oormalig collega bij de start van casino Zandvoort. Hij was in Boekarest manager van het Palace casino, en verheugde zich in de verhalen over de eerste periode in Zandvoort.
Vele paradijsvogels kwamen ter sprake, en na een fantastisch diner, en een debuut aan de speeltafel van m’n vrouw borrelden we nog wat na, voordat de limousine ons naar het hotel zou brengen. Stel je voor; met een 12 meter lange limousine dwars door Boekarest naar het Hilton. Ja, het waren momenten ‘in stijl!’
Debuut aan de speeltafel: ik gaf haar $100,= en ze nam plaats aan de Blackjack. Wisselde voor Louis (20$ chips) en ze startte een eerste gokje. Als studente rechten en voormalig wiskunde docente ‘zag’ ze schijnbaar wat haar te doen stond, en na enige tijd stonden er flinke stapels voor haar.
Ik vroeg vriendelijk of ik de $100 inzet terug mocht nemen.. (en dat mócht!). Vervolgens naar de roulette, waar ze op onnavolgbare wijze won en bleef winnen. Verhoogde haar spel... na een uurtje ‘alles weg’... (ze heeft nooit meer gespeeld)...
Mark Ellman: “Robert Brenn is manager van het Victoria casino”. Direct kwamen natuurlijk de verhalen over Robert; z’n Porsche Turbo waarmee hij na een vroege dienst in Zandvoort naar z’n moeder reed in Wenen.
– ‘Bij het vliegveld in Frankfurt staat radarcontrole om de 100Km maximum snelheid te controleren. Die werkt tót 250, dus rijd ik er langs met 300.’ Hij beweerde binnen 5 uur ‘thuis’ te zijn.
Robert vervoerde zich ook wel met een motorrijwiel, zo één die héél hard kan. Hij kwam me ’s achterop toen ik door Zandvoort wandelde en stopte natuurlijk gierend met z’n motor op 1 cm van mij. “Rijd je even mee, André?” Ik stapte achterop, en hij ‘pakte een boulevardje’... Met enorme snelheid naar Bloemendaal en terug... Dít soort herinneringen...
De volgende dag op bezoek in het casino dat gerund werd door Robert Brenn, die zich ook verheugde op ‘oude verhalen’. Hij had voor opening zélf geselecteerd, en dat was te zien in de prachtig klassiek ingerichte speelzaal. Uitsluitend pláátjes van meiden achter de tafels; wie had ook anders verwacht?
Een andere collega, ook werkzaam in Boekarest, was Michel Claeys, bij opening in 1985 met z’n echtgenote een paar jaar samen mee gewerkt in Rotterdam. Aardige herinneringen opgehaald met deze op en top vakman; met name ons gezamenlijke ‘optreden’ bij één van mijn promotie-acties bij ‘Domino Day’..
Ik was door collega Jan Pronk indertijd geattendeerd op dit op handen zijnde programma, waar een enorme kijkdichtheid bij viel te verwachten. Na contact met de organisatie hiervan werd ik gevraagd iets te bedenken wat in het oog zou springen. Het resultaat was een paar minuten vól in beeld met ‘casino Rotterdam’ op prime-time net voor ’t nieuws!