De Rolex brigade
Dit lijkt de indruk die bestaat over de mensen die bij Holland Casino werken, of liever werkten. Na de pioniersjaren en het enorme troncpunt dat we mochten verdelen kwam er een tijd van uitbreiding der vestigingen, gepaard gaande aan uitbreiding van het spelaanbod, maar ook nivellering in de inkomensverschillen tussen de verschillende geledingen van het personeel. Met name in de periode Rotterdam Hilton, het casino in het centrum van een metropool werden we gezien als ‘de Rolex brigade’, niet geheel onterecht.
Voor mensen die zich niet direct bemoeiden met beleidslijnen, leek het een constant politiek gevecht om macht bij de organisatie. Je ziet bij iedere organisatie deze scheiding tussen medewerkers die kiezen voor de bestuurlijke kant en die kiezen voor de praktische kant. Een vakbond werd opgericht, allerlei commissies en zelfs een ondernemingsraad, waar collega’s zich toe geroepen voelden. Ikzelf was meer gericht op en begaan met kwaliteit van dienstverlening en de mensen die daarbij betrokken waren.
Eén van de gevolgen van het behoren bij de meer praktisch ingestelde medewerkers was het feit dat ik graag m’n opgedane kennis van het vak overbracht op nieuwe medewerkers, heerlijk om jonge mensen dit prachtige vak aan te leren. Ook tijdens opleidingen zijn er vrijwel direct verschillen te zien tussen de mensen die snel leren, de handelingen meteen oppakken, maar dan ook vaak direct een houding ten toon spreiden met een expressie van: ‘eitje’.. Nee, de mensen die moeite hadden de zaken te onthouden, procedures te begrijpen, manuele handelingen moeilijk onder de knie kregen. Díe waren extra inspanning waard, doorzetten van twee kanten; de instructeur die tot vervelens toe uitlegt, voordoet en herhaalt, de gedreven leerling met weinig talent. Later bleek echter vaak dat deze laatste het langer volhield en bleef verbeteren, waar de getalenteerden al snel in routine vervielen.
In de periode na de grote fraude in Scheveningen was er niet alleen behoefte om het ontslagen personeel te vervangen, zoals Ed Blansjaar eerder vertelde was er een enorme uitbreiding op handen. De ene cursus na de andere was noodzakelijk, met het vele werk dat dit met zich meebracht. Op een bepaald moment bleek dat ik een paar jaar achtereen alleen maar opleidingen had gegeven, en m’n generatiegenoten die in de speelzaal werkten hadden er in meerdere tranches steeds punten bij gekregen. Ze waren me vergeten (net als ikzelf). Ik was blijven hangen op 12 punten, de meesten zaten al op 16! Gelukkig is dit later rechtgetrokken. Eerder maakte ik gewag van een Directeur die opleidingen maar niets vond, ‘dat deed je er effe bij’.. De mensen die ik opleiding mocht geven weten wel beter.
Een paar voorbeelden van artikelen waarin ruim aandacht voor de casino’s in meestal negatieve zin. ‘Binnenshuis’ maakten we ons niet zoveel zorgen, het werd met de dag drukker, misschien wel juist vanwege deze ‘negatieve publiciteit.’ Wel werd ons als medewerkers meermaals verzocht om niet met journalisten te praten en te verwijzen naar de afdeling voorlichting op het hoofdkantoor.
En hoewel we vaak in privé kringen het casinoblazoen moesten verdedigen was er grote loyaliteit bij ons als medewerkers. En eigenlijk is die er nog steeds, al zijn de maatregelen die het bedrijf gedwongen door het wegvallen van enige vorm van inkomsten nu moet nemen pijnlijk.