Sinds de noodzakelijke invoering van camerasystemen in casino’s zijn er natuurlijk meer dan uitsluitend beelden van spelende mensen en bedienende personeelsleden te zien. Hier een anekdote van één van de gespecialiseerde beveiligings- en controle-mensen van het eerste uur bij Holland Casino.
In de controlekamer van elk casino stonden sommige speeltafels continu, maar ook willekeurig onder observatie. Dat leverde zogenaamde ‘vaste beelden’ op en zo kon je zien of er bijzonderheden waren op of rond te speeltafels.
Nu zijn er in het casino natuurlijk veel meer camera’s opgehangen maar bij de meeste daarvan was het niet nodig om daarvan de beelden paraat te hebben. Het was voldoende om de beelden op te slaan en indien nodig kon je later de beelden alsnog bekijken. Op zogenaamde splitscreens in controle- en meldkamer kwamen beeldjes van een paar seconden voorbij en daar kon je ook af en toe naar kijken.
Op een avond merkte een medewerker op dat een camera in het zogenaamde historische keldertje van het casino in het voormalig klooster een zeer wazig beeld gaf. Het historisch keldertje maakte deel uit van de cercle privé en bedacht was dat gasten zich daar terug konden trekken om even te relaxen en onder het genot van een drankje wat bij te komen van het spel.
Toen de medewerker even later in de speelzaal daaraan dacht, bedacht hij ook om even te gaan kijken wat er loos was met de camera. In dat historisch keldertje stonden hele fijne grote fauteuils. Een daarvan stond recht onder een zichtbaar aangebrachte camera.
De medewerker daalde de wenteltrap af en hij hoorde zuchten en kreunen. Toen hij het hoekje omkwam zag hij een negroïde man en een blanke vrouw op de fauteuil in een houding waarin, zoals ze dat bij de politie zo plastisch weten te omschrijven, “geslachtsgemeenschap niet uitgesloten moest worden geacht.”
Niemand wist zich op dat moment een houding te geven maar de medewerker zei al snel dat dit misschien wel bij een gezellig avondje uit paste, maar dat de locatie daar niet geschikt voor was. De man en de vrouw waren dat niet met hem eens maar goed, ze deden hun kleding recht en gingen richting uitgang.
Wat was er met de camera aan de hand? Op de lens was met mosterd en mayonaise een servet geplakt. Op het tafeltje naast de fauteuil stonden de resten van een portie bitterballen en er lagen ook nog wat servetten.
Nadat de medewerker de lens had schoongemaakt liep hij terug naar de controlekamer om te zien wat er gebeurd was voordat het servet op de lens werd geplakt. Hij had natuurlijk wel een vermoeden, maar ja, nieuwsgierig was hij ook.
Op de beelden was te zien dat de man en de vrouw verliefd en wel het keldertje betraden en ook dat ze een schaaltje bitterballen en drank bij zich hadden. Ze gingen zitten in de fauteuil en aan elkaar. Al snel werden ze net zo heet als de bitterballen die rustig op het schaaltje lagen af te koelen.
Kledingstukken gingen uit en men startte het liefdesspel. De man stond met zijn gezicht recht voor de camera maar omdat het gedoe hem kennelijk nogal beviel had hij zijn ogen het grootste deel van de tijd gesloten.
Toen hij ze weer even opendeed werd hij de camera gewaar. Zijn ogen werden zo groot als pingpongballen waarbij het leek alsof ze in zijn oogkassen in het luchtledige zweefden. Je kon hem zien denken: "Holy moses, heb ik dat!?"
Hij stopte echter niet met zijn bewegingen vanuit de heup en keek om zich heen. Zijn handen had hij nodig bij het liefdesspel. Plots greep hij naar een servet op het schaaltje hij haalde het door de mosterd en de mayonaise en de rest is bekend.
Zeker is dat er na afloop minder bitterballen op de schaal lagen en zeker is ook dat ze nog liefkozend werden betrapt. Het kan dan ook niet anders dat ze tijdens het liefdesspel ook nog kans zagen om enkele bitterballen te verorberen. Sommige mensen zijn echt duizendpoten.
geplaatst in 
