In de late jaren '90 was het doorverkopen van concertkaartjes een lucratieve en volledig legale handel. Het was een tijd waarin mensen nog in de rij stonden voor de ticketverkoop en de term "online wachtrij" nog niet bestond.
Ik herinner me dat ik regelmatig voor de deur van het Postkantoor kampeerde om kaartjes te bemachtigen voor populaire concerten. Vaak lukte het me om er meer te kopen dan ik zelf nodig had, en dus begon ik ze door te verkopen aan mensen die te laat waren om ze te bemachtigen.
Het was een makkelijke manier om wat extra geld te verdienen en ik zag er geen kwaad in. Het blijft echter een controversieel onderwerp, en velen vinden het nog steeds oneerlijk dat sommige mensen profiteren van de schaarste van kaartjes en anderen de kans ontnemen om hun favoriete artiest live te zien.
Als groot fan van Michael Jackson was ik vastbesloten om zijn concert in de Amsterdam Arena bij te wonen in 1997. Ik stond daarom als een van de eersten in de rij om een ticket te bemachtigen.
Toen ik mijn handen op de kaartjes wist te leggen, kreeg ik van diverse vrienden en familieleden te horen dat zij ook graag zouden willen gaan. Om aardig te zijn, besloot ik om een paar extra kaartjes te kopen, mocht ik deze kunnen bemachtigen.
En ja hoor, het lukte me om maar liefst 20 staanplaatsen te scoren! Deze kaartjes waren erg gewild en ik had geen enkel probleem om ze voor de kostprijs te verkopen aan mijn vrienden en familie.
Echter, ik hield een paar kaartjes over en besloot deze te koop aan te bieden via het advertentieblad Via Via voor 125 gulden per stuk.
Binnen de kortste keren waren de overgebleven kaartjes verkocht en merkte ik dat er best wat geld te verdienen viel in de handel van concertkaartjes. Ik had nooit verwacht dat ik per ongeluk in deze handel terecht zou komen, maar ik zag in dat dit een lucratieve business kon zijn. En zo werd ik onbedoeld een ticket doorverkoper
Ik was nog steeds in de ban van de handel in concertkaartjes na mijn onverwachte succes met Michael Jackson. Dus toen de Spice Girls naar Nederland kwamen, was het voor mij een no-brainer om het opnieuw te proberen.
Ik wist dat hun concerten razendsnel zouden uitverkopen, dus ik zette alles op alles en huurde een student in om voor me in de rij te staan bij het verkooppunt in Bussum. En dat was niet voor niets, want ik scoorde maar liefst 20 kaartjes voor 60 gulden per stuk.
Ik kon niet wachten om mijn winst te verzilveren, dus ik zette mijn tickets meteen op Via Via te koop voor 150 gulden per stuk, inclusief het brengen van de tickets. Binnen één dag waren alle kaartjes verkocht en was ik een tank benzine armer, maar vele guldens rijker.
Een moeder uit Amsterdam herinner ik me nog goed, die twee kaartjes kocht voor haar dochter die een grote fan was van de Spice Girls. Ze vertelde me hoe moeilijk het was om een kaartje te bemachtigen en hoe teleurgesteld ze was dat ze nu zo'n hoge prijs moest betalen. Ik voelde me schuldig en loog dat ik ook maar een tussenpersoon was die dit voor iemand anders deed.
Deze gebeurtenis zette me wel aan het denken over de ethiek van het doorverkopen van concertkaartjes. Het was hartstikke legaal, maar ik realiseerde me dat sommige mensen er heel veel geld aan kwijt waren, terwijl anderen er flink aan verdienden
Ik raakte steeds meer in de ban van het handelen in concertkaartjes, terwijl ik toch al een drukke baan had bij de KPN en ook nog op de beurs actief was. Maar af en toe kwam er zo'n buitenkansje voorbij dat ik niet kon laten schieten.
En het leuke was, ik ging zelf ook naar die concerten! De verkoop ter plaatse bracht me ook flink wat op, dus ik kocht gewoon wat extra kaartjes, genoot van het concert en verdiende er nog wat zakgeld bij ook.
Maar ik had een hoger doel voor ogen: ik wilde een flinke buffer opbouwen om een wereldreis van twee jaar te maken en mijn leven om te gooien.
Dus ik bleef niet alleen bij het handelen in concertkaartjes, maar greep ook andere kansen die nu vergelijkbaar zijn met cryptogeld, maar daarover schrijf ik een andere keer. De internet-hype bracht nieuwe kansen en duwde het handelen in concertkaartjes naar de achtergrond.
Ruim 25 jaar geleden begon mijn avontuur met het doorverkopen van concertkaartjes. Hoewel het destijds een lucratieve handel was, heb ik uiteindelijk besloten om ermee te stoppen. Het blijft echter een interessant fenomeen, waarbij nog steeds woekerwinsten worden gemaakt.
In Nederland is het doorverkopen van concert kaartjes niet illegaal, maar er gelden wel regels waaraan de doorverkoper zich moet houden. Zo mag de doorverkoopprijs niet hoger zijn dan de originele verkoopprijs plus 10% aan extra kosten, zoals administratie- en servicekosten, en moet de juiste informatie over het ticket worden verstrekt.
Tegenwoordig koop ik alleen nog maar concertkaartjes voor eigen gebruik en weet ik soms nog wel de weg te bewandelen om tegen een eerlijke prijs aan een kaartje te komen. Zo heeft mijn vrouw volgend jaar de mogelijkheid om Celine Dion te zien voor de kostprijs van het ticket.
De handel in concertkaartjes is voor mij een gesloten boek, ik richt me liever op handel waar ik passie voor heb en die ik goed begrijp.