Hoe krijgt het menselijk brein alle indrukken van zo maar een dag verwerkt? Meer specifiek, hoe krijgt mijn brein dat allemaal voor elkaar? Als ik eens de tijd neem om na ga te gaan wat ik op een dag allemaal lees, hoor en meemaak, dan vind ik het soms verbazingwekkend dat ik een dag later gewoon weer opgeruimd en vrolijk opsta. Mijn haar zit een beetje in de war, dat wel. Maar dat is dan ook het enige.
Eigenlijk zou het daarboven een chaos moeten zijn. Diverse kortsluitingen hier en daar en hopeloos veel vastgelopen software programma’s. Gek genoeg niks van dat alles. Alle informatie die de dag ervoor is binnengekomen zit weer netjes in de juiste dossiermappen. Keurig gerangschikt.
De overbodige en niet interessante feiten en gebeurtenissen zijn óf gedelete of verhuisd naar het paradijs voor de nutteloze feitenkennis. Je weet natuurlijk nooit of je met die laatste nog eens grote indruk kunt maken aan de bar of tijdens een plaatselijke pubquiz.
Ze zeggen wel eens dat als mensen wat ouder worden, ze ook milder worden en ze zich minder druk maken. Een beetje zo van “ach, het is wat het is”. De afdelingen idealen, ambities, zorgen maken en presteren krijgen een wat minder prominente rol in de breinhuishouding, terwijl de afdelingen genieten, rust en persoonlijk welzijn wat meer op de voorgrond treden.
Ik merk dat dat bij mij in ieder geval wel zo is. Heel langzaam en geleidelijk verschuift dat. De betrekkelijkheid van het bestaan wordt steeds zichtbaarder. Misschien is het zo dat ik wat minder vatbaar word voor de verleidingen van buitenaf en wat meer ga leven naar de behoeftes van binnenuit.
Dat gezegd hebbende moet ik tegelijkertijd ook bekennen dat mijn eigen afdelingen idealen, ambities en presteren toch nog wel regelmatig hun verlanglijstjes inleveren bij mijn hoofd breinbureau. Het zijn geen korte lijstjes.
Minimaal een week naar Las Vegas en daar dan niet op een houtje hoeven bijten. Een bedrag van zes cijfers (als het even kan dan graag vóór de komma) op mijn bankrekening voordat ik de pensioengerechtigde leeftijd heb bereikt.
Een theatershow schrijven, regisseren en zelf de hoofdrol spelen. Nog nooit gedaan maar zou moeten lukken.
Eindelijk een keer geld verdienen met alle domeinnamen die ik op mijn naam het staan. Misschien moet ik dan toch eerst een paar websites gaan bouwen en concrete plannetjes op papier zetten.
Een eighties club beginnen aan het strand op Rhodos. Hoeft niet te druk te worden. Als ik tien bedjes per dag kan verhuren en de rest van de dag lekker naar muziek kan luisteren en koffie kan drinken terwijl ik naar de zee tuur, is het al een succes.
Een elektrische fiets kopen om naar mijn werk te fietsen. Hmmm, ik kijk toevallig even naar buiten en het regent, dus die kan onderaan het lijstje gezet worden.
De Staatsloterij winnen. dat is een makkelijke want daar hoef ik zelf geen energie aan te besteden.
Mijn huis een make-over geven. Schilderen is best te doen, maar helaas heb ik een enorme hekel aan schuren.
De tuin aanpakken en vullen met kleurig en geurig groen.
De Zündapp die langzaam staat te transformeren tot oud ijzer weer in ere herstellen en dan pak ik meteen die motor mee die in 1980 spiksplinter nieuw was, maar nu dezelfde transformatie ondergaat als de brommer naast hem.
Mijn auto door de keuring krijgen en zorgen dat ik mag meemaken dat hij de 400k kilometers aantikt.
Stoppen met roken, sporten, camper kopen, snookertoernooi winnen, meer gaan pokeren, vaker naar een feestje gaan, meer in de kroeg komen, mooie schoenen kopen, nooit meer werken, band van de fiets plakken, oude jaren vijftig radio weer aan de praat krijgen, bestanden van mijn oude harde schijven overzetten, verlichting aanleggen in de schuur, WK snooker in Sheffield bezoeken, met zoon en dochter op de brommer naar Spanje, die lelijke lamp in de huiskamer eindelijk eens vervangen door die mooie die al twee jaar klaar ligt. Mijn unieke Euro Disney collectible eindelijk eens op Ebay zetten.
Gezien bovenstaande is het is een beetje jammer dat mijn afdelingen prioriteiten en discipline al langere tijd een arbeidsconflict hebben en op een zijspoor gezet zijn. Aan de andere is dat maar goed ook. Stel je voor dat die wel nog actief waren, dan weet ik zeker dat ik morgen niet opgeruimd en vrolijk op ga staan. Dat er dan veel meer in de war is dan alleen mijn haar. “Ach, het is wat het is” komt mij wel goed uit. Morgen weer een dag.
geplaatst in 
