Soms, heel soms, is het leven van een gastcolumnist best een paar uur heel stressvol. Vooral als je een ongestructureerde deadline junkie bent zoals ondergetekende.
Ik heb het niet precies bijgehouden, maar het zou zo maar kunnen dat ik inmiddels mijn éénjarig jubileum heb volbracht als stukjes leverancier op Onetime. Vandaag een klein kijkje in de keuken.
Een normaal mens heeft een agenda. Althans, dat denk ik. Inmiddels richting de 60 levensjaren, verbaas ik me er nog steeds over dat mensen precies weten wat ze gaan doen in de komende periode en daarna. Een planning heet dat blijkbaar.
Vroeger liepen ze rond met een papieren agenda, tegenwoordig zie ik veel mensen met een akelig precies en ingewikkeld schema op hun mobiele telefoon. Het is echt waar, ik weet niet eens waar ik die kan vinden op mijn eigen telefoon.
Sinds ruim een half jaar werk ik nu bij een grote organisatie en daar maken ze roosters. De bedoeling daarvan is blijkbaar dat je ruim van tevoren weet wanneer je moet werken en wanneer je vrij bent. Best handig op zich, want je wordt geacht wisselende diensten te draaien en zo weet je een beetje waar je aan toe bent.
Om jezelf een plezier te doen, is het slim als je zeg maar twee maanden vooruit je gewenste vrije dagen aangeeft aan de roosteraar. TWEE MAANDEN. Een onmogelijke opgave voor iemand die nog niet eens weet wat hij volgende week vrijdag gaat doen. Gevolg is dat ik, op een enkele uitzondering na, op bijna al mijn gewenste vrije dagen ingeroosterd sta.
Zo heb ik ook een rooster voor de columns. Elke twee weken op dinsdag rond 14.00 uur is de deadline. Helder, duidelijk.
Vaak op zondag voorafgaande op de deadline dinsdag gaat er zachtjes een intern alarmpje af. “Is het nu deze dinsdag dat ik mijn bijdrage moet inleveren?” Ja dus. Gelukkig nog tijd genoeg, dinsdag is nog zoooo ver weg.
Wel prent ik me in dat ik alvast in mijn achterhoofd wat onderwerpen in de week moet leggen. De bedoeling daarvan is dat wanneer ik dan daadwerkelijk de laptop openklap, de tekst bijna vanzelf op het scherm verschijnt. Helaas, leuk geprobeerd, jammerlijk mislukt.
Belangrijk bij een column, voor mij dan, is dat er titel is, en een eerste alinea. Kloppen die, dan schrijft de rest zich vanzelf. Min of meer dan, want tussendoor wordt er natuurlijk nog flink wat geschaafd aan de tekst.
Gemiddeld doe ik er een uur of drie over. Inclusief het halverwege helemaal opnieuw beginnen. Opvallend en ook wel bijzonder vind ik dat ik nooit hoef na te denken over de structuur. Type ik de laatste punt achter het laatste woord van het schrijfsel, dan ben ik telkens weer verbaasd dat het verhaaltje “rond” is. Dat de laatste alinea, of laatste zin, terugkoppelt naar de eerste alinea.
Bijzonder hoe een brein werkt zonder dat je je daar bewust van bent.
Halverwege opnieuw beginnen. Het overkomt me vaker dan me lief is. Dan heb ik op maandag de titel bedacht en in mijn hoofd de eerste alinea al een beetje vormgegeven. Gerustgesteld dat ik de deadline wel ga halen de volgende dag, bespaar ik me de moeite om maandag al te beginnen met schrijven.
Dinsdag rond 11.00 uur beginnen met koffie en een andere zonde binnen handbereik is vroeg genoeg. Enthousiast type ik de eerste regels om daarna volledig vast te lopen. Het begon zo veelbelovend en leek een makkie te worden, maar opeens zie ik het niet meer. Waar gaat dit heen? Wat wil ik hiermee zeggen?
Met dit stukje is dat wel heel duidelijk. Stiekem ben ik enorm gestructureerd natuurlijk.
Ik geef nooit mijn gewenste vrije dagen door, kijk nooit verder dan een week vooruit, bedenk elke twee weken op zondag vergeefs onderwerpen voor mijn column, ben elke twee weken op maandag tevreden omdat ik weet wat ik ga schrijven, begin elke twee weken op dinsdag rond 11.00 uur, drink dan steevast te veel koffie en blaas ook steevast te veel rook uit, ga halverwege ijsberen omdat ik helemaal opnieuw moet beginnen, begin ook daadwerkelijk helemaal opnieuw, schuur en schaaf een beetje hier en daar.
Type de laatste punt en verbaas me dat het verhaaltje weer rond is. Vandaag ook weer en het is nu 13.45. Keurig.
Ow de titel? Die hoort bij de onderstaande alinea’s, voordat ik helemaal opnieuw begon dus. Voor deze ene keer heb ik ze niet ge-delete.
De eerste gedachte is waarschijnlijk dat met de titel de recente Vegas trip bedoeld wordt. Maar nee, daar had je gewoon bij willen zijn. De updates tijdens de reis zelf en de verslagen achteraf bevestigen dat alleen maar. Dat had je zelf willen meemaken! Maar er zijn ook veel verhalen die geweldig zijn om mee te maken maar die, hoe goed ook verteld, de toehoorder maar moeizaam kunnen boeien.
Je kent het vast wel. Je bent een avond op stap geweest met een groepje vrienden en/of vriendinnen. Het was geweldig. Na de eerste drankjes en shotjes om een beetje in de stemming te komen, ontstond er een bepaalde dynamiek in de groep.
Zodra er iemand gespot werd die wel aan de wenselijke uiterlijke kenmerken voldeed die de verstokte vrijgezel in het gezelschap had opgesomd na het vierde kopstootje, zorgde een knikje met het hoofd vergezeld van een “Yeah” ervoor dat de hele groep spontaan een karakteranalyse loslaat op het gespotte potentiele relatie materiaal.
Naarmate de avond vordert en de drank steeds rijkelijker vloeit gaat de “Yeah” zijn eigen leven lijden… Daar had je bij moeten zijn!
geplaatst in 
