Vrijdagochtend 07.34u. Mijn kinderen komen mijn slaapkamer binnen voor een knuffel. We slapen vanochtend uit want het is vakantie. Nou ja, we doen een poging. Plotseling zie ik dat mijn telefoon gaat. Het is de vrouw van een goede vriend van me. Vannacht heeft hij een hartstilstand gehad. Hij heeft het niet gehaald. Dood. Plotseling. Ineens. Zomaar.
Ik stamel een paar woorden van medeleven. ‘Joh, echt? Wat erg. Oh man… en nu? Kan ik je ergens mee helpen?' Daarna leg ik de telefoon neer. Ik ben zeker even geschrokken van het bericht, maar ben er niet ondersteboven van. Doorgaans reageer ik nooit zo heel emotioneel op dit soort berichten. Ik heb geaccepteerd dat de dood bij het leven hoort.
Ik krijg gedurende de dag wel een enorme behoefte om het leven te vieren. Het stond al op de planning dat we die middag naar de bioscoop zouden gaan. Terwijl mijn kinderen enorm meeleven met de avonturen van de half kip/half haas Hopper die op zoek is naar de Hamster der Duisternis, dwalen mijn gedachten naar het leven.
Niet zo zeer naar de zin ervan want daar ben ik nog niet helemaal van overtuigd, maar wel naar het gevoel vrij te ademen en met iedere teug adem te voelen dat het waardevol is dat ik er ben, dat mijn kinderen er zijn.
Na twee jaar coronamaatregelen, de dreigende situatie rondom Rusland en Oekraïne en nu het overlijden van mijn vriend overvalt me de behoefte om te voelen dat ik leef. Van nature ben ik geen waaghals die voor de kick gaat parachute springen of skydiven, dat is niet het gevoel dat ik zoek. Ik zoek spontaniteit.
Ik zoek impulsen, een zekere mate van anarchie. Lekker doen wat ik nu leuk vind, niet per se wat ik nu behoor te doen. Plannen niet uitstellen naar morgen, maar vandaag ervaren. Lekker spontaan uit eten gaan en genieten van de februarizon aan de staalblauwe lucht. De boel even de boel laten en prioriteit geven aan dat wat echt belangrijk is: de mensen die je liefhebt. Het kan immers zo voorbij zijn.
De zon op je huid voelen en lekker zonder jas door het bos rennen. Het zijn kleine, maar o zo fijne dingen die de werkelijkheid van alledag wat verder van je af zetten omdat je bewust aan het leven bent.
Natuurlijk, er zijn heel veel facetten van het leven die je niet onder controle hebt. Globale ontwikkelingen houd je niet tegen in je eentje, maar je hoeft je er ook niet elke seconde van de dag druk over te maken en mee bezig te zijn. Het is okay om in je eigen kleine micro-omgeving te voelen dat je leeft.
Die kleine geluksmomentjes zijn zoveel meer waard dan een winnende sportweddenschap, een gewonnen hand poker of dat het balletje in het juiste vakje valt in het roulettewiel. Dat zijn ingrediënten die het leven leuker kunnen maken, maar ze zijn niet het leven zelf.
Intens leven en genieten, ik denk dat dat de zin van het leven raakt. Liefhebben en liefde voelen, doen wat niet per se hoeft, maar de dag leuker maakt. Vergeet dat niet in de waan van de dag elke dag een beetje te doen. De dood doet leven. Leven doe je met de wetenschap dat de dood ooit komt. Dus maak de weg erheen voor jezelf zo leuk mogelijk.
geplaatst in 
