"Weemoed" is denk ik wel het juiste woord.. Waarschijnlijk beschrijft dat precies het gevoel wat velen zullen delen met je wanneer ze terugkijken op hun periode bij Holland Casino en hier de verhalen (terug) lezen. Deze jarenlange ervaring in een relatief jong bedrijf, voor de meesten in de startfase van hun werkbare leven, was een belangrijke en letterlijk indrukwekkende periode.
Het mooie vind ik persoonlijk van Holland Casino dat er nog steeds, in allerlei "lagen" van het bedrijf, mensen zitten die 25 jaar geleden al op zaterdagavond gasten verwelkomden, inschreven, een drankje gaven, de buren op tafel voor uitzetten enz. Die zíjn het bedrijf, niet het pand.
Daar maakten wij destijds ook deel van uit en de meesten voelen nog steeds die verbondenheid met HC, ook na jaren. Natuurlijk heb je van die mensen die nu zeggen dat "er ook een geweldig leven ná HC is" ... voor hen ben ik blij dat ze het geluk dan eindelijk gevonden hebben maar die zitten ook nog steeds in deze groep (dus) dat zegt nog genoeg.
Want hier hoor je wel al de verhalen en anekdotes over een gemeenschappelijk leven wat je, zowel in Rotterdam als in Zandvoort als in Nijmegen met elkaar gedeeld hebt. Dat verbindt ons nog steeds, naar mijn mening.
En natuurlijk is er inderdaad net zo goed een prachtig leven ná HC maar ik vind het gewoon tof hoe je beschrijft wat voor sfeer en gevoel het oproept als je even naar dat palette en dat belletje op je kantoor kijkt. Het is maar een belletje, maar niemand buiten deze groep/HC begrijpt wat daar allemaal achter zit...
Dus dat! Ik kan me een van onze laatste keren samen aan de Frans herinneren, ik en Cindy aan de cilinder... Jezus wat een chaos en pret! Mascara tot aan mijn kin, jetons die alle kanten op vlogen, en niet meer kunnen praten van het lachen.
Niet naar de overkant durven kijken, omdat ik haar zag schudden van het gieren. En jij deed er nog een schepje bovenop... Druk spel en een lachstuip gingen niet zo goed samen... Ik zal dit echt nooit vergeten!!!
23 jaar met veel plezier gewerkt! HC Scheveningen, met trots.
Mooie, lieve en gezellige collegae ontmoet. Een aantal zijn nog steeds vrienden. Vrienden voor het leven.
Eigenlijk letterlijk en figuurlijk groot geworden binnen dit bedrijf. Het heeft mij gevormd, mij nog meer 'streetwise' gemaakt dan ik al was.
De opleiding, mijn eerste Equipe met mijn eerste Tafelchef. De gasten, oude Haagse penose, de Chasseurs, het belletje, de tronc, het aftikken van de dotatie in het frans, mijn eerste blouse met strik, en mijn colbert met zwarte velours revers. Het vakkundig plaatsen van de buren en het onthouden van alle Annonces.
Maar vooral het teamwork, het volledig op elkaar afgestemd zijn, het 'lezen en schrijven' met elkaar, taken overnemen, elkaar ruggesteun geven als we het moeilijk kregen met intimidatie, met agressie, met onrechtvaardigheid.
De borrel die we met elkaar dronken na de diensten, de evaluaties en de oeverloze fijne, soms heftige gesprekken die we voerden. De feestjes... Dit vooral zal ik nooit vergeten.
Het saamhorigheid gevoel binnen HC, is bijna niet uit te leggen. Een volledig andere wereld ja. Toen al, maar nu nog steeds, al zijn de tijden veranderd, logisch.
Maar ik werk er niet meer, ik heb gekozen voor een ander leven, een leven wat betekent dat ik harder moet werken voor minder geld.
Maar ik respecteer mijn collegae die er nog wel werken, ongeacht waar zij voor strijden, een nieuwe generatie, zij gaan voor hun saamhorigheid gevoel, voor hun eer, voor iets wat zij koesteren, dat is nl hun keuze.
Mijn hoop voor de toekomst is dat zij vinden wat zij zoeken, het saamhorigheid gevoel vooral houden in deze roerige tijden, zij zijn nu HC.
Een anekdote uit Valkenburg, 1982.
Op een gezellige zondagmiddag zat ik te inspecteren bij Blackjack 1, de vijfjes tafel, die als altijd goed gevuld was – wat heet; de gasten stonden 3 rijen dik om mee te kunnen spelen.
De sfeer was vrolijk, er stond een welbekende Engelse dealer aan tafel die de mensen goed op gang had gekregen. Er werd luid aangemoedigd naar de box-houders toe, en de dealer en ik negeerden de verstoorde blikken uit de frans roulette hoek waar iedereen altijd zo serieus was, aan onze tafel had iedereen plezier.
Op een gegeven ogenblik begon men om specifieke kaarten te vragen; gimme a 7, gimme a 5, hit me with a 10, waarop andere gasten de slappe lach kregen en ik langzaam uit mijn stoel verrees en naast de dealer ging staan – in de hoop dat het misschien ietsje rustiger zou worden.
De dealer groette me opgewekt, en toen een dame op box 5 op datzelfde moment riep: gimme me an Ace and a 6? I mean a 9? legde ze het spel stil en verklaarde:
“Look; You’ve got my right hand. You’ve got my left hand. What more do you want, my right foot?” Ze neeg naar achteren en gooide haar rechtervoet boven op de tafel, tussen de kaarten in. Extra detail is dat ze in haar vrije tijd paard reed, en de modder van eerder die ochtend aan haar schoen kleefde en over tafel vloog.
Het was opeens doodstil in de blackjack hoek… totdat de dealer mijn hulp inriep omdat ze haar voet niet van tafel kreeg, ze riep: “chef, I am stuck, help!” Ik heb 2 handen in haar rug gezet en haar langzaam naar achteren getrokken.
De rest van de middag was er geen houden meer aan, ondanks strenge blikken van Oostenrijkse zaalchefs, niets hielp, we bleven lachen. Fun and entertainment, lang voordat die term ingevoerd werd.
Hilton tijd! Vaste equipe grote Punto Banco met André Jansen als zaalchef die af en toe een bitterballetje van de schaal kwam pikken. Ik kan me nog herinneren dat wij toen tijdens het schudden een keertje om de beurten ook wat mochten pakken! Wat hadden we toen een geweldige tijd met elkaar en dan na het werk vaste prik de kroeg in tot in de vroege uurtjes!
‘Stilleven op mijn kantoor en het besef dat deze attributen van bijna 40 jaar geleden, allang in onbruik zijn geraakt. De Frans Roulette, Baccara en het belletje van de tafelchef om aandacht van de chasseurs te krijgen en met gebaren aan te geven wat er gebeuren moest.
Huidige medewerkers weten misschien niet eens meer waarvoor deze gebruikt werden.
geplaatst in 
