Wat deed je vóór het casino?
Kenya, Tunesië, Roemenië: avonturen
In m’n voorgaande columns kwam vaak het ‘wat deed je er na’ aan bod, hier een start met een voorbeeld over hoe dingen kunnen lopen in het leven.
geplaatst in 
In m’n voorgaande columns kwam vaak het ‘wat deed je er na’ aan bod, hier een start met een voorbeeld over hoe dingen kunnen lopen in het leven.
Na een afgebroken carrière als wielrenner (toen weliswaar amateur, maar wél om den brode), maakte ik een start met meerdere baantjes, zoals vele 20-jarigen dat doen. Europcar autoverhuur was een opstap naar een job als ‘Reiseleiter bei Neckermann’ in Frankfurt, met een stevige opleiding en al in het voorjaar van 1975 uitgezonden naar Tunesië. In Hotel Dar Djerba, waar ik ruim 1000 ‘bedden’ (met toeristen) verzorgde, hielp; kortom, ‘betreude’..
Een prachtige, bloedhete zomer met allerlei bijzondere avonturen, waaronder een sterfgeval, een acute appendicitis, watertekort en een ernstig ongeluk. Ga er maar aan staan in een tijd dat er nog geen directe telefoons, snelle informatie en fax of e-mail bestaan. Direct werd er gerekend op je improvisatievermogen, talenkennis, leiderschap en vooral moed!
Prachtige momenten met beroemdheden, eerder noemde ik Jean-Paul Belmondo, nu ook schrijver-schilder Jan Cremer, Duits cineast Rainer Werner Fassbinder, Len Delferro e.v.a.
Het zomerseizoen duurde tot eind september, eerst terug naar Frankfurt voor evaluatie, dan de taken voor de herfst en winter. Ik werd ingedeeld als ‘flugbegleiter’ naar Kenya, waar vooral vanuit Duitsland in die tijd veel safari’s werden verkocht. Omdat ik daar al eerder was geweest en goed Engels sprak werd me gevraagd om een probleempje ‘in kaart te brengen’ op het vliegveld van Nairobi.
(Vorig seizoen waren er nogal wat mensen misleid door ‘Gidsen met een Landrover’ die de toeristen stonden op te wachten met een bord: “NECKERMANN SAFARI”. Echter, aangekomen ergens in the middle of nowhere vroeg de gids om geld. Op de reactie van de toeristen “Maar ik heb al in Duitsland betaald” werd gereageerd met: “Betalen of lopen” -Tussen de wilde dieren...)
Ik zou met de eerste vlucht toeristen naar Nairobi vliegen en deze zaak bekijken. Als ventje van 23 kwam ik daar als eerste in de aankomsthal, en zag daar al snel de echte en de onechte Neckermann gidsen staan.
Meteen gevraagd aan de autoriteiten van de luchthaven of ze de ruim 500 toeristen in de Jumbo 747 nog even konden laten wachten. Vervolgens met politie de wachtende gidsen langs gegaan en om Neckermann legitimatie gevraagd. De onechte werden afgevoerd in de boeien.
Toen ik achter de douane stond te wachten tot de toeristen zouden verschijnen op de trappen van de Jumbo, liep ik even naar de drie toestellen die toeristen naar de Seychellen, Malindi en Mombasa zouden brengen.
De piloten en stewards stonden bij elkaar onder een afdakje bij een loods te ginnegappen, allemaal met bier in de handen. Sommigen waren écht dronken, dus ik naar de luchtvaartleiding. Ik kreeg even de indruk dat men vond dat ik me met zaken bemoeide die me niet aangingen, maar de chef van de politie stond gelukkig aan mijn kant. Piloten weggestuurd, na enige uren vertraging voor de toeristen van de ‘connecting flight’ brachten ‘verse’ piloten en stewards ze naar hun bestemming.
Gewacht op de volgende vlucht een week later. Een week waarin ik een groep ‘Inspecteurs’ vormde, betaald door Neckermann, met de taak om dit probleem in de hand te houden o.l.v. de inmiddels gearriveerde collega-reisleiders uit Nederland en Duitsland.
In november naar Oostenrijk, geselecteerd voor de opleiding ‘Partner Im Schnee’ – goede skiërs werden opgeleid door Hans Köstner tot heuse skileraren met als taak om de skischolen waar onze toeristen hadden geboekt te monitoren. Stel je voor: 3 weken op grote hoogte dagelijks op de ski’s oefenen en spaß machen!
Ik werd uitgezonden naar Poiana Brasov in Roemenië, een luxe skioord in de glorietijd van het communisme. Mijn hotel was het meest luxe, net onderaan de kabelbaan. Ik kreeg een Roemeense dame toegewezen, die me moest helpen. ‘Doamna Roos’ was uiteraard ‘van de partij’ en vond dat iedereen zich vooral aan regels moest houden.
Je kunt je wel indenken dat al die regels al snel verdwenen na m’n begroetingscocktail, waarin “mijn” (Neckermann) regels werden uitgelegd: Plezier en genieten voorop, de regels zijn een gids, geen wetboek. Een onvergetelijke winter volgde. Dagelijks op de ski, voorrang in kabelbaan en skilift in Neckermann uniform, overal in hotels, bars en restaurants ontvangen als prominent; kortom: een leven als een prins!
Bij het aanbreken van het voorjaar weer naar Frankfurt, met evaluatie van het voorbije seizoen en plannen voor het nieuwe. Ik was één van de reisleiders die werden gevraagd om een concurrent voor het toen zeer succesvolle ‘Club Mediterrannée’ te gaan worden middels een nieuw concept: “Club28’’.
Sportieve reisleiders ontvingen toeristen op locaties in Spanje, Joegoslavië, Portugal en Tunesië. Doel was sport en entertainment bieden aan een jonge groep toeristen, met gemiddelde leeftijd van 28. We waren vrij in het bedenken van entertainment, zowel overdag als ’s avonds.
Ik werd naar club Medina Semira in Hamamet, Tunesië gestuurd. Overdag organiseerden we zaken als excursies, watersport zowel op als in het water, blubbervoetbal, miss- en misterverkiezingen. ’s Avonds zang en toneel, disco, verkiezingen enz. Een groot succes!
Echter, deze jongen voelde zich door persoonlijke omstandigheden gedreven om me weer in Nederland te gaan vestigen. Dat was einde zomer 1976. Een broer van mij opende een Grand Café in Zandvoort, genaamd ‘de Colonel’. Wat volgde, beschreef ik in mijn ervaringen met Casino Zandvoort.
En dan is het 1985, coördinator opleidingen in Scheveningen en Rotterdam. In 1986 vanwege het slechte lopen van het Hilton casino gevraagd om de PR ter hand te nemen, en dan vallen ineens meerdere ervaringen samen. Ik vertel er graag over in mijn stuk over gokken op fietsen.
Continuandum
