden alleen op wat ze voorgeschoteld kregen. Door de algoritmes kregen ze ook nog eens zeer eenzijdige informatie te zien.
Ik had medelijden met ze en verzuchtte dat die ouders van die kinderen ook maar prutsers waren die het lekker makkelijk vonden dat hun kind de hele dag bezig gehouden werd. Maar hoe kon je een kind verbieden op zijn scherm te zitten terwijl de ouders dat zelf ook de hele dag deden? Kopieergedrag, dus logisch.
Het weer checkte ik tot voor kort door naar buiten te kijken en/of uit voorzorg een paraplu of regenjas mee te nemen. Het journaal kijken bracht ook wel eens uitkomst.
Bankzaken regelde ik uitsluitend via de pc. Inloggen met mijn random reader en bij het betalen weer codes invoeren en wachten op de respons. De krant, het laatste nieuws van de NOS, een ondeugend filmpje, iets opzoeken op Google en mijn e-mail. Alles alleen beschikbaar op de pc en sloot ik die af, dan was ik vrij.
Nu heb ik een telefoon vol met apps. Checkte te pas en te onpas van alles en nog wat en zat uren per dag op dat kleine domme scherm te gluren. Voerde halve live gesprekken waarvan ik de inhoud niet meer kon herinneren als de meldingen vertelden dat er waarschijnlijk weer iets superinteressants te lezen viel op mijn, aan mezelf opgedrongen, verlengstuk van mezelf.
Het ging allemaal heel geleidelijk. Ik was er zelf bij, maar trapte er langzaam maar zeker met open ogen in.
Totdat……. totdat ik mezelf een paar maanden geleden terugvond op de bank en met de leesbril op als een dwaas op het startknopje van de virtuele gokkast aan het klikken was.
Het ergste was dat ik me vooral ineens realiseerde dat ik er zeer zeker niet gelukkiger op geworden was. Mijn vrije denken en vrij geest waren aangetast en opgeslokt door een rechthoekige minicomputer die zo prettig in de hand ligt. Gokken op de telefoon was vanaf dat moment een no go en ik probeer zo veel mogelijk minder beïnvloed te worden door de verleidingen van mijn mobieltje.
Vandaag was ik aan het nadenken over de inhoud van deze column, toen ik ter voorbereiding weer diverse artikelen las over de reclame op tv van goksites, de verslavingskans, de onrust. Plotseling had ik een soort van Eureka-momentje. Althans dat vond ik zelf.
Wat nu als online gokken alleen mogelijk is vanaf een laptop of desktop? En wat nu als het storten meerdere handelingen vereist? Bijvoorbeeld alleen storten met je random reader of ander tussenstation?
Waarom accepteren en implementeren we klakkeloos de nieuwste technieken en nemen we die meteen voor lief? Hoe lang is het geleden dat je nog je jas moest aantrekken, je fiets uit de schuur moest halen en een kwartier moest fietsen voordat je überhaupt een euro in een kast had zitten?
Ja, hoor ik u zeggen, maar jij bent een oude man en de jongere generatie doet nu eenmaal alles op hun mobieltje. Precies. Daarom dus. Zorg dat ze niet reactief kunnen zijn, maar laat ze zelf even nadenken.
geplaatst in 
