(Valse) bescheidenheid (ont)siert de mens

Over bescheidenheid

(Die column van Procent over dromen zette me overigens verder aan het denken...)

Bescheidenheid, ik snap echt wel waar het vandaan komt hoor. Ik heb zelf ook een broertje dood aan snoevers die te pas en te onpas moeten opscheppen over hoe goed ze zijn of wat ze allemaal bereikt hebben. Je kent het type vast wel.

Anderzijds, als deze types hun mond zouden houden 'omdat het zo hoort', mogen ze dan eigenlijk wel zijn wie ze zijn? Bovendien, als je niets zegt over iets wat je behaald of gepresteerd hebt, kan dat ook zijn uit valse bescheidenheid. En dan mag bescheidenheid de mens sieren, valse bescheidenheid ontsiert je, als je het mij vraagt.

Dus ja, wees trots op wat je bereikt, deel het met de mensen om je heen en maak van het leven een feestje. Dat is mijn motto in dit leven, want niemand anders hangt de slingers voor je op. Maakt dit van mij een snoever die ik zelf verafschuw?

Trots versus bescheidenheid

Ik hoop dat jullie allemaal 'nee' dachten toen jullie mijn vorige vraag lazen. Dat ik niet zo'n snoever ben waar ik zelf een hekel aan heb.

Ja, ik weet dat ik soms best te koop kan lopen met materiële zaken, zoals mijn nieuwe auto. Laten we dit lijdend voorwerp ook nog een keer een bijrol geven in mijn blog, want hij is er nu eenmaal. Ik vind het een hele vette bak en ben er trots op dat ik deze na 11 jaar in een gebakje heb gereden, de mijne mag noemen.

Ik werk er hard voor en ik kan het nu betalen. Dat is wel eens anders geweest. Dus mag ik er trots op zijn dat ik dat bereikt heb? Financiële onafhankelijkheid, die me de mogelijkheid geeft een nieuwe auto te kopen. Een auto waar ik al een tijdje van droomde?

Moest ik dan uit bescheidenheid een tweedehandsje kopen? Een prima auto, maar niet mijn droomauto? Of mag ik niets zeggen over mijn cabriootje, waar ik lekker heel Nederland mee doorkruis? Of zou het helpen als ik er vast een paar deukjes in rijd?

Laat mij lekker trots zijn op mijn auto, waar ik hard voor werk (een beetje geluk in het verslaan van het online casino helpt ook) en veel plezier van heb. Plezier dat ik graag met iedereen deel die het wil overigens!

Gunnen en misgunnen

Afgelopen week zag ik op Twitter een bericht, waar ik nu weer aan moet denken. Een dame twitterde dat anderen maar geen tweets moesten plaatsen van festivals waar ze waren enzo, omdat dit kwetsend is voor de mensen die niet kunnen gaan.

Enerzijds begrijp ik de opmerking wel, maar anderzijds moet je je afvragen of dergelijke (zelf)censuur nodig danwel wenselijk is. We leven nu eenmaal in een wereld en een land waarbij niet iedereen een gelijk inkomen heeft en/of hetzelfde uit kan geven. Of uit wil geven.

Ik bedoel, er zijn vast genoeg mensen die het kunnen betalen om naar een festival te gaan, maar dit niet doen omdat ze er niets aan vinden, of omdat ze hun geld er niet aan uit willen geven. Net zoals er vast genoeg mensen zijn die een heel jaar sparen om naar één festival of concert te kunnen gaan.

In plaats van zuur doen over het feit dat iemand anders iets doet wat jij ook graag zou willen doen, maar wat niet gaat (vanwege kosten, tijd, ziekte of wat voor andere reden dan ook), kun je het diegene ook gunnen. En heel misschien kun je dan ook nog genieten van het feit dat die persoon jou er deelgenoot van maakt, zodat je er nog iets van mee kunt krijgen. Misschien hoor, laat mij vooral niet voor jou bepalen wat je moet doen. En anders is er ook nog zoiets als doorscrollen, of de persoon ontvolgen of negeren, als je het lastig vindt.

Waar hier trouwens festival staat, kun je net zo goed vakantie lezen. Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat niet iedereen op vakantie kan, laat staan meerdere keren per jaar. Dat vakantie soms betekent dat je een huisje huurt bij Oostappen van Mr. Massa is Kassa Peter Gillis, of een tent in de achtertuin opzet, in plaats van naar een vijfsterrenresort in Las Vegas of Dubai gaat.

Maar betekent het feit dat niet iedereen dit kan - om uiteenlopende redenen - dat anderen dat ook niet mogen? Dat ik dat niet mag, want laat ik het vooral een beetje bij mezelf houden, het is tenslotte mijn blog en ik vertel graag over mijn vakanties. Waar ik - wederom - hard voor werk.

We leven in een tijd waarin je bescheiden moet zijn, vooral niet aan de grote klok moet hangen dat je het goed hebt, want stel je eens voor dat je daarmee iemand kwetst. Zijn we echt zulke sneeuwvlokjes geworden dan we liever iedereen hun geluk misgunnen ter meerdere glorie van ons eigen miserabele bestaan, dan het een ander kunnen gunnen en zelf blijven dromen van een tijd waarin het voor onszelf ook mogelijk is?

Dubai 256585 1280 — Op vakantie naar Dubai

Wie ben ik om hier iets van te vinden?

Op social media, en helemaal op Twitter, is een cultuur ontstaan waarbij velen hun mening niet onder stoelen of banken steken. Vooral wanneer ze hiermee tegelijkertijd 'iets aan de kaak kunnen stellen'. Zoals dat mensen geen rekening houden met anderen die het minder goed hebben door hun leuke, gezellige festivalfoto's te delen.

Elke keer als ik de neiging voel om mijn mening te ventileren op Twitter, vraag ik mezelf eerst af 'wie ben ik om hier iets van te vinden.' Vaak is de uitkomst dat mijn mening niets toevoegt en hou ik hem dus maar bij me. Daar hoef ik geen schouderklopje voor, voordat iemand nu weer denkt dat ik loop op te scheppen, dit keer over mijn terughoudendheid.

Iedereen die me in real life kent, weet dat ik dan mijn mening zelden onder stoelen of banken steek. Ik zeg je echt wel recht in je gezicht wat ik ergens van vind. Uit kunnen delen betekent overigens ook dat je moet kunnen incasseren.

Dus ja, ik blijf trots vertellen over dingen die ik doe, koop of bereikt heb. Misschien krijgt mijn cabrio nog eens een bijrol in een blog. Het enige wat ik van je vraag is: als het echt irritant wordt, zeg het me dan eerlijk. En anders negeer het verhaal gewoon, kan ook. Dan beloof ik bij deze dat ik ook de mindere kanten blijf zien en benoemen. Zoals wanneer ik in een bad streak zit qua casino's verslaan.

Misgun het me alleen niet. Ik weet waar ik vandaan kom en hoe het ook anders kan zijn, en zal nooit schromen om een ander te helpen waar ik kan. Op weg naar het waarmaken van mooie dromen, want wat moet je anders toch in het leven?

Wat dat betreft kunnen we nog wat leren van de Amerikanen, daar mag je trots zijn op wat je doet, wie je bent en wat je bereikt (hebt). En daar gunnen ze het elkaar meestal van harte. Wees oprecht bescheiden wanneer het past, maar wees vooral trots op jezelf! En juich het toe dat anderen hun dromen waarmaken, wees hun cheerleader zodat zij dat ook voor jou kunnen zijn. Dat zou de wereld een stukje mooier maken!