Sommige mensen blijven je bij. Mensen met een karakter, die indruk maken. Als je inmiddels de respectabele leeftijd van 70 jaar hebt bereikt, heb je genoeg van dit soort characters ontmoet om over te mijmeren. En evenzo vaak is een deel van deze mensen ons ook al ontvallen op die leeftijd.
Vandaag wil ik stilstaan bij Wim van Drunen, een prachtige man.
Mijn verstandhouding met Wim van Drunen begon in 1986 toen hij samen met Jo van Aarle sponsor in Olympia ’s Tour was. Wim was directeur van ECCO schoenen Nederland. Ik was ook sponsor, als PR man voor Holland Casino reed ik met een door John van Dijk gesponsorde Mercedes door het peloton en er af en toe langs om het spandoek op te hangen voor de tussensprints.
Wedden op wielrennen kan tegenwoordig bij tal van legale bookmakers, waar zet jij op in?
Met een trappetje achterin de SEL zorgde ik dat het doek op de door de jury bepaalde punten werd opgehangen. Direct na de bezemwagen snel het doek er weer af, en racen om weer in de koers terug te komen.
We spreken 1986, Lieske Libregts was ronde-miss en reed in een Mercedes 190 van Wim van Drunen achter de wedstrijd, maar moest in de finale natuurlijk langs de karavaan ploegleiders en het wielerpeloton om als miss de renners op te wachten.
Ik kwam van achter en gebaarde Lieske om “in het wiel” mee te rijden. Helaas lukte het ons om een kopstaartbotsing te veroorzaken, toen ik voor een bocht te bruusk remde. (Kleine) schade aan de neus van Lieske ’s auto… Wim was woedend, en verweet me onverantwoord gedrag.
Niettemin ’s avonds met Wim en Jo aan het diner plaatsgenomen, en er ontstond een prima relatie die na Olympia ‘s Tour resulteerde in eerst een gezamenlijk bezoek aan casino Breda met de echtgenotes.
Wim was een culinair kenner en sprak z’n complimenten uit over het uitstekende restaurant met bijpassende wijnen. Jo van Aarle bestelde zoals gewoonlijk een bord patat.
Later spraken Wim en ik we nog eens af voor een diner in restaurant “Goldmund” in de Nieuwe Schoolstraat in Den Haag, met onze echtgenotes.
Ik at daar vaker, vooral omdat er werd gezongen, en reserveerde een tafel. Dit uiteraard met de wetenschap dat Wim een uitstekend saxofonist was en prima kon zingen!
Echter, de middag voordat we zouden dineren belde het restaurant mij met de mededeling dat ze de reservering moesten annuleren vanwege het “Hengstenbal” van de Prins van Oranje en z’n schoolgenoten.
Ik hield voet bij stuk en zei dat ik eerst had gereserveerd. Mijn overtuigingskracht werkte, en ’s avonds hebben we het genoegen gehad om samen met de Prins en z’n prachtige 40-koppige gezelschap waarvan de jongedames in het lang en de heren in fraque te genieten van de zang van Wim van Drunen!
Die winter werd ik door Jo van Aarle gevraagd om ’s iets zakelijks te komen bespreken in Schijndel, waar hij een autohandel dreef. Ik naar Schijndel, Corrie maakte een bak koffie en Jo had het plan om van een pand dat hij had gekocht in Oss een groot vermaakscentrum te maken.
Ik werkte nog bij Holland Casino, maar Jo bood mij aan om die zaak voor hem op te zetten. Ik onderzocht de haalbaarheid en maakte een plan. Dit presenteerde ik Jo, en we verzonnen een naam. Het zou “Le Nez” gaan heten, met als logo de neus van Wim van Drunen… De bedoeling was om dit een verrassing te laten zijn voor Wim.
Helaas gingen de plannen niet door en opende een discotheek: “Goldfinger” (later welbekend).
Ieder ging zijns weegs, tót ik na jaren verblijf in Roemenië weer terug kwam naar Nederland in 2005. In 2006 met het gezin verhuisd naar het Friese Kollum en Olympia ’s Tour was in de buurt.
Ik wilde best weer ’s naar wielrennen gaan kijken. Vele oude bekenden gezien, waaronder Wim van Drunen, die was voorzitter van de organisatie.
We spraken af om ’s te brainstormen, spraken af in een centraal gelegen Van der Valk restaurant in het land. Ik reisde vanuit Friesland, Wim vanuit z’n Belgische woonplaats. Een warm weerzien, met uiteraard het ophalen van onze kennismaking in 1986 en onze gezamenlijke casinobezoek en de avond met de Prins van Oranje in Goldmund Den Haag.
Wim onderstreepte z’n ongenoegen over de NOS, die geen TV-beelden van Olympia’s Tour wilde maken. Ik stelde voor om de koers in eigen beheer te filmen en online te publiceren. Onbekend met de inmiddels ontstane mogelijkheden van het internet probeerde ik Wim toch bekend te maken met de mogelijkheden.
Inmiddels zijn we alweer 16 jaar verder en de ontwikkeling van het delen van sport met de liefhebbers kent een constante groei. Het netwerk op Facebook, dat ik startte in 2012, is gegroeid naar ruim 60.000 geverifieerde leden, wereldwijd!
geplaatst in 
