Casino Anekdotes
Ken je de uitdrukking dat alle 'Aziaten' op elkaar lijken. André ondervond dat aan den levende lijven...
Het leven van een casinomedewerker kent vele memorabele momenten, waarvan hier enkele anekdotes zijn opgetekend.
geplaatst in 
Ken je de uitdrukking dat alle 'Aziaten' op elkaar lijken. André ondervond dat aan den levende lijven...
Het leven van een casinomedewerker kent vele memorabele momenten, waarvan hier enkele anekdotes zijn opgetekend.
Casino Rotterdam sponsorde het optreden van de beroemde Chinese zangeres Anita Mui. Nou, Hans Thomsen en ik op de foto met de zangeres.. Bleek even later niet de goeie te zijn... Deze was serveerster bij de afhaalchinees.
Portier Max vertelde dat hij een keer een receptioniste naar huis had gebracht (of andersom dan kan ook). Max zei toen tegen deze collega: “ik heb gehoord dat je zwanger bent.“ Receptioniste: “Nee Max, ik ben helemaal niet zwanger.” Max antwoordde: “maar je bent ook nog niet thuis“...
Het zal eind jaren ’90 geweest zijn dat er vanuit de herentoilet in het oude casino Breda een oorverdovend geraas opsteeg. In no time stonden er personeelsleden voor de deur en die bleef angstvallig gesloten. Ook was het stil binnen.
Omdat we niet wisten wat er aan de hand was werd er gevraagd of degene die binnen was mogelijk onwel was. “Nee hoor,” antwoordde een ietwat door de spanning geknepen mannenstem. “Wij wachten wel even tot u klaar bent meneer,” was ons beleefde antwoord waarop uit de toiletruimte de geruststellende mededeling kwam dat dit echt niet hoefde hoor.
Wij lieten daarna even niets meer van ons horen en de deur ging van het slot. Er kwamen achtereenvolgens een vrouw en twee mannen naar buiten en het toilet was een ravage. Hun rode hoofden staken flitsend af bij het interieur.
Wat bleek, men had in de ruimte gedrieën spelcapriolen uitgehaald waarbij de volledige inzet op een nummer(tje) plaatsvond. De wasbak waarop de dame in kwestie had gezeten of geleund was door de inzet van de enthousiaste heren bezweken.
Al met al een flinke schadepost die als voorwaarde moest worden terugbetaald voor men weer entree zou krijgen. De schade werd netjes vergoed maar een nieuw bezoek in Breda, nee dat hoefde niet.....
Ze was een klein Duits vrouwtje, dik in de zeventig, met een knotje en het uiterlijk van een heksje. Van de goede soort wel te verstaan. Ze kwam regelmatig een beetje spelen aan de tweetjes-tafel in casino Valkenburg en zat altijd naast de bout de table.
Ze wisselde telkens kleine coupures en vroeg dan altijd om ‘kleine Steine’: jetons van twee gulden. Het was een vriendelijk mensje, dat lachte om de grapjes die we maakten en vermaakte zich kostelijk. Ze had echter één onhebbelijke gewoonte: de paar tweetjes die ze op twee van de drie dozijnen zette verschoof ze voortdurend.
De bout de table had er een hele klus aan om haar geschuif te stoppen als de kogel viel. Niet zelden wist niemand meer of op het winnende dozijn het tweetje er nu wel of niet voor de kogel viel had gestaan. Maar goed, het was zoals gezegd een lief mensje en we zagen veel door de vingers.
Op een avond was ‘Kleine Steine’ zoals we haar noemden weer volop aan het spelen en schuiven. Het was erg vol aan de tweetjes-tafel. ‘Kleine Steine’ was opgestaan om haar spelletje te spelen, waarbij natuurlijk de dozijnen niet vergeten werden.
De cilinder-croupier gaf net de kogel toen we een daverende klap hoorden...
We verstijfden en staarden naar de plek onderaan de tafel waar ‘Kleine Steine’ zojuist had gestaan. Ze was verdwenen. Ze wilde gaan zitten en was naast haar stoel gevallen! Haar stoel stond kennelijk in de weg en iemand had hem een beetje naar achter geschoven om beter te kunnen zetten.
De chef sprong geschrokken overeind en snelde naar beneden. We hielden ons hart vast. Zo’n broos mensje, dat kon nooit goed zijn gegaan… Ineens verscheen er een knokig handje boven de rand van de tafel dat een stukje van het middelste naar het eerste dozijn verschoof!
De spanning gleed van ons af en we proestten het uit.
Op een paar blauwe plekken na en een krom brilletje mankeerde ‘Kleine Steine’ niets.
Van de opgeluchte chef kreeg ze een glaasje ‘Schnaps’ tegen de schrik en van de bout de table het eerste dozijn uitbetaald, want dat had nog ‘gewonnen’ ook!
