Het wielerseizoen is in volle gang en of je ’t wilt of niet; de wielersport en casino’s hebben een soort kruisbestuiving. Ook als marketingtool hebben grote en kleine ondernemingen de wielersport al heel lang ontdekt als waardevolle uitdrager van hun naam en imago in hun mix.
Naast m’n werk in het casino vertegenwoordigde ik ‘Sports Marketing Surveys’, een Engels sportmarketingbureau dat voor bedrijven de haalbaarheid van sponsoring berekende. Aan de hand van deze onderzoeken hebben vele grote spelers een keuze gemaakt voor een sport zoals Vodafone, PDM, Buckler, RABO e.v.a.
Kansspel ondernemingen als Ladbrokes bieden mogelijkheden aan om in de zetten op wedstrijden en deelnemers, zoals er vele zijn; zie daartoe de expertise van OneTime.nl. In België zijn de bookmakers bij wielerwedstrijden nog steeds actief, een geheel apart verhaal in de kansspel industrie.
In de periode dat ik als eerste de Public Relations mocht aanpakken binnen Holland Casino, was de wielersport uiteraard voor mij een voor de hand liggende keuze. Zij het dat het sponsoren van de sporters zelf niet altijd de beste keuze is; tenslotte is het ongewenst als een renner bijvoorbeeld vanwege het overtreden van de spelregels in beeld komt met jouw beeldmerk.
Vandaar de keuze voor het steunen van evenementen, waarbij dit risico niet wordt gelopen. Holland Casino sponsorde op mijn initiatief evenementen als Olympia’s Tour door Nederland, waarbij ik met een dikke SEL overal in de wedstrijd mocht rijden.
HC adopteerde ook het tussensprint klassement, waar renners onderweg sprintten voor de punten. Ik reed dan met een spandoek de meute voorbij, en hing tussen twee bomen of palen het doek ‘Holland Casino-Sprint’ met behulp van een keukentrappetje. Als de meute dan voorbij was, snel het spandoek er af halen, opvouwen en weer op jacht naar ’t peloton. Dat dit niet zo makkelijk is, vertelde me een goede vriend, een ex autocoureur die als gast een dagje met me mee was bij de etappe door Limburg.
Het gegeven is namelijk, dat een wielrenner sneller bergaf rijdt dan een auto. Om dus peloton en eventuele kopgroep weer in te halen na zo’n tussensprint moest ik vaak ‘op twee wielen de bocht door’... Na deze etappe vertelde me de ex-autocoureur: “André, ik ben nog nooit bang geweest in een auto, vandaag voor ’t eerst.”
Met de focus op de wens van casino Rotterdam om de bezoekersaantallen op te krikken paste de sport uitstekend in de strategie. Naast Rolls-Royces op de Coolsingel bij de prof wielerronde en een vliegtuig met banner boven de stad op drukke dagen sponsorden we ook de marathon, het WK honkbal, de zesdaagse en een keer Feyenoord-Ajax.
Na een jaar intensieve PR waren de bezoekersaantallen verviervoudigd! Als VIP in sportkringen was het altijd aardig om bekende namen te ontvangen in het casino, maar ook andersom.
Ik herinner me een avond in de zesdaagse, waarin ik algemeen casino-directeur Joop Kroes had meegenomen. Een echte wielerliefhebber, die zich erg verheugde op dit zesdaagse-bezoek.
Peter Bonthuis en Peter Post runden het spektakel, Joop en ik werden als VIPs in een eigen box op het middenterrein ontvangen. Renners kwamen allemaal een handje geven, promotor Jan Derksen kwam even langs en Peter Post zei tegen Joop: “kom jij ook ’s in mijn casino?”
(Uiteraard had ik Peter uitgenodigd voor de opening van casino Amsterdam Hilton, waar ik de heren aan elkaar had voorgesteld). Beide glimlachen nu naar ons vanuit de wielerhemel...
In deze tijd zien we gelukkig meer van de kansspelen in de wielersport, denk aan de vorige jaren de sponsoring van Lotto-Jumbo, het al jaren actieve ‘Française Des Jeux’ in Frankrijk, LOTTO in België, en natuurlijk Corendon-Circus met Mathieu van der Poel.
Ik noemde Jan Derksen, wereldkampioen sprint in de 50-er jaren, later jarenlang de promotor van de renners voor de zesdaagsen. Hij vertelde me over de tijd met Arie van Vliet in Kopenhagen, waar gereden werd met totalisator.
Het publiek kon gokken op de uitslag, hetgeen genoemde heren geen windeieren had gelegd, ‘meneer Derksen’ gaf bij het ophalen van herinneringen aan de wedstrijden op de Ordrupp baan daar graag een knipoog bij.
Nu wordt er gereden met totalisator in Japan, bij grote Keirin toernooien, die live op TV worden uitgezonden en waarop enorm wordt gegokt. Onze huidige wereldkampioen Keirin Mathijs Büchli is daar een grote vedette; mannen als Theo Smit en Theo Bos gingen hem voor.
Daar geen ‘knipoogjes’, de renners worden min of meer opgesloten tijdens de toernooien om iedere kans op ‘race-fixing’ te voorkomen. Mijn broer, veelvoudig sprintkampioen Jan, schreef lang geleden een artikel over wielerwedstrijden met totalisator, tot op heden is dit voorstel niet gehonoreerd.
Wielrennen en casino’s, er bestaan zelfs onderlinge wedstrijden tussen de Europese casino’s, waar medewerkers elkaar treffen in koers. Vaak ook oud-renners die in een casino gaan werken treffen elkaar dan bij dergelijke evenementen.
Het eerste Europees casino-kampioenschap was in Campione d’Italia, een mini-stad-staatje aan het meer van Lugano. Een dikke 150 deelnemers, 70 kilometer koers, met een paar zware beklimmingen. We hadden met ons casinoteam goed getraind, ikzelf als oud renner had me voorbereid in wedstrijden ‘op Sloten’.
Een dagelijkse rit Scheveningen-‘Kopje van Bloemendaal’ kon makkelijk naast m’n werk; ik verzorgde de opleidingen van croupiers in die tijd. Kwam dus goed getraind aan de start, en werd 4e. Het jaar hierna organiseerde Holland Casino Valkenburg onder leiding van Peter Werres het evenement op de Cauberg, en ik won!
Het jaar hierna organiseerde casino Monte Carlo, met de col d’Èze op het menu. Dieter Kemper was één der deelnemers. Ik was nauwelijks voorbereid, een jaar intensieve PR met recepties, hapjes en drankjes, gepaard gaande aan lange werkdagen hadden niet bijgedragen aan m’n conditie. Niettemin voortvarend gestart, maar toen de ‘kleine klimmers’ gas gaven was ik ‘gezien’...
Een prachtige gala-avond en casinobezoek volgde wel, met z’n eigen anekdotes. We waren met de hele casinodelegatie met de slaapbus naar Nice gereden, en onze verzorger de illustere Jan Heil zorgde voor entertainment en renners.
De laatste keer dat ik deelnam was 1987 in Knokke, met namen als Herman van Springel en Eddy Merckx aan de start, koers langs de boulevard in Knokke, finish bij het casino. We moesten een aantal ronden afleggen langs de enorme hagen publiek en hoewel nauwelijks getraind na een paar ronden ‘weg met Eddy Merckx!’
Jawel, ik aan het wiel bij Eddy, die uiteraard na enige tijd ‘op kop’ de elleboog toonde. Ik moest overnemen! Ja, een kilo of 20 zwaarder dan bij m’n winst in 1985 ging dat niet..