Het is tijd. Het kladblok kan dicht. De blaadjes met belangrijke aantekeningen en must do dingetjes er zorgvuldig uitgescheurd, netjes opgevouwen en in het vierde vakje met rits van de rugzak gestopt. Samen met de vluchtgegevens, de hotelvoucher en mijn aankopen met mijn MyVegasClassic loyalty punten.
Geen idee of ik er aan toe ga komen om twee keer van het Bellagio brunch buffet te gaan genieten. Of er tijd gevonden gaat worden om ook te gaan brunchen bij de buffetten van het Luxor en de Excalibur. Het leek me ook wel verstandig om een vijfdaagse pas voor de monorail aan te schaffen en een dagpas voor de attracties in New York New York. Eenmaal bevangen door de koopzin met mijn één miljoen-vierhonderd-zestig-duizend punten deed ik er nog een gerechtje bij Wolfgang Puck bij, een Herschey’s hoody voor de helft van de prijs en als laatste een gratis kaartje voor een vage show.
Best goed gevuld vierde vakje met rits zou ik zeggen. De andere vakjes waren gevuld met onder andere bijna een kilo dropjes voor onderweg. Liefdevol geschonken door dochterlief, toevallig eigenaresse van een heuse snoepwinkel, die zich verheugde op een weekje het huis voor haar alleen. Badslippers die ik eigenlijk nooit in bad aan heb en nu mee mochten ter vervanging van mijn schoenen tijdens de vlucht. Een schoon t-shirt en een korte broek, puzzelboekje, leesboek, notitieblok, zeven pennen, paracetamol en acht broodjes
De broodjes omdat de ervaring heeft geleerd dat de tijd tussen thuis wegrijden en de maaltijd aan boord dusdanig lang is, dat de maag ergens tussendoor knorrige geluiden gaat produceren. Dat weten ze op Schiphol ook en daar betaal je voor één simpel broodje net zo veel als ik voor mijn acht broodjes, inclusief boter, beleg en een flesje water. Met geld smijten doen we wel als we aan de overkant zijn. Nu mag de Hollandse zuinigheid nog even hoogtij vieren.
Op Schiphol ontmoetten we onze reisgenoten voor de komende week. Aan enthousiasme geen gebrek. Het stuitergehalte bij de mede Vegas gangers kon gerust als redelijk hoog worden omschreven. Het is ook niet niks, het vooruitzicht om een week te mogen gaan ronddartelen in misschien wel de meest absurde stad die de Amerikanen ooit bedacht hebben. Zo ver “beyond imagination” dat maar liefst drie-en-veertig miljoen toeristen per jaar naar deze stad afreizen en er bij benadering zestien miljard dollar achter laten.
Gek genoeg pastten wij er nog bij, aangezien het was gelukt om een hotelletje te reserveren. Geen super groot hotel, want Planet Hollywood heeft maar twee-duizend-vijfhonderd-zeven-en-zestig kamers. Dat even tussendoor. Het inchecken verliep voorspoedig nadat mijn paspoort de eerste digitale incheckzuil op tilt had gekregen en we ons ouderwets bij de balie moesten melden. De dame was vriendelijk, de koffers licht genoeg, de douane een makkie, de stoelen te krap en onze chauffeur een heuse piloot.
Riemen vast, Vegas baby.
geplaatst in 
