De valsspeler vertelt: verhalen uit Las Vegas

Mijn eerste keer Las Vegas (2004)

In 2004 ging ik voor het eerst naar Las Vegas. Niet zomaar even een weekje gokken. Nee, ik ging maar liefst 5,5 week en ik had een doel. Al jaren gaf ik optredens op feesten waarbij ik als De Valsspeler mensen aan mijn blackjacktafel blut speelde met allerlei valsspeeltechnieken.

Door in het Holland Casino de kunst af te kijken van de croupiers wist ik enigszins hoe het hoorde, maar ik wilde graag een echte opleiding volgen. En hoe gaaf zou het zijn als je kon zeggen dat je in Las Vegas was opgeleid tot blackjack dealer?

Volgens de website van de Nevada Gaming School zou een opleiding tot blackjack dealer 5 weken duren. Ik moest dus wel minimaal vijf weken naar Las Vegas. Hoe ik het er bij deze cursus vanaf bracht kun je lezen in ons boek ‘Versla het Online Casino’, net als enkele smeuïge avonturen die ik beleefde op het appartementencomplex van de Budget Suites waar ik verbleef.

De koning van het valsspelen ontmoeten

Het hoogtepunt van deze reis was echter niet de blackjack-cursus, maar een ontmoeting met dé persoon die in de casinowereld bekendstaat als de grootste expert op het gebied van valsspelen. Via een gemeenschappelijke vriend kwam ik met hem in contact en in de laatste week van mijn verblijf had hij tijd om mij te ontmoeten.

Hij haalde me op bij het appartementencomplex en we reden naar zijn huis, waar we direct naar zijn kantoor gingen. Daar aangekomen waande ik mij als een kind in een snoepwinkel. Alles waarmee je kon valsspelen lag hier tentoongesteld. Van speelkaarten en dobbelstenen tot de wereldberoemde Kepplinger holdout, gebruikt om kaarten te verwisselen, en blackjackcomputers die kaarten voor je telden en die je bediende met je tenen.

De hele middag heb ik met open mond staan kijken. Niet alleen naar de attributen die hij had, maar vooral naar zijn vaardigheden. Urenlang demonstreerde hij methodes die valsspelers gebruikten om vals te spelen. Ik weet nog goed dat hij me een methode liet zien om kaarten bij blackjack te wisselen. Hij had 16 liggen, draaide de kaarten een keer om en het was een blackjack. Ik kon mijn ogen niet geloven.

Maar wat hij toen zei zal ik nooit vergeten: “Echte valsspelers doen het niet zo, dit is meer een demonstratie methode. Echte valsspelers doen het zo.” En vervolgens deed hij op het oog exact hetzelfde nog een keer. Het verschil was echter dat het geheel er nog geloofwaardiger uitzag. Ging de eerste methode al volledig langs me heen, deze methode was nog vele malen overtuigender.

Ook zijn dobbelsteenverwisseling zal ik nooit vergeten. We stonden aan de crapstafel die in zijn kantoor stond, er lagen twee witte dobbelstenen op de tafel. Hij gaf ze slechts een klein tikje en ze leken als bij toverslag veranderd in rode dobbelstenen.

Optreden in Las Vegas

Als goochelaar is het natuurlijk een droom om te kunnen zeggen dat je hebt opgetreden in Las Vegas. Nou ben ik niet het type Hans Klok dat op een podium staat te springen en hou ik meer van de kleine trucs die je vlak voor de neus van de toeschouwer kunt doen, maar ook daar is in Las Vegas een markt voor. Toen ik tien jaar na mijn eerste reis voor een tweede keer naar Las Vegas ging, besloot ik dus om te kijken of ik niet ergens een optreden kon versieren.

Ik was inmiddels lid van een bedrijvennetwerk om meer optredens te kunnen bemachtigen en dit netwerk was wereldwijd actief, ook in Las Vegas. Ik besloot dus om enkele van deze netwerkclubs te bezoeken. Tijdens bijeenkomsten van deze clubs krijgt iedereen een minuut de tijd om te vertellen wat hij doet.

Maar omdat ze een goochelaar altijd bijzonder vinden om op bezoek te hebben, kreeg ik meestal een paar minuten extra om een paar goocheltrucs te doen. Bij één van deze bijeenkomsten was iemand zo enthousiast dat hij na mijn korte optreden spontaan riep: ‘Wat doe je vrijdag?’

Hij had een lunchbijeenkomst en het leek hem leuk als ik daar een kort optreden gaf. Het was een flinke bijeenkomst met zo’n 150 man en dus moest ik toch op een podium gaan springen. Gelukkig had ik enkele trucs in mijn repertoire die ook hiervoor geschikt waren en ik toog naar de lokale goochelwinkel om hiervoor de attributen te halen, want die had ik niet bij me. En zo stond ik dus opeens in een conferentiezaal van het Gold Coast casino op een klein podium een groep Amerikanen te vermaken.

Tijdens dezelfde trip bezocht ik een off-strip goochelshow (http://vegaswonderground.com/) waarvan ik wist dat goochelaars daar vaak hun nieuwe trucs mochten uitproberen en waar vaak veel goochelaars kwamen kijken. Daar ontmoette ik een goochelaar die regelmatig downtown op straat op trad en ik sprak met hem af om een middagje mee te gaan. Aan het eind van één van zijn optredens gaf hij mij opeens het woord en mocht ik enkele trucs laten zien. En zo had ik mijn tweede optreden in Las Vegas.

Ik had de smaak te pakken en ritselde nog wat optredens

Een week nadat ik terug was van deze trip, kreeg ik een mail van iemand die ik tijdens één van de netwerkbezoeken had ontmoet met de vraag of ik nog in Las Vegas was. Helaas niet, maar toen ik twee jaar later weer naar Las Vegas ging, besloot ik hem te mailen. Wellicht had hij nog steeds interesse.

Het bleek dat hij vanuit zijn kerk wekelijks een groep jongeren enkele uren moest vermaken en een goochelshow leek hem wel leuk. Helaas was er geen budget, maar het leek me een mooie manier om even niet aan de gokkasten gekluisterd te zitten en het zou me dus ongetwijfeld geld besparen.

Ik zou een uur lang optreden en ik had het geheel opgedeeld in drie stukken. Natuurlijk een gedeelte close-up goochelen waarbij ik tussen de jongeren rondliep. Dat is wat ik het meeste doe en was dus een goede manier om even warm te draaien en de mensen te leren kennen. Daarna deed ik enkele nieuwe trucs. Deze trucs zou ik later tijdens dezelfde trip ook bij de Wonderground goochelshow vertonen. Daar had ik voorafgaand aan de trip namelijk ook contact gezocht of ik daar mocht optreden. Op deze manier kon ik mijn nieuwe trucs mooi twee keer doen.

Het laatste gedeelte bestond uit enkele trucs die ik onder andere ook bij mijn eerste optreden in Las Vegas deed en die geschikt waren voor een wat groter publiek. Er zitten ook veel grappen in deze trucs en het voelt daarom een beetje als stand-up comedy. Nu is Amerikaans publiek gewend om bij stand-up comedy veel te reageren en dingen te roepen en dat gebeurde bij mijn optreden dus ook.

Ondanks dat ik verschrikkelijk moe was, ik was een dag eerder pas aangekomen in Las Vegas dus de jetlag was nog goed aanwezig, was ik tijdens dit optreden enorm scherp. Op elke opmerking uit het publiek wist ik wel een raak antwoord te geven, waardoor de lach die de opmerking uit het publiek kreeg weer overstegen werd door de lach die mijn antwoord daarop kreeg. Dit maakte het tot misschien wel één van mijn beste optredens, en dat in Las Vegas.

De straatartiest op Fremont Street die geld weggaf

Tijdens mijn laatste reis naar Las Vegas besloot ik ook een poging te wagen om in mijn eentje op Fremont Street op te treden. Nu is optreden op straat een vak apart. Het is een hele kunst om publiek staande te houden en niet één van de dingen waar ik goed in ben. Geef mij maar publiek dat al klaar zit of in een zaal een feestje viert.

Bij mijn eerste optreden op Fremont Street had ik het makkelijk, de collega goochelaar had het publiek al gestrikt en gaf de aandacht toen aan mij. Dit keer dacht ik het zelf wel even te doen.

Dit bleek lastiger dan gedacht, ondanks dat ik een mooi dollarpak aanhad dat wel de aandacht trok. De eerste mensen die stopten waren twee mensen die bezig waren met een vlog. Ze vertelden dat ze dakloos waren en daar een vlog over maakten.

Nu bestond mijn eerste truc uit het produceren van een echte dollar van de mouw van mijn dollarpak. Deze gaf ik dan weg en zo hoopte ik de mensen staande te houden. Dat lukte bij deze jongens en ik kon ze enkele leuke trucs laten zien. Intussen filmden ze de hele boel en na afloop zeiden ze dat ze me natuurlijk een fooi moesten geven.

Aangezien ze hadden gezegd dat ze dakloos waren, kon ik dat natuurlijk niet accepteren en ik liet ze de dollar natuurlijk ook houden. En zo was ik korte tijd misschien wel de enige straatartiest ooit op Fremont Street die geld weggaf in plaats van geld vroeg.

Gelukkig kreeg ik daarna nog wel enkele keren publiek om mijn kunsten te vertonen. En zo kan ik zeggen dat ik inmiddels maar liefst vijf keer heb opgetreden in Las Vegas.

– De Valsspeler