Hilarische momenten casino Zandvoort 1976 - 1980
Joris Boddaert memoreert uit z’n tijd als croupier.
geplaatst in 
Joris Boddaert memoreert uit z’n tijd als croupier.
De oudere collega’s weten allen dat ik zo'n beetje de allerzwakste croupier was op technisch gebied. Maarrr, dat moet gezegd worden, ik had wél een goed overzicht, wanneer de tafel bedekt was onder een enorme massa fiches.
Had met mijn zware stem en wellicht 'úitstraling' ook een goede grip op lastige spelers. Met andere woorden, ik compenseerde mijn zwakke techniek met andere zaken die ook heel belangrijk zijn.
Ik heb eens een poussette slinks waargenomen en direct mijn chef (Jerry Drakeford) gealarmeerd. Dankzij mijn gedetailleerde informatie was de bewuste Joegoslavische speler er gloeiend bij (ik was bout de table).
Jullie kennen tal van bijnamen van bepaalde nummers. 'Titanic' voor nummer 5 vond ik het meest geestig. Waarom Titanic? Sank!! (cinq)... (Het was een Engelse chef die met deze grap kwam).
De sandalen van Nero in plaats van de transversalen van Zero is ook best grappig (verzonnen door André Jansen). Nu ja, binnenkort kom ik nog met wat meer herinneringen. Het was een onvergetelijke tijd, 1976 tot aan 1980!
Een zondagmiddag november 1978. Tientjestafel Zandvoort. De Duitser komt om vier uur binnen, legt drie jetons van 100 piek neer. En geeft zijn zo bekende spel af: "Zero und vier eins eins und drei drei, mit der grosse serien."
Precies, wij weten allen: 29 stuks. Het overgebleven tientje? 'Auf der zero'. Je gelooft het niet, het balletje bleef vallen in de sector 25 tot aan 35. Met heus waar, mét een repetitie zero.
Hij speelde, afgezien van de grote serie, steeds paroli tot maximum, precies 10 nummers op één rij. Enfin, het kan dus dat het balletje juist in die sector BLIJFT vallen. Niet één keer, neen, ACHT keer! Zoiets zie je wel zelden!!!
Hij zit na zeven draaien op het maximum Grote Serie. Die levert dan inmiddels meer dan tien ruggen op! En tel daar bij op alle vette pleins, want hij dikte de nummers met al zijn winsten ook steeds meer aan.
Na de viifde draai wisselde hij zijn duizendjes. 'Ich mochte gerne zwei 'Niederlander' haben. Dat was 2 keer een plak van 10.000 gulden met daarop het rood wit blauw.
Bij de achtste draai lag het balletje al in de 17 maar sprong, hoppa, nog net in de 25... Het was voor hem kennelijk een teken om te stoppen. ALLES wat nog op het tableau lag moest terug naar hem. Hij incasseerde in ruim een half uur zo rond de 55 mille.
Ik zie hem nog een duizendje afgeven als fooi... Jullie raden al welk nummer viel toen hij was gestopt. Vanuit de 22 glipte het balletje, pats, in de 9! Waar gebeurd... No joke!
Wel grappig, een paar weken later trof ik hem aan in 'het gekkenhuis', de tafel van de tweetjes. Hij verspeelde toen die dag zijn laatste honderdje... Ach ja, wij allen weten hoe het meestal afloopt....
- Joris Boddaert
December 1978; Zandvoort. Ik zit in een leuk equipe met Sjoerd Terpstra, Rudi Schreitz, de zo aardige Duitser, met Mike Milan een Britse collega, en een prima Oostenrijkse chef, Walter.
Hij woonde in een grote camper, niet ver van het Holland Casino Zandvoort, met zijn nieuwe vriendin. Ik vermoed dat mijn vriend André Jansen zijn naam nog wel weet. (Inderdaad, het was Walter Werginz - AJ).
Vroeg in de avond komt er een gast aan tafel die slechts drie vijftigers wegzet. De chevaux 15-18, 19-22 en 28-29. Met zijn burenkennis is niks mis. Pats de 28 valt. Ruud aligneert keurig 17 vijftigers.
Alleen het laatste stukje tovert hij om in één louis en drie tientjes. Logisch! De man zegt een beetje bits tegen Sjoerd dat hij dat kleine grut niet wil. Dus Sjoerd wisselt weer terug. Hij schuift de stapel jetons keurig netjes naar de winnende gast.
En vlak voordat de stapel is gearriveerd, meldt Rudi Schreitz met luide, opgewekte stem: "Der herrn möchte (met een Umlaut op de o) gerne éin funftiger geben". Wij liggen dubbel van het lachen....
Onze olijke chef had ons eerder al verteld dat zijn vriendin in het bezit was van een nogal forse clitoris. Hij balt zijn vuist en laat zijn pink omhoog springen, voor ons was het duidelijk. Op een hectische zaterdagavond bestond hij het om vanuit z'n stoel zo'n drie of vier keer (met tussenpozen) zijn vuist te tonen met een bewegende pink.... Jawel, dat hield bij ons de moed erin.
Never a dull moment in die zo grappige Zandvoortse leeuwenkuil!
- Joris
Joris noemde al Cinq (5), met de bijnaam ‘Titanic’ (cinq klinkt voor een Engelsman als ‘sank’ en de Titanic sunk (zonk)). Zo zie je maar hoe croupiers door hun uren aan tafel komen.
Belgische collega’s hadden er ook nogal wat: 33 werd ‘de bulten’ genoemd, 22 ‘de zwaantjes’. Het laatste carré (32/36) ‘carré des ancient combattants’... (carré van de ouwe vechters).
Met collega Richard Gonzales wisselde ik regelmatig nummers uit in ’t Arabisch, chef Walter Werginz verstond deze taal ook. Arabisch sprekende gasten waren altijd blij verrast en werden dan ook met ‘choukran’ bedankt als ze ‘employée’ (fooi) gaven.
‘Haffan’ (graag gedaan) zeiden ze dan. 33 in ’t Arabisch: talatatallatin, 14: harabatash, 17 shabatash, 1 = ouahed.
We vermaakten ons wel!
